O «Παραμυθάς» της παιδικής μας ηλικίας πετάει από σήμερα και στη μεγάλη οθόνη, με μια ταινία πλασμένη με τα υλικά της νοσταλγίας. Σε σκηνοθεσία του γιου του, Κωνσταντίνου Πιλάβιου («Τι είναι αυτό;»), ο Νίκος Πιλάβιος ξανασυστήνεται σε θεατές μιας γενιάς που δεν πρόλαβαν τις μαγικές απογευματινές του πτήσεις στην ΕΡΤ, όταν η παιδική ζώνη προγράμματος δεν γέμιζε από Transformers και λοιπά μεταλλαγμένα «μίκι μάου», αλλά από cult χειροποίητη εικόνα, ζεστασιά και αμεσότητα.
Το Flix μεγάλωσε με τις απλές -αλλά ποτέ απλοϊκές- ιστορίες και τα καλοσυνάτα μάτια του Παραμυθά και σήμερα τον συναντά για μία συνέντευξη. Διαβάστε την κριτική μας για την ταινία «Ο Παραμυθάς» εδώ.
Κύριε Πιλάβιε, πώς νιώθει ο «Παραμυθάς» που έχει πια τη δική του κινηματογραφική ταινία;
Μου αρέσει πάρα πολύ! Μετά από 36 χρόνια που με βλέπω στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης, με ενθουσιάζει να με βλέπω να πετάω σε οθόνη κινηματογράφου!
Τι σας έπεισε να κάνετε το άλμα στο σινεμά;
Η περιέργεια. Ακριβώς αυτή η περιέργεια. Να δω τον «Παραμυθά» σε μεγάλη οθόνη.
Δεν είναι όμως αυτή η πρώτη σας εμφάνιση στο σινεμά, έτσι δεν είναι;
Επαιξα 10 χρονών στο σινεμά, κι επίσης έπαιζα και στο θέατρο από οχτώ χρονών. Η ταινία ήταν «Η Αγνωστος» (1956) του Ορέστη Λάσκου, όπου έκανα τον Αλεξανδράκη μικρό.
Σε ποιον θα θέλατε να απευθυνθείτε με την ταινία του «Παραμυθά»;
Ομολογώ ότι εκτός από τα σημερινά παιδιά –που βέβαια σε αυτά απευθύνεται πρωτίστως η ταινία- βασικά θέλω να δουν την ταινία οι γονείς που μεγάλωσαν με τις εκπομπές του «Παραμυθά» και με έχουν συγκινήσει με τις εκδηλώσεις αγάπης τους εδώ και κάποια χρόνια, όπου κι αν τους συναντώ, τυχαία ή σε παρουσιάσεις των βιβλίων μου.
Ποιες είναι οι ταινίες που θυμάστε να σας μαγεύουν στην παιδική σας ηλικία;
Του Σαρλό και του Μπάστερ Κίτον που τις έβλεπα στο ΣΙΝΕΑΚ.
Μετά από τόσα χρόνια παραμυθιών, τι είναι αυτό που θεωρείτε ότι συντέλεσε στη διαχρονικότητα των περιπετειών σας;
Νομίζω ότι τα θέματα που βασικά είναι η αγάπη για το περιβάλλον, για τα ζώα και τα παιδιά, αλλά και το γεγονός ότι ο βασικός ήρωας πετάει.
Σε μια ψηφιακή εποχή όπου τα παιδιά μεγαλώνουν με άλλες μορφές "παιχνιδιών" τι μπορεί να τους προσφέρει ένα παραμύθι;
Την ευαισθησία, την ποιότητα και την ανθρωπιά που δεν υπάρχουν στα σημερινά βίαια τηλεορασοβιντεοιντερνετικά παιχνίδια.
Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο παραμύθι;
Το «Η Καμπάνα με τον Μαγευτικό Ηχο», του Κρίστιαν Αντερσεν.
Εχουμε ανάγκη σήμερα στην εποχή της κρίσης τα παραμύθια περισσότερο από ποτέ;
Καθώς τα παραμύθια είναι για τις μικρές ηλικίες και τα θέματά τους δεν έχουν σχέση με οικονομικοκοινωνικές κρίσεις και τέτοια, χρειάζονται πάντα, σε όλες τις εποχές για τα παιδιά.
Τελικά εκτός από το μαγικό γιλέκο τι άλλο μπορεί να μας κάνει να «πετάξουμε»;
Ισως μια μεγάλη χαρά (γι’ αυτό λέμε «πετάω από τη χαρά μου»), η φαντασία μας και κάποιο ωραίο όνειρο που μπορεί να δούμε στον ύπνο μας.
«Ο Παραμυθάς» κάνει πρεμιέρα σήμερα στις αίθουσες
