Το «Justin Bieber: Never Say Never», που προβάλεται και σε 3D, ακολουθεί το αγόρι – φαινόμενο της ποπ μουσικής στην περισυνή του περιοδεία, με αποκορύφωμα το μεγάλο φινάλε στο Madison Square Garden. Στο υλικό από τις συναυλίες και τα παρασκήνια παρεμβάλονται οικογενειακές ταινίες με τον Τζάστιν (ακόμα πιο) μικρό, συνεντεύξεις με συνεργάτες, υποστηρικτές και οικογένεια και μικρές, προσωπικές στιγμές του σταρ που θ’αναστατώσουν τα κοριτσάκια στο κοινό.
Η ταινία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον ως ντοκιμαντέρ, είναι εντελώς συμβατική. Επίσης, ούτε η ζωή του Τζάστιν Μπίμπερ έχει καμία ανατροπή, πέρα από το ότι πρόκειται για ένα 16χρονο mega star που προκαλεί τρικυμία απ’ όπου περνά. Αρα, για τους μη fans, τα ενδιαφέροντα σημεία είναι δύο: αφ’ενός, ότι η μουσική και κινηματογραφική βιομηχανία δημιουργεί ένα πλάσμα, το αναγάγει σε ίνδαλμα και εισπράτει όσο μπορεί περισσότερα από αυτό. Αφ’ετέρου, ωστόσο, ότι ο Τζάστιν Μπίμπερ δεν είναι, φυσικά, τυχαίος: στο ντοκιμαντέρ αποδεικνύει, εκτός από το ότι έχει μια εκρηκτική μαμά-δυνάστη, ότι έχει και τη συγκέντρωση στο στόχο που χαρακτηρίζει κάθε σταρ, αλλά κι ένα αγορίστικο χιούμορ από το οποίο δεν μπορείς, έστω λίγο, να μην παρασυρθείς.
Για ευνόητους λόγους, το ντοκιμαντέρ φέρνει στο μυαλό την άλλη πρόσφατη exploitation movie, το «This Is It» και χωρίς, φυσικά, να συγκρίνουμε ούτε τις ζωές, αλλά ούτε και τη δημιουργική μεγαλοφυία, ευχάριστο θα ήταν ο Μπίμπερ να έχει καλύτερη κατάληξη. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να διαβάζουμε πολλά σε μια ταινία που προορίζεται για το κλασικό «πληρώστε, ουρλιάξτε, εισπράξαμε». Εάν το δείτε, προτιμήστε τη 3D εκδοχή, η ξανθιά φράντζα του Τζάστιν Μπίμπερ το αξίζει!
