Ο Παρκ Τσαν-γουκ, 53 χρόνων πια, Νοτιο-Κορεάτης σκηνοθέτης μιας ντουζίνας ταινιών, ήταν για πάντα συνυφασμένος με το «Oldboy» του που, το 2003, έκανε το όνομά του να εκτοξευθεί στη σφαίρα της mainstream διασημότητας (άλλωστε η ταινία έγινε κι αμερικανικό ριμέικ στο «Oldboy» του Σπάικ Λι), σημειώνοντας μια τεράστια διεθνή καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία. Μέχρι σήμερα. Γιατί, τρία χρόνια μετά το αγγλόφωνο «Stoker», ο Παρκ Τσαν-γουκ αποδεικνύει ότι, μέσα από το απίθανο εστέτ περίβλημα, μέσα από την αγάπη για την τέχνη του σινεμά, για το χιούμορ, για την έκπληξη, για τη σωματικότητα, η ψυχή του ως δημιουργού είναι παράδοξα γυναικεία. Με την «Υπηρέτρια», διασκευάζει το μυθιστόρημα της Σάρα Γουότερς, «Fingersmith», μεταφέρει τη δράση στην υπό ιαπωνική κατοχή Κορέα του '30, παρακολουθεί ένα εγκληματικό τρίγωνο κι έναν εκπληκτικό λεσβιακό έρωτα και καταλήγει να υπογράφει την πιο σέξι ταινία της χρονιάς. Αμέσως μετά την πρεμιέρα της «Υπηρέτριας» στο Φεστιβάλ Καννών, ο Παρκ Τσαν-γουκ μίλησε στο Flix για τα βασικά πράγματα της ζωής, δηλαδή το σινεμά και τον έρωτα. Παρακάτω τα highlights της κουβέντας.
Στις mainstream ταινίες στην Κορέα, ποτέ κανείς δεν καταπιάνεται με το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας κατά πρόσωπο. Ούτε με ζευγάρια αντρών, ούτε γυναικών. Σε σύγκριση με την Ευρώπη, η Κορέα είναι μάλλον συντηρητική από αυτήν την άποψη. Δεν είναι ότι σου το απαγορεύει η λογοκρισία, να δείξεις σκηνές ομοφυλοφιλικού σεξ, αλλά θεωρείται ότι το κοινό θα νιώσει «άβολα». Το ίδιο και οι παραγωγοί ή οι διανομείς. Πιο άβολα απ’ ό,τι όταν βλέπουν σκηνές σκληρής βίας. Ξεκινώντας την ταινία, δε σκέφτηκα, τώρα θα κάνω μια ταινία για την ομοφυλοφιλία, δεν είναι αυτό που με απασχολούσε κυρίως. Διάβασα το πρωτότυπο μυθιστόρημα, το βρήκα τρομερά ψυχαγωγικό, πολύ ενδιαφέρον για διασκευή και συνέβη να περιλαμβάνει στοιχεία ενός λεσβιακού έρωτα. Μου άρεσε όπως ήταν. Δεν είχα κανένα δισταγμό.
Δείτε ακόμη: To «Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ ανεβάζει ένταση στο sexy και το drama
Δεν ξεκίνησα για να κάνω μια πανέμορφη ταινία, περισσότερο προσπάθησα με τον ακριβέστερο τρόπο ν’ αποδώσω τους ήρωες και τα συναισθήματά τους. Και για να πω αυτήν την ιστορία, αυτών των ανθρώπων, ένιωσα ότι χρειαζόταν ν’ ανυψώσω τον πήχη της αισθητικής, η ίδια η πλοκή και οι προσωπικότητες των ηρώων απαιτούσαν ένα εστέτ περιβάλλον όπου θα μπορούσαν να ζήσουν και να δράσουν. Οτιδήποτε πιο λιτό, πιο ταπεινό, δε θα τους επέτρεπε ν’ αναπτυχθούν.
Εκείνο που αναζητώ, οι αρχές στις οποίες προσβλέπω, είναι να κάνω την ταινία ως ένα έργο φεμινιστικό. Ο ανδρικός ερωτισμός εμπεριέχει ένα βαθμό σαδισμού, ο γυναικείος εκφράζει μια εγγύτητα, μια σωματική επικοινωνία. Περιμένω κι εγώ να δω αν το κοινό θα το εισπράξει έτσι, το ελπίζω. Σ’ αυτό ελπίζω.
Αγάπη για μένα είναι να παραδίνεσαι στα συναισθήματά σου και να τ' αφήνεις να σε καθοδηγούν απόλυτα, αντί να υπολογίζεις και να αναλύεις και να αξιολογείς.
O Παρκ Τσαν-γουκ (αριστερά) μαζί με τους πρωταγωνιστές της «Υπηρέτριας»
Το πρωτότυπο μυθιστόρημα περιέχει όλες τις ιδέες που αναπτύσσονται και στην ταινία. Το ταξικό σύστημα της κοινωνίας που είναι ακόμα πολύ επίκαιρο. Την ιδέα του εκμοντερνισμού μιας χώρας, με την εισαγωγή νέων ιατρικών μεθόδων. Διασκευάζοντας την ιστορία, μεταφέροντάς τη στην Κορέα, αναζήτησα σε ποια περίοδο της ιστορίας της χώρας θα μπορούσαν να υπάρξουν αυτά τα στοιχεία κι ένιωσα ότι έπρεπε να είναι το ’30, όταν υπήρχε η ιαπωνική κατοχή, όταν το βασίλειο της Κορέας είχε μόλις κατακτηθεί από την Ιαπωνία και στη σκέψη των ανθρώπων ακόμα ίσχυε το ταξικό σύστημα. Ακόμα ισχύει έντονα. Οι Κορεάτες της υψηλής τάξης και οι διανοούμενοι που έζησαν εκείνη την εποχή ήθελαν να γίνουν Ιάπωνες, να εγκαταλείψουν την κορεάτικη ταυτότητά τους. Οι ίδιες τάξεις σήμερα θέλουν να γίνουν όχι πια Ιάπωνες, αλλά Αμερικανοί.
Αγάπη για μένα είναι να παραδίνεσαι στα συναισθήματά σου και να τ' αφήνεις να σε καθοδηγούν απόλυτα, αντί να υπολογίζεις και να αναλύεις και να αξιολογείς. Να επιτρέπεις στα συναισθήματά σου να σε πηγαίνουν από εδώ κι από εκεί χωρίς να μετράς αποστάσεις. Η αλήθεια να διαπερνά κάθε σου σκέψη σα δυνατή έκρηξη. Κι αυτό, στην ταινία, είναι εκείνο που νιώθουν και που βιώνουν η Σοκ-Χι και η Χιντέκο. Μια σωτήρια έκρηξη αλήθειας.
Δείτε ακόμη: Γυναικεία πάθη και ομορφιά εποχής στο «Handmaiden» του Παρκ Τσαν-γουκ
