Oι Τζέσι Αϊζενμπεργκ, Γούντι Χάρελσον, Αϊλα Φίσερ και Ντέιβ Φράνκο είναι οι δεξιοτέχνες «Τέσσερις Καβαλάρηδες», μια ομάδα ταχυδακτυλουργών που ενώ παρουσιάζουν τα ριψοκίνδυνα κόλπα τους στο κοινό, ταυτόχρονα πραγματοποιούν τις μεγαλύτερες τραπεζικές ληστείες - και μετά μοιράζουν τη λεία στους θεατές. Ο Μαρκ Ράφαλο και η Μελανί Λοράν είναι οι εκπρόσωποι του Νόμου που προσπαθούν επανειλημμένως - και ανεπιτυχώς - να τους πιάσουν, με τη βοήθεια του πρώην illusionist Μόργκαν Φρίμαν, σε μια ταινία που υπόσχεται να σας παραπλανήσει όσο ακριβώς θέλετε!
To σινεμά ειδικεύεται στην τέχνη της εξαπάτησης. Σε κάνει να πιστεύεις σε πράγματα που δεν είναι εκεί, αλλάζει την ροή του χρόνου, σε θαμπώνει και σε εντυπωσιάζει. Κάποτε άλλωστε όπως και τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα, αποτελούσε μια ακόμη ατραξιόν σε πανηγύρια, περιοδεύον θέαμα που εντυπωσίαζε τα πλήθη.
Ευτυχώς από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει πολλά και ο κινηματογράφος έχει αλλάξει ριζικά στο ύφος και την χρησιμότητά του. Κάτι που βλέποντας την ταινία του Λουί Λετεριέ, ίσως και να μην αντιλαμβανόσουν. Η «Συμμορία των Μάγων» είναι στημένη άψογα σαν ένα τρικ για τα μάτια, σαν μια πετυχημένη οφθαλμαπάτη που κρύβει πίσω της τεχνική, μα όχι πολλά παραπάνω.
Οπως και τα κόλπα των πρωταγωνιστών της εκτελείται με επαγγελματισμό, σε εντυπωσιάζει με τον τρόπο που όλα τα περίπλοκα κομμάτια της κουμπώνουν σε ένα ταχύ, διασκεδαστικό σύνολο, σε γοητεύει με τον τρόπο που σε μπερδεύει και που δεν σου αφήνει χρόνο να σκεφτείς, να επικεντρωθείς σε όλα εκείνα που αν τους ρίξεις μια δεύτερη ματιά, θα διαλύσουν σαν σαπουνόφουσκα την εύθραυστη μαγεία της.
Οπως για παράδειγμα ότι το σενάριο δεν είναι όσο έξυπνο μοιάζει εκ πρώτης όψεως, ή ότι η τελική ανατροπή είναι τόσο προβλέψιμη και μονόδρομη που πυροβολεί σχεδόν την ταινία στο πόδι, ή ότι πέρα από την καλογυαλισμένη επιφάνειά της, τους ικανούς πρωταγωνιστές που δείχνουν να το διασκεδάζουν και την ιστορία που τρέχει με κομμένη σχεδόν την ανάσα, το καπέλο δεν κρύβει λαγό.
Γιατί ο Λουί Λετεριέ μπορεί να έρχεται από την Γαλλία, αλλά δεν είναι ακριβώς auteur. Γιατί το φιλμ μπορεί να είναι γεμάτο εξαιρετικούς ηθοποιούς, αλλά που κανείς δεν έχει κάποιον ουσιαστικό ρόλο να υποστηρίξει. Γιατί όταν τελειώνει η αίσθηση που μένει είναι σαν για δυο σχεδόν ώρες να προσπαθούσες να χορτάσεις με μια τσιχλόφουσκα. Η σαν να έπαιζες μια παρτίδα χαρτιά όπου κάθε φύλο σου ήταν μπαλαντέρ. Δεν είχεις τίποτα να τα κάνεις, αλλά ήταν όμορφο να τα κοιτάς.
Με περίσσευμα ενέργειας, ικανό να συνδυάζει πετυχημένα το heist film με το χιούμορ με τρόπο που έχουμε να δούμε από τις μέρες της «Συμμορίας των 11» και με ένα καστ που θέλεις να κοιτάς όμως, «η Συμμορία των Μάγων», δεν είναι στ' αλήθεια απογοητευτική. Τι κι αν στο τέλος όλο αυτό που φούσκωνε για ώρα σκάει με ένα ξερό ποπ; Οσο κρατά, δεν έχεις για πολλά πράγματα να παραπονεθείς, κι αν κάτι τέτοιο ήταν που ζητούσες, τότε πιθανότατα θα μείνεις ικανοποιημένος.
