Ο Πίτερ Κουίλ, ένας αυθάδης τυχοδιώκτης, βρίσκεται στο στόχαστρο ενός αδυσώπητου κυνηγητού όταν κλέβει μια μυστηριώδη ουράνια σφαίρα, την οποία εποφθαλμιά ο πανίσχυρος κακός Ρόναν. Προκειμένου να γλιτώσει, αναγκάζεται να συμμαχήσει με ένα μάτσο απροσάρμοστους- τον Ρόκετ, ένα οπλισμένο ρακούν, τον Γκρουτ, ένα ανθρωποειδές που μοιάζει με δέντρο, την ολέθρια και αινιγματική Gamora και τον διψασμένο για εκδίκηση Ντραξ. Η απειλητική δύναμη της ουράνιας σφαίρας και το κακό που μπορεί να επιφέρει στο σύμπαν, απαιτεί την άμεση συσπείρωση αυτής της ομάδας άσχετων μεταξύ τους ηρώων.

Ηδη από τις πρώτες σκηνές στους «Φύλακες του Γαλαξία», που δεν λαμβάνουν χώρα στις άκρες του σύμπαντος, μα σε έναν μακρινό γαλαξία που ονομάζεται δεκαετία του 80 κι όχι με τρόπο που υπόσχεται την περιπέτεια που θα ακολουθήσει μα με μια σεκάνς που σχεδόν φέρνει δάκρυα στα μάτια, είναι σαφές, πως οι ταινίες με υπερήωρες, δεν είναι πια όπως παλιά. Ευτυχώς.

Αυτός είναι ο τρόπος του Τζέιμς Γκαν να χτίσει τη προϊστορία του ήρωά του, ενός άντρα που πίσω στις μέρες που ήταν παιδί ζουσε στη γη και που τώρα ετοιμάζεται να γίνει αυτό που η μοίρα πάντα είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της γι αυτόν: Star Lord ή κάτι τέτοιο.

Και κάπως έτσι το φιλμ περνά από το παρελθόν στο μέλλον κι από τον κόσμο των αναφορών του, που στις πρώτες δύο σεκάνς μοιάζουν να έρχονται από φιλμ όπως οι «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» ή οι «Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν, που δεν θα μπορούσε παρά να του ανήκει ολοκληρωτικά.

Μπορεί οι πρόσφατες ταινίες της Marvel να μην φοβούνται καθόλου το χιούμορ, μα εδώ ο Τζέιμς Γκαν μοιάζει να το σπρώχνει κυριολεκτικά σε μια διαφορετική διάσταση που δεν φοβάται να φλερτάρει με την αυτο-παρωδία, το παράλογο και το κυριολεκτικά εξωφρενικό.

Ο «Πόλεμος των Αστρων» θα μπορούσε να είναι μια από τις βασικές αναφορές αυτού του φιλμ που αναμφίβολα χτίζει την δική του διαστημική σάγκα, μα εξίσου εύκολα θα μπορούσες να χωρέσεις στην περιγραφή του πράγματα όπως το «Γυρίζοντας τον Γαλαξία με Ωτοστόπ», ή το χιούμορ των Monty Python.

Και με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο, το φιλμ του Γκαν κατορθώνει να λειτουργεί τόσο σαν μια κωμωδία του παραλόγου που μοιάζει να διασκεδάζει με τα κλισέ των sci fi ταινιών και την ίδια στιγμή εξίσου σαν μια απόλυτα πειστική ταινία του είδους.

Χτισμένο πάνω σε ήρωες που θα είχες δυσκολία να τους περιγράψεις ως τέτοιους, άφοβο στο πάρει ρίσκα ή να αυτοανεραιθεί, οι «Φύλακες του Γαλαξία» είναι μαζί η πιο θαρραλέα ταινία που έκανε ποτέ ή Marvel κάτι που ίσως δεν θα σήμαινε πολλά, αν δεν ήταν την ίδια στιγμή και η πιο απολαυστική.

Ομως αυτό το ποπ παραλήρημα, κατορθώνει να πετύχει σχεδόν σε όλα όσα αποπειράται, να ικανοποιήσει το ίδιο το έφηβο geek και τον πατέρα του, να ανεραίσει και να σεβαστεί τις αναφορές του, να λειτουργήσει πετυχημένα με κάθε τρόπο που θα μπορούσες να φανταστείς να μας συστήσει μια ομάδα από χαρακτήρες που μοιάζουν απόλυτα ενδιαφέροντες και οπόια έκπληξη, να κάνει την αρχή ενός κινηματογραφικού franchise, για την συνέχεια του οποίου, αληθινά ενδιαφέρεσαι...

Διαβάστε εδώ όσα είπαν στο Flix οι «Φύλακες του Γαλαξία».


Διαβάστε ακόμη: