Σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της νότιας Γαλλίας, 16 έφηβες μαθήτριες αποφασίζουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα μίας δημοφιλούς συμμαθήτριάς τους και να μείνουν όλες έγκυες ταυτόχρονα. Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό που συνέβη το 2008 σε σχολείο της Μασαχουσέτης στην Αμερική.
Οι αδελφές Ντελφίν & Μιριέλ Κουλέν αναλαμβάνουν το σενάριο και τη σκηνοθεσία μίας ταινίας μυθοπλασίας, που όμως επιχειρεί να ρίξει φως στην συναισθηματική νοημοσύνη ενός παράδοξου γεγονότος που συνέβη στην πραγματικότητα. Οπως και με το «Elephant» του Γκας Βαν Σαντ, ο σκοπός δεν είναι να μάθουμε με σαφήνεια γεγονότα και αίτια, όσο να μπούμε στο κλειστό σύμπαν μίας παρέας εφήβων, να αφουγκραστούμε τις ανάσες τους μέσα κι έξω από τα παιδικά τους δωμάτια, να καταλάβουμε την ανάγκη απόδρασης από αυτά.
Χρησιμοποιώντας μία τεχνική αποστασιωποιημένης παρατήρησης, οι Κουλέν επιχειρούν να μην δραματοποιήσουν τις καταστάσεις - να μείνουν όσο το δυνατόν ακέραιες απέναντι στον πειρασμό της εύκολης ηθικολογίας, να μην καταλήξουν με μία δραματική τηλεταινία για τις συνέπειες της εφηβικής εγκυμοσύνης. Δύο τηλεοπτικές σειρές, μία ταινία στο κανάλι Lifetime και ένα ντοκιμαντέρ έχουν άλλωστε ήδη προκύψει από το περιστατικό της Μασαχουσέτης. Ο σκοπός των Κουλέν είναι άλλος.
Οι δύο ξεκάθαρα φεμινίστριες σκηνοθέτες ακολουθούν έναν «what if» συλλογισμό: μήπως αυτός ήταν ο τρόπος μιας ομάδας 16χρονων γυναικών να διεκδικήσουν την αυτονομία τους; Τι θα συνέβαινε αν η υπαρξιακή επανάσταση δεν γινόταν μέσω ταραγμένων εφηβικών μυαλών, αλλά μέσα από το ίδιο τους το σώμα; Αν οι γυναίκες αποφάσιζαν να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους, της σάρκας και της ψυχής τους, με τον τρόπο που, π.χ., οι συνομήλικοι άντρες πηγαίνουν στον πόλεμο;
Κινηματογραφώντας τα κορίτσια με μία αισθητικά αισθησιακή ματιά (η διεύθυνση φωτογραφίας του Ζαν Λουί Βιαγιάρντ είναι καταλυτική για το ύφος της ταινίας) αλλά και μία έκδηλη μελαγχολία που στοιχειώνει τα πλάνα, οι Κουλέν δεν απαντούν ποτέ στα ερωτήματα που θέτουν. Αυτό είναι δική μας δουλειά. Εκείνες επιμένουν στο να αφήνουν τους ενήλικες εκτός κάδρου (εκτός από μία αποκαλυπτική της άγνοιάς μας συνέλευση γονέων και κηδεμόνων) να σιωπούν θυμίζοντας κάτι από το σινεμά των αδελφών Νταρντέν, να φλυαρούν με νόημα όπως το «Ανάμεσα στους Τοίχους» του Λοράν Καντέ, να κρατούν την κάμερα ανοιχτή όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με την ονειροπόλα εφηβεία.
Δεν υπάρχει καμία πολιτική ορθότητα, κανένα πομπώδες μήνυμα. Τα κορίτσια δεν εγκυμονούν συμπεράσματα. Γεννούν όμως έναν εκκωφαντικά βουβό διάλογο μέσα στο μυαλό των θεατών που οφείλει να μεγαλώσει, να περπατήσει και να ενηλικιωθεί βγαίνοντας από την σκοτεινή αίθουσα. Για αυτό κι αξίζει τον κόπο να μην πάρετε μαζί σας προφυλάξεις.
