Τέσσερις Αμερικανοί κομάντος του πολεμικού Ναυτικού αναχώρησαν το καλοκαίρι του 2005 για τα σύνορα Αφγανιστάν-Πακιστάν για μία αναγνωριστική αποστολή, με στόχο να καταγράψουν τη δραστηριότητα του Αχμάντ Σα, ενός υψηλά ιστάμενου στην ιεραρχία της Αλ Κάιντα. Παγιδευμένοι στα βουνά του Αφγανιστάν απέναντι σε μια μεγάλη ετοιμοπόλεμη ομάδα Ταλιμπάν και σε ηθικά διλήμματα που θα καθορίσουν τη ζωή τους, οι τέσσερις άνδρες καλούνται να βρουν τη δύναμη και το κουράγιο να μείνουν ενωμένοι στη μάχη μέχρι το τέλος. Πέντε μέρες αργότερα, μόνο ένας από αυτούς τους στρατιώτες θα μείνει ζωντανός.
Με ποιο κριτήριο καλείσαι άραγε να κρίνεις μια ταινία που η ηθική της κρίση βρίσκεται στα πιο ακραία επίπεδα απλοϊκότητας και ευκολίας; Αν η Μόνος Επιζών ήταν μια αντιπολεμική ταινία, είναι σχεδόν βέβαιο πως κάθε τόσο θα είχε κάποιον από τους ήρωες της να επαναλαμβάνει με στόμφο «ο πόλεμος είναι άσχημο πράγμα και πρέπει να τον σταματήσουμε».
Ομως το φιλμ του Πίτερ Μπεργκ ειναι το αντίθετο μιας αντιπολεμικής ταινίας και γι αυτό, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται να μας πείσει είναι το πως οι Αμερικάνοι πεζοναύτες είναι όλοι χρυσά παιδιά, με όμορφες αρραβωνιαστικιές και αγαπημένες οικογένειες να τους περιμένουν πίσω στην πατρίδα, ηθικοί στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους «αιχμαλώτους», μα και λιοντάρια όταν πρέπει να υπερασπιστούν την ζωή ο ένας του άλλου.
Ναι είναι μια καλοφτιαγμένη, έντονη, δυνατή περιπέτεια, με τις σκηνές όπου οι Αμερικάνοι πεζοναύτες και οι Ταλιμπάν διώκτες τους έρχονται αντιμέτωποι να σε κρατάνε σε αγωνιώδη εγρήγορση θυμίζοντάς σου πως γίνεται το καλό σινεμά της δράσης, όμως από την άλλη, δεν κάνει καμιά απολύτως προσπάθεια να μετριάσει έστω τον ηρωικό τόνο με τον οποίο αντιμετωπίζει τους πρωταγωνιστές της και τον σχηματικό, σχεδόν καρτουνίστικο αντίλογο τον οποίο αποτελούν οι εχθροί.
Αν περισσότεροι από τους στρατιώτες του φιλμ κατόρθωναν να επιβιώσουν στο τέλος του, η ταινία θα ήταν απλά η ιδανική ταινία προπαγάνδας, αλλά ακόμη κι έτσι μοιάζει να πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο της εμψύχωσης ενός πατριωτικού ηθικού και της εικονογράφησης πράξεων «ηρωικών».
Τι σημασία έχει που οι άνθρωποι που περιγράφει ως ήρωες είναι μισθοφόροι σε μια ξένη χώρα, πολεμώντας σε μια διαμάχη που πιθανότατα δεν κατανοούν; Για την ταινία ο τρόπος που κρίνει του ήρωες της είναι πολύ απλός: Είναι αμερικάνοι, άρα πολεμούν για το καλό, όσοι κραδαίνουν όπλα απέναντί τους είναι εκ προοιμίου άξιοι θανάτου.
Βρίσκετε ότι κρίνουμε το φιλμ απλοϊκα; Συγνώμη αλλά η ταινία το ξεκίνησε πρώτη...
