Σε ένα μέλλον όπου το περιβάλλον έχει καταστραφεί, και η τροφή γίνεται όλο και πιο σπάνιο αγαθό, ένα ταξίδι πέρα από το γαλαξία είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ελπίδα στην ανθρωπότητα.Μια ομάδα εξερευνητών, θα αναλάβουν την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν, μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέρα από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν αν η ανθρωπότητα έχει μέλλον ανάμεσα στα αστέρια.

Οπως μια χωροχρονική τρύπα που διπλώνει τον χρόνο για να σε μεταφέρει από το σημείο Α κάπου εντελώς διαφορετικά, έτσι και η ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν σε εισάγει στο σύμπαν της -και είναι ένα ευρύ, βαθύ, ανεξερεύνητο σύμπαν- μέσω της επιστημονικής φαντασίας για να σε ταξιδέψει κάπου πολύ πιο μακριά. Εκεί που το σινεμά δεν έχει πάει ποτέ, ή τουλάχιστον δεν έχει πάει με τόσο φιλόδοξο, συναρπαστικό, μεγαλειώδη, ακαταμάχητο τρόπο.

Το «Interstellar» δεν είναι μια τυπική ταινία επιστημονικής φαντασίας, με τον ίδιο τρόπο που το «2001» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ δεν ήταν απλά μια ταινία επιστημονικής φαντασίας. Πείτε ότι θέλετε για την σύγκριση, έχετε κάθε δικαίωμα να διαφωνήσετε ή να συμφωνήσετε, ακόμη κι αν το φίλτρο της απόστασης ή της γενικής αποδοχής δεν έχει ακόμη βρει εφαρμογή στο φιλμ του Νόλαν, όμως ο,τι κι αν τα χωρίζει, υπάρχει κάτι που τα ενώνει βαθύτερα απ΄οποιαδήποτε καλλιτεχνική ή θεματική συγγένεια.

Οπως κι ο Κιούμπρικ έτσι κι ο Νόλαν ωθούνται μόνο από το όραμα τους, από την ανάγκη τους να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό, από την επιθυμία τους να κάνουν ένα δημοφιλές σινεμά που οι φιλοδοξίες του δεν εξαντλούνται στο να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι.

Ευτυχώς όπως και το «2001», το «Interstellar» θα το δουν πολλοί (πάρα πολλοί) άνθρωποι, γιατί ο Νόλαν ξέρει να κάνει ταινίες-γεγονότα, όμως αντίθετα από τις θεαματικές εκθέσεις ψηφιακών εφέ και διασκέδασης με ημερομηνία λήξης που συνήθως σερβίρει το εμπορικό σινεμά στην ουρά της «μαζικής διασκέδασης», εδώ έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ναι, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό, περιπετειώδες ταξίδι στο ανεξερεύνητο διάστημα και στον χρόνο, μα την ίδια στιγμή είναι μια εσωτερική περιπλάνηση σε κάτι που μοιάζει εξίσου ανεξερεύνητο με το εσωτερικό μιας μαύρης τρύπας: Σε μια υπαρξιακή περιοχή που η ταινία δεν κοιτάζει κατά τύχη μα που την ενδιαφέρει ακόμη περισσότερο κι από την κινηματογραφική περιπέτεια, σε μια συναισθηματική διαδρομή που φιλοδοξεί να ανακαλύψει τα αδιευκρίνιστα εκείνα χαρακτηριστικά που «μας κάνουν ανθρώπους».

Πείτε ότι θέλετε για τον συναισθηματισμό του φιλμ, για την ιδέα του να βάζει του ήρωες του να απαγγέλλουν Ντίλαν Τόμας, για την απόφασή του να κοιτάξει την ιστορία μέσα από το πρίσμα των γονιών και των παιδιών, την τόλμη του να μιλήσει για την αγάπη σαν κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, σαν απάντηση σε οποιοδήποτε ερώτημα. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι πάντα απόλυτα ισορροπημένο, αλλά όσο κι αν ψάξετε δεν δα βρείτε τίποτα πιο θαρραλέο και φιλόδοξο, τίποτα πιο θεαματικό και την ίδια στιγμή γεμάτο ιδέες κι ερωτηματικά στο σινεμά των ημερών μας.

Ο Νόλαν κάνει μια περιπέτεια για τα μάτια, το μυαλό και την καρδιά ένα φιλμ που είναι «μεγαλύτερο από την ζωή» μια από εκείνες τις ταινίες γεγονότα που -δεν συμβαίνει συχνά- είναι ικανές να σημαδέψουν μια γενιά θεατών. Οι φιλοδοξίες του για ένα διαφορετικό σινεμά ήταν πάντα προφανείς κι εδώ το «Interstellar» τις κάνει πράξη. Πολύ πριν το φιλμ απογειωθεί στο άγνωστο, στο σκοτάδι του διαστήματος, όσο βρίσκεται με τα πόδια κολλημένα στην σκονισμένη γη, όπως κι ο ήρωας του δεν μπορεί παρά να κοιτάζει τα αστέρια: δεν κάνει τίποτα με τον τρόπο των άλλων, ξεκολλά με ορμή από την τροχιά του προβλέψιμου και του κοινού, εκτοξεύεται μέσω μια σχισμής στον χρόνο και τα συναισθήματα, στον γαλαξία ενός σπουδαίου μα ακόμη πιο σημαντικά, αναγκαίου σινεμά.

Αυτού που δεν σε παρασύρει απλά μα που ανανεώνει την ελπίδα σου πως ακόμη κι αν όλα μοιάζουν φθαρμένα και γεμάτα σκόνη, νέοι κινηματογραφικοί κόσμοι και μια καινούρια ζωή στο σινεμά είναι πάντα πιθανή...