Επτά ιστορίες που αναμειγνύουν την κωμωδία με τον τρόμο. Επτά ιστορίες μαύρης κωμωδίας τόσο περίεργες, όσο και προσιτές. Επτά σουρεαλιστικές απεικονίσεις μιας κοινωνίας που αδυνατεί να προχωρήσει μπροστά, μιας κοινωνίας πέρα για πέρα δυσλειτουργικής.
Βασισμένη στα θεατρικά του Εστέβε Σόλας που μαζί με τους Τζεράρντ Κίντο και Νταβίντ Τόρας υπογράφει και και την σκηνοθεσία, αυτή η σπονδυλωτή μαύρη κωμωδία, θέλει να είναι μια κατά μέτωπο επίθεση στις συμβάσεις και τις αξίες μιας κοινωνίας που είναι ξεκάθαρα προβληματική, με όπλο ένα ανίερο, μακάβριο, σκληρό χιούμορ.
Χωρισμένη σε επτά διαφορετικά κεφάλαια το καθένα από τα οποία αγγιζει μια διαφορετική θεματική οι ιστορίες του φιλμ μιλούν για την οικογένεια, την αλληλεγγύη, την τάξη, την ιδιοκτησία, την εργασία, την πρόοδος και την δέσμευση, μέσα από παραδείγματα που ξεκινούν από το σουρεαλιστικό και καταλήγουν στο βέβηλο.
Πάρτε για παράδειγμα αυτό στο οποίο δυο γονείς αποφασίζουν ότι ποτέ δεν είναι αργά να «κάνουν αποβολή» το παιδί τους, -τι κι αν είναι τριαντάρης;- μια γυναίκα που έχει σοβαρές αντιρρήσεις για το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» την ώρα του γάμου της, ή ένα ζευγάρι που έχει μερικές εκατοντάδες κινέζους σκλάβους κάτω από το πάτωμα του σπιτιού τους.
Κάπου ανάμεσα στη λογική των επεισοδίων του «Twillight Zone» και των πιο ανατρεπτικών ταινιών του Λουίς Μπουνιουέλ (δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία ανοίγει με την φράση «βαρέθηκα τη συμμετρία» από το «Φάντασμα της Ελευθερίας»), το «7 Λόγοι να Τρέξεις Μακριά», έχει αναμφίβολα κάτι να πει. Μόνο που δεν είναι πάντα τόσο πρωτότυπο ή ρηξικέλευθο όσο νομίζει και σίγουρα η αποσπασματικότητα και η σύντομη φύση των ιστοριών του μερικές φορές τις κάνουν να δείχνουν σαν λιγότερο ή περισσότερο πετυχημένα ανέκδοτα.
Εκεί που μια ταινία σαν τις «Iστορίες Για Αγρίους» του Νταμιάν Σιφρόν κατόρθωνε να βρει μια εξαιρετικη ισορροπία ανάμεσα στο μακάβριο και το feelgood και να ενώσει τις επιμέρους ιστορίες του σε κάτι που δείχνει οργανικό και σαφές στις προθέσεις του, αυτή εδώ η ταινία, δείχνει ελαφρώς ξεκούρδιστη και με σαφή προτίμηση στην ξεκάθαρη πρόκληση αντί μιας πιθανότατα πιο αιχμηρης αμφισημίας.
