Η Ρόζα Εσκενάζι τραγούδησε με τον ίδιο τρόπο που έζησε, με πάθος, φλόγα και αγάπη. Αυτή είναι η ιστορία τριών νέων μουσικών απ’ την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ισραήλ, οι οποίοι ξεκίνησαν ένα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι, θέλοντας να αφηγηθούν, για πρώτη φορά μέσα από μια ταινία, την ιστορία της πιο γνωστής και αγαπητής στην Ελλάδα τραγουδίστριας του ρεμπέτικου. Το ταξίδι θα τους οδηγήσει από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, ακολουθώντας τα μουσικά βήματα της Ρόζας Εσκενάζι. Κυρίως, όμως, το ταξίδι θα τους οδηγήσει στα μύχια ενός κόσμου που έχει σε μεγάλο βαθμό χαθεί, παρόλο που οι ήχοι του εξακολουθούν να ηχούν σ’ ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου.
Ηταν ίσως η μεγαλύτερη ντίβα του ρεμπέτικου τραγουδιού μια γυναίκα που την δεκαετία του '30 ξεσήκωνε με την φωνή και το νάζι της το κοινό και ειδικά τους άντρες. Την ίδια στιγμή η πορεία της από την γέννησή της στην Κωνσταντινούπολη, την άνθηση της καριέρας της στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, τον θρίαμβο, την πτώση και την επανεμφάνιση της στην δεκαετία του 70, εξιστορεί την ίδια την διαδρομή του ρεμπέτικου τραγουδιού μέσα στα χρόνια.
Αλλά και η προσωπική της ιστορία καταγράφεται εδώ σαν μια συναρπαστική αφήγηση και η ίδια σαν μια γυναίκα που έκρυβε μέσα της τη φωτιά όχι μόνο μιας σπουδαίας φωνής, αλλά και μιας δυναμικής προσωπικότητας.
Μέσα από συνεντεύξεις με ανθρώπους που τη γνώρισαν, μουσικολόγους, συνεργάτες, θαυμαστές, αλλά και απρόβλεπτες εξομολογήσεις όπως η ακαταμάχητη εξιστόρηση της συζύγου του τελευταίου συντρόφου της, του κατά πολύ νεότερου της Χρήστου Φιλιπακόπουλου, το φιλμ μεταμορφώνεται σε ένα γοητευτικό, ζωντανό ντοκιμαντέρ.
Θέλοντας να βρουν έναν ευφάνταστο τρόπο για να ξεπεράσουν την έλλειψη οπτικού υλικού, ειδικά από την πρώτη περίοδο της καριέρας της Ρόζα Εσκενάζι, οι δημιουργοί του ντοκιμαντέρ, ακολουθούν παράλληλα με την ιστορία της Ρόζα, την διαδρομή τριών σύγχρονων μουσικών που εμπνέονται από την ιστορία και τα τραγούδια της. Ο ισραηλινός Τομέρ Κατζ , η κύπρια μεγαλωμένη στην Αγγλία Μάρθα Λιούις, η τουρκάλα Μεχτάπ Ντεμίρ, θα κάνουν το δικό τους ταξίδι παίζοντας την μουσική της σε Ελλάδα και Τουρκία και θα δοκιμάσουν να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που κρατούν το ρεμπέτικο και την Εσκενάζι, επίκαιρα ακόμη.
Κι αν αυτή η ιδέα μοιάζει αρχικά με λύση ανάγκης, στην πορεία μεταμορφώνεται στον καλύτερο ενδιάμεσο για να μεταδώσει το μήνυμα του φιλμ, πως η μουσική όπως και η εικόνα και ο αντίκτυπος της Ρόζα δεν γερνά, κρατά όλη την μελαγχολία, την χαρά, την ένταση, την δύναμή της ακέραιη.
Το φιλμ του Ρόι Σερ, φτιαγμένο με αγάπη, προσοχή, σεβασμό, αλλά χωρίς καμιά σοβαροφάνεια, ή αραχνιασμένο δέος, δεν είναι τίποτα λιγότερο από απολαυστικό. Θα πιάσετε τον εαυτό σας να γελά, να συγκινείται, ακόμη και να δακρύζει, να χτυπά το πόδι στο πάτωμα στο ρυθμό της μουσικής.
Αντίθετα με την ιδέα που μπορεί να είχατε για το πως μοιάζει ένα «ιστορικό» μουσικό ντοκιμαντέρ, το «Καναρίνι μου Γλυκό», έχει όλη την ενέργεια μιας γυναίκας και μιας μουσικής που έμοιαζε να ξεχειλίζει ζωή. Μια ζωή που την βλέπεις και την ακούς σαν να συμβαίνει τώρα, μπροστά στα μάτια σου, στις εικόνες αυτού του θαυμάσιου φιλμ.
