Στη Νότια Βοστόνη της δεκαετίας του '70, ο πράκτορας του FBI, Τζον Κόνολι πείθει τον Ιρλανδό μαφιόζο Τζέιμς "Γουάιτι" Μπάλτζερ να συνεργαστεί με το FBI ενάντια σε ένα κοινό στόχο: την ιταλική μαφία. Η δραματική αυτή ταινία διηγείται την αληθινή ιστορία μιας ανίερης συμμαχίας, η οποία ξέφυγε κάθε ελέγχου, επιτρέποντας στον Γουάιτι να διεισδύσει στους κύκλους της έννομης τάξης, να αποκτήσει έλεγχο, και να γίνει ένας από τους πιο αδίστακτους και διαβόητους γκάνγκστερ στην ιστορία της Βοστόνης.
Λοιπόν ναι, ο Τζόνι Ντεπ μπορεί να είναι ψυχρός σαν ένα κομμάτι πάγου, απειλητικός, επικίνδυνος, μπορεί να αλλάξει, μπορεί να είναι καλός ηθοποιός. Το ξέραμε αλλά το είχαμε ξεχάσει μετά από τόσες φορές που έκανε τον παλιάτσο για τα λεφτά σε ταινίες σαν τους «Πειρατές της Καραϊβικής» και το «Lone Ranger».
Στην «Ανίερη Συμμαχία» κατορθώνει το πιο δύσκολο πράγμα απ όλα σε κάνει να ξεχνάς (την περισσότερη ώρα) ότι βλέπεις τον Τζόνι Ντεπ. Και κυρίως σε κάνει να ξεχνάς ότι βλέπεις τον Τζόνι Ντεπ που προσπαθεί να σε κάνει να ξεχάσεις ότι βλέπεις τον Τζόνι Ντεπ. Η αλήθεια είναι πως έχει άπλετη βοήθεια από την ταινία. Αυτό το ensemble όργιο λάθος αποφάσεων, βίας, '70ς αισθητικής και αναγνωρίσιμων ηθοποιών σε δεύτερους ρόλους, έχει όλα τα υλικά μιας ταινίας που απλά σε μαγνητίζει στην οθόνη.
Μπορεί να ακολουθεί επακριβώς τους κανόνες της γραμματικής μιας γκανγκστερικής ταινίας, δίχως να χάνει ούτε ένα κόμμα, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Τα «Καλά Παιδιά» θα είναι συνέχεια στο μυαλό σας βλέποντας το φιλμ (ας το πούμε τα «Καλούτσικα Παιδιά»), αλλά η σύγκριση δεν αποδεικνύεται καταστροφική.
Ο Σκοτ Κούπερ σκηνοθετεί με σιγουριά και αποτελεσματικότητα, με αίσθηση του ρυθμού της εποχής και των χαρακτήρων και το φιλμ δεν σε αφήνει να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη. Μπορεί να μην λέει κάτι καινούριο, εκτός ίσως από τον τρόπο που η σχέση του εγκλήματος με το σύστημα δεν είναι πάντα τόσο μακρινή όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε, αλλά το λέει με τρόπο χορταστικό, απολαυστικό κι απόλυτα κινηματογραφικό.
