Η Μαλέφισεντ είναι μια πανέμορφη και αγνή νεαρή νεράιδα. Μεγαλώνει στο δάσος, σε ένα φιλήσυχο βασίλειο, και η ζωή της είναι ειδυλλιακή. Μέχρι που η ειρήνη στη χώρα διαταράσσεται, όταν ένα απειλητικό στράτευμα εισβάλλει στο βασίλειο. Η Μαλέφισεντ αποδεικνύεται η πιο ισχυρή προστάτιδα της πατρίδας της, όμως το τίμημα είναι μεγάλο. Προδομένη, η Μαλέφισεντ γίνεται σκληρή και εκδικητική. Έτσι, καταλήγει να καταραστεί τη νεογέννητη κόρη του νέου βασιλιά. Στην πορεία όμως, η Μαλέφισεντ θα συνειδητοποιήσει ότι το μικρό κορίτσι μπορεί να εξασφαλίσει την ειρήνη στο βασίλειο και ίσως και την πραγματική ευτυχία της ίδιας της Μαλέφισεντ.
«H ταινία σου είναι τόσο καλή όσο πετυχημένος είναι ο κακός σου», ή κάπως έτσι πάει μια κοινή σοφία του Χόλιγουντ που ξέρει ότι οι γοητευτικοί κακοί, έχουν πάντα κάτι παραπάνω να προσφέρουν. Και η Αντζελίνα Τζολι στο «Maleficent» είναι αληθινά απολαυστική, υπέροχα κακή σε έναν ρόλο που της ταιριάζει γάντι.
Με την βοήθεια των προσθετικών του Ρικ Μπέικερ στο πρόσωπό της που δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από τα επιτείνουν την ένταση της ερμηνείας της, η Μαλέφισεντ της Τζολί είναι μια γοητευτική παρουσία, όσο τρομακτική και δυναμική πρέπει στις σκηνές που χρειάζεται κι άλλο τόσο εύθραυστη και πληγωμένη σε άλλες. Γιατί αντίθετα από τις συνηθισμένες κακές μάγισσες των παραμυθιών, η πρώην καλοκάγαθη νεράιδα και πλέον εκδικητική σκοτεινή φιγούρα, έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένη.
Η ερμηνεία της Τζολί κάνει τους λόγους αυτούς σαφείς και ανοίγει τον χαρακτήρα της σε μια πολύ πιο ευρεία περιοχή από αυτόν μιας κλισέ κακής μάγισσας. Με την ηθοποιό να νιώθει και να γεύεται κάθε θυμωμένο βλέμμα, κάθε κρυμμένο χαμόγελο, τον πόνο και την δίψα της εκδίκησης, η Μαλέφισεντ είναι ένας αληθινά τρισδιάστατος χαρακτήρας, ακόμη κι αν είναι ένα πλάσμα της φαντασίας σε έναν κόσμο ξεκάθαρα ψεύτικο.
Κι εκεί βρίσκεται ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία του φιλμ, στον κόσμο τον οποίο είναι τοποθετημένο, ένα σύμπαν μου μοιάζει σαν μια φτιαγμένη από πολύχρωμο play-doh εκδοχή του πλανήτη του «Avatar», γεμάτη χαριτωμένα, αλλόκοτα πλάσματα που ο μόνος ρόλος που έχουν είναι αυτός του comic relief.
Καταλαβαίνεις την γοητεία που ασκούν τα πλάσματα αυτά κι ο κόσμος τους στον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Στρόμπεργκ, αφού πριν σκηνοθετήσει το «Maleficent» υπήρξε για χρόνια production designer και υπεύθυνος ειδικών εφέ (ναι και στο «Avatar»), αλλά το φιλμ βρίσκει τον αληθινό λόγο ύπαρξής του, όταν η χρωματική του παλέτα πλησιάζει το μαύρο. Και φυσικά όταν στην οθόνη βρίσκεται η Τζολί, αφού η ταινία, απλά της ανήκει.
Παρά τις αδυναμίες του όμως, που οφείλονται κυρίως στο γεγονός ότι προσπαθεί περισσότερο απ΄όσο θα έπρεπε να ικανοποιήσει το βασικό κοινό μιας ταινίας της Disney, δηλαδή τα παιδιά, το «Maleficent» δεν παύει να είναι μια ενδιαφέρουσα απόπειρα απομάκρυνσης του studio από τα συνηθισμένα παραμύθια, αφού αυτή η εξιστόρηση της «Ωραίας Κοιμωμένης» δεν διστάζει να αφήσει όλα τα βασικά στοιχεία της ιστορίας στην άκρη ή σε δευτερεύοντες ρόλος.
Με λίγη ακόμη τόλμη και μια ακόμη πιο θαρραλέα άρνηση των παραμυθένιων κλισέ, αυτή εδώ θα μπορούσε να είναι μια θαυμάσια origin εξιστόρηση της δημιουργίας μιας super hero, την συνέχεια της οποίας πιθανότατα θα βλέπαμε με ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον...
