Μετά από μια καταστροφική επίθεση των εξωγήινων Formics που η μορφή τους προσιδιάζει σε αυτή του εντόμου, οι κάτοικοι της Γης αφυπνίστηκαν και ξεκίνησαν να προετοιμάζονται για μια ενδεχόμενη δεύτερη επίθεση. Γι’ αυτό το σκοπό συγκέντρωσαν τα πιο έξυπνα παιδιά από όλο τον κόσμο, ώστε να ανατραφούν και να εκπαιδευτούν ως πολεμιστές στο Σχολείο του Πολέμου, ένα διαστημικό σταθμό, όπου θα ανταγωνιστούν μεταξύ τους για να αναδειχθεί ο ανώτατος διοικητής των παγκόσμιων στρατιωτικών δυνάμεων. O Ενδερ Γουίγκινς είναι αυτός που ξεχωρίζει από την αρχή. Υπερτερεί έναντι των υπολοίπων, αφού διαθέτει ένα σπάνιο συνδυασμό ευφυΐας και στρατηγικών ικανοτήτων. Καθώς, όμως, το αγόρι προετοιμάζεται για την τελική δοκιμασία, εγείρονται κάποιες αμφιβολίες μέσα του για την αποστολή που καλείται να αναλάβει. Είναι αυτός, άραγε, ο πιο πρόσφορος τρόπος, για να επιτευχθεί η ειρήνη;
Βλέποντας την «Εκδίκηση του Ender», μια ταινία που τουλάχιστον θεωρητικά θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός σαρωτικού young adult franchise, αντιλαμβάνεσαι γρήγορα, πως, παρά τις όποιες προσδοκίας, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει το επόμενο «Twillight». Οι θεματικές και το ύφος του, έχει από την πρώτη κι όλας ματιά περισσότερα κοινά, με τον πιο σκοτεινό κόσμο του «Hunger Games», ακόμη κι αν δυσκολεύεται να τα συνθέσει σε ένα εξίσου συναρπαστικό κι ώριμο αποτέλεσμα.
Το φιλμ του Γκάβιν Χουντ, έχει αναμφίβολα ατέλειες: αμήχανες ερμηνείες, έναν ρυθμό που μοιάζει αρχικά υπερβολικά άτονος, ένα set design που είναι λίγο πιο ποπ και «Tron» απ΄όσο χρειαζόταν, την απουσία μιας πιο θαρραλέας σκηνοθετικής ματιά, την ανάγκη για μερικά παραπάνω ρίσκα. Ομως έχει την ίδια στιγμή το πλεονέκτημα του να βρίσκει έναν εκφραστικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο του Ειζα Μπατερφιλντ και μια αναμφίβολα ανησυχητική παραβολή στην ιδέα μιας ομάδας παιδιών που καλούνται να παίξουν παιχνίδια πολέμου.
Καθώς η ιστορία του προχωρά, ανακαλύπτεις πως πίσω της δεν κρύβεται μια κενή πολεμοχαρής περιπέτεια, αφορμή για θεαματικές σκηνές μάχης (αν κι αυτές κάθε άλλο παρά λείπουν) μια μια λίγο πιο μελανόχρωμη παραβολή για την ενηλικίωση, τα πνευματικά και ηθικά υλικά που ορίζουν την ανθρώπινη φύση, την σημασία της διαφορετικότητας, της ατομικής ευθύνης απέναντι σε μια μονόχνοτη ομαδικότητα, την ανοχή και την κατανόηση του «άλλου».
Τι κρίμα λοιπόν και πόσο ανακόλουθο, που μηνύματα σαν τα παραπάνω έρχονται μέσα από το έργο του συγγραφέα των βιβλίων στα οποία βασίζεται «η Εκδίκηση του Ender» Ορσον Σκοτ Καρντ, ενός ανθρώπου που όπως αποδεικνύει η στάση του, είναι μάλλον, ένας μισαλλόδοξος και επικίνδυνος κήρυκας ενός λόγου γεμάτου μίσους.
Ομως κάθε έργο οφείλει να κρίνεται γι αυτό που είναι και το φιλμ του Χουντ, ασχέτως με την νεόκοπη κοσμοθεωρία του Καρντ, μοιάζει μια γοητευτική απόπειρα για μια σκεπτόμενη ταινία επιστημονικής φαντασίας που ακόμη κι αν απευθύνεται πρωταρχικά σε εφήβους, μοιάζει πιο ώριμη και ενδιαφέρουσα απ΄όσο μια πρώτη ματιά αφήνει να διαφανεί. Κι ακόμη κι αν αυτή η πρώτη γνωριμία μας με τον κόσμο του Εντερ, είναι λιγότερο συναρπαστική απ όσο θα μπορούσε, το φιλμ αφήνει υποσχέσεις για μια συνέχεια που μπορεί στο μέλλον να μας εκπλήξει ευχάριστα.
