Ο Ζερόμ μένει στη Σαγκάη. Περαστικός από το Παρίσι, μαθαίνει πως στον τόπο όπου μεγάλωσε έχει ξεσπάσει μια διαμάχη γύρω από το οικογενειακό του σπίτι. Αποφασίζει να πάει εκεί για να βρεθεί μια λύση. Αυτή η εξόρμησή του στην επαρχία πρόκειται να αλλάξει τη ζωή του...
Μιλώντας για πράγματα απόλυτα αρχετυπικά, όπως η οικογένεια, η πατρική σκιά, ο τόπος καταγωγής, τα φαντάσματα που μπορεί να κρύβει ένα κλειστό σπίτι, αυτή η ταινία του 80χρονου (και πλέον) Ζαν Πολ Ραπενό, θα μπορούσε να είναι ένα θαυμάσιο πεδίο για μια σχεδόν προυστική αναμόχλευση συναισθημάτων και ιδεών, μια χιουμοριστική αλλά και μελαγχολική βουτιά σε μια περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης, που έχει πάντα υλικό για εξερεύνηση.
Ομως η ταινία του ακόμη κι αν κατοικείται από εξαιρετικούς ηθοποιούς που βοηθούν τα τεκταινόμενα να διατηρήσουν ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον, η ιστορία δεν αποκτά ποτέ το βάθος που θα περίμενες, ισορροπώντας αμήχανα αναμεσά στην σοβαρότητα και το μπουλρέσκ. Η συναισθηματικές διαδρομές των ηρώων δεν βρίσκουν ποτέ τον σωστό τρόπο να εκφραστούν, οι ανατροπές και οι συμπτώσεις του σεναρίου θέλουν να είναι απροσδόκητες μα μοιάζουν προβλέψιμες και το φινάλε τακτοποιεί υπερβολικά βολικά τα πάντα σε ένα στρογγυλεμένο πακέτο.
Καλογυαλισμένη, φροντισμένη στις λεπτομέρειες, ελκυστική με πολλούς τρόπους –από το all star cast και τις εικόνες της και την ταξική της ταυτότητα- η «Δική μας Οικογένεια» περιέχει τα υλικά μιας πολύ πιο σύνθετης και γοητευτικής ταινίας, της οποίας το σχήμα και την δύναμη εν τούτοις δεν βλέπεις παρά μόνο σποραδικά στην οθόνη.
