Η αστυνομικός – πρότυπο Κούπερ είναι ενθουσιασμένη και κολακευμένη εξαιτίας της νέας, φαινομενικά απλής, αποστολής της. Της έχει ανατεθεί να συνοδεύσει την Ντανιέλα Ρίβα, σύζυγο ενός μαφιόζου από το Σαν Αντόνιο του Ντάλας, προκειμένου να καταθέσει εναντίον ενός βαρόνου ναρκωτικών. Αν και πρόκειται για μία έκτακτη αποστολή, η μικροκαμωμένη αστυνομικίνα έχει βάλει στόχο να τη φέρει επιτυχώς εις πέρας και να μην απογοητεύσει τον προϊστάμενό της. Ωστόσο, με το που συναντιέται με την «προστατευόμενη» της, τη δυναμική κα Ντανιέλα Ρίβα, μία πεισματάρα κολομβιανή καλλονή, είναι φανερό ότι η αποστολή της δεν θα είναι «περίπατος». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν καλά- καλά προλάβει ν’ αποφασίσει ποιο ζευγάρι ψηλοτάκουνα θα πάρει μαζί της η Ντανιέλα, ο άντρας της πέφτει σε ενέδρα, η ίδια μένει χήρα, ενώ η Κούπερ πρέπει υπό τις νέες συνθήκες να τη μεταφέρει σώα και αβλαβή στον προορισμό της!
Οσο κι αν αγαπάς την Ρις Γουίδερσπουν και τη Σοφία Βεργκάρα, μοιάζει αδύνατον να προσπεράσεις το γεγονός πως σε ένα κρεσέντο φτηνής, κακογραμμένης και υστερικής κωμωδίας οι δύο πρωταγωνίστριες κάνουν τα πάντα για να σου σπάσουν τα νεύρα – τόσο ώστε να αποσπαστεί η προσοχή σου από το πόσο κακή ταινία είναι το «Hot Pursuit».
Γεμάτο υποσχέσεις (πριν την προβολή του) ως μια τρελή φεμινιστική βόλτα με οδηγούς την δυναμική legally (όνομα και πράγμα εδώ) blonde της Γουίδερσπουν και το χυμώδη τσαμπουκά της Βεργκάρα, το φιλμ της Αν Φλέτσερ είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που φιλοδοξούσε. Και, δυστυχώς, ακόμη χειρότερο...
Στην πραγματικότητα το «Hot Pursuit» χτίζεται πάνω στη συνεσταλμένη σπασίκλα της αστυνομικού που υποδύεται η Γουίδερσπουν και στην εκ διαμέτρου αντίθετη προσωπικότητα της γυναίκας ενός αρχιμαφιόζου που υποδύεται η Σοφία Βεργκάρα, με τη συνάντησή τους να μοιάζει με μια ακόμη περιπέτεια για ένα ακόμη «αταίριαστο» ζευγάρι που στην πορεία – όπως όλοι καταλαβαίνουμε και ξέρουμε εκ των προτέρων – θα καταλήξει στην αρχή μιας υπέροχης φιλίας.
Αν αρχίσουμε να απαριθμούμε τι φταίει για την αφόρητη εμπειρία του «Hot Pursuit» θα χρειαστούμε τουλάχιστον ένα βιβλίο με τίτλο «Πώς να κάνετε μια κακή ταινία», αλλά ας αρκεστούμε στα βασικά και πιο ενοχλητικά.
Τη φωνή και το ταμπεραμέντο της Σοφία Βεργκάρα που σαν να μην βγήκε ποτέ από το πλατό του «Modern Family» ουρλίαζει στα αγγλοκολομβιανά της και περιφέρει τα κάλλη της σαν να μην υπάρχει αύριο - ούτε χθες.
Την (και καλά) κόντρα ερμηνεία της Ρις Γουίδερσπουν σε ένα ρόλο που «τσαλακώνει» τη χολιγουντιανή της περσόνα με όλους τους λάθους τρόπους που έγιναν ποτέ – βασικά ουρλιάζοντας.
Το φεμινιστικό περίβλημα (τα κορίτσια θα νικήσουν τους κακούς) που κρύβει μέσα του στερεότυπα αιώνων για τις γυναίκες στο σινεμά και τη ζωή που γνωρίζατε – και ακόμη περισσότερα που δεν γνωρίζατε, όπως για παράδειγμα αυτό το φιλί μεταξύ των δύο γυναικών που δεν θα μπορούσε να είναι πιο κακόγουστο και δωρεάν, αποτέλεσμα μάρκετινγκ για να σκανδαλίσει τα αγόρια.
Το ανώφελο ενός ανθρωποκυνηγητού που δεν είναι αστείο, δεν είναι περιπετειώδες, δεν είναι σέξι, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φτηνή «αρπαχτή» που πιστεύει ότι χτυπάει κάτω από τη μέση την πολιτική ορθότητα – καταλήγοντας πολύ γρήγορα στο να αντιπροσωπεύει ότι πιο χαμηλών προδιαγραφών έχει να προσφέρει το Χόλιγουντ σε κωμωδία. Ακόμη και με ψηλοτάκουνα...
