Το χειμώνα του 1924, ο μπολσεβίκος Στέπαν Πέτροφ με τη σύζυγό του Βαρβάρα και την κόρη του Όλγα πηγαίνουν στη Μόσχα για να παραδώσουν μια επιστολή από τους συμπατριώτες τους στον Λένιν. Στη στέπα, τους επιτέθηκε μια συμμορία κουλάκων. Ο Στέπαν πεθαίνει, η Βαρβάρα και η κόρη της συνεχίζουν μόνοι τους. Φτάνουν στο Γκόρκι, όπου μαθαίνουν για το θάνατο του Λένιν. Η ηρωίδα θα παραδώσει την επιστολή στα χέρια του Στάλιν που όχι μόνο θα αποδειχθεί αντάξιος ηγέτης του προκατόχου του, αλλά θα οδηγήσει τη Ρωσία στην δόξα στην ειρήνη και στον πόλεμο.
Γυρισμένος από τον προσωπικό φίλο του Στάλιν, γεωργιανό σκηνοθέτη Μιχαήλ Τσιαουρέλι, ο οποίος γνώρισε δόξα και βραβεύσεις όσο ο ηγέτης της Σοβιετικής Ενωσης βρισκόταν στην εξουσία, αλλά είδε την καριέρα του να μαραζώνει μετά τον θάνατό του, ο «Ορκος», δεν είναι τίποτα άλλο από μια ξεδιάντροπη ταινία προπαγάνδας, της οποίας οι λιγοστές κινηματογραφικές αρετές δεν επαρκούν για να την κάνουν ενδιαφέρουσα για οποιονδήποτε δεν λατρεύει ακόμη τον Στάλιν ή δεν θέλει να μελετήσει από ιστορικη σκοπιά, το συγκεκριμένο κινηματογραφικό ειδος.
Αργόσυρτη, μελοδραματική, εξωφρενικά μονόπλευρη στον τρόπο που βλέπει την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της, ενδιαφέρεται μόνο για την αγιοποίηση του Στάλιν και την ανάδειξή του όχι μόνο ως αντάξιου συνεχιστή της φιλοσοφίας και της πολιτικής του Λένιν, αλλά ως του ηγέτη που οδήγησε την χώρα στο μεγαλείο, χτίζοντας εργοστάσια για τρακτέρ κι αναλαμβάνοντας σχεδόν μόνος να σταματήσει την επέλαση των Ναζί. Δυστυχώς ακόμη και το σινεμά προπαγάνδας, προκειμένου να είναι πετυχημένο, οφείλει να είναι πρωτίστως συναρπαστικό και ο «Ορκος», είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.
