Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, οι ταινίες που έχουν γυριστεί με θέμα ή με φόντο του Ολυμπιακούς Αγώνες είναι σχεδόν μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών. Και αν αφαιρέσει κανείς τα ντοκιμαντέρ του Κον Ιτσικάουα για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο το 1964 και το αμφιλεγόμενο «Olympia» της Λένι Ρίφενσταλ για τους Αγώνες του Βερολίνου το 1936 που από μόνα τους αρκούν ως δείγματα για πώς μπορείς να δεις «κινηματογραφικά» τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ό,τι απομένει είναι μερικές όχι σπουδαίες ταινίες μυθοπλασίας (με καλύτερη τους «Δρόμους της Φωτιάς»), μια σειρά από ντοκιμαντέρ, άλλοτε τηλεοπτικά, άλλοτε απλώς ενημερωτικά και ενίοτε «αποκαλυπτικά» (το «One Day In September» είναι ένα από αυτά) και η διαπίστωση πως οι μόνοι Ολυμπιακοί Αγώνες που γεννούν ακόμη ιστορίες είναι αυτοί του Μονάχου του 1972, λόγω της τραγικής τους κατάληξης.
Ο,τι ακολουθεί είναι μια λίστα με τις ταινίες που αποδεικνύουν εκτός από τα παραπάνω και μερικούς από τους τρόπους που το σινεμά προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες προς όφελός του, κλέβοντας λίγο από την αίγλη τους, τα υψηλά ιδέωδη τους και το ξέφρενο πνεύμα της διοργάνωσης τους.
Δείτε ακόμη: To Flix στις αξέχαστες παραλίες του σινεμά
Tokyo Olympiad του Κον Ιτσικάουα
Αν έπρεπε κάποιος να δει μόνο μια ταινία που να κλείνει μέσα της το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα), αυτή είναι το ντοκιμαντέρ που ο Κον Ιτσικάουα γύρισε το 1964, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, μετά την άρνηση του Ακίρα Κουροσάουα, ο οποίος ζήτησε ως αντάλλαγμα για να σκηνοθετήσει την ταινία να αναλάβει και την τελετή έναρξης και την τελετή λήξης με αποτέλεσμα την άρνηση των υπευθύνων να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του. Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, όμως, δεν θα έμενε ικανοποιημένη ούτε από τη δουλειά του Ιτσικάουα, αφού σκοπός της όταν αποφάσισε να χρηματοδοτήσει η ίδια μια ταινία για τους Αγώνες ήταν να επιδείξει στον πλανήτη την τελειότητα των εγκαταστάσεων της, την τέλεια οργάνωση της αλλά και τον προβλεπόμενο θριάμβο των Ιαπώνων αθλητών που κατάφεραν να επιβεβαιώσουν τις προσδοκίες και να τερματίσουν δεύτεροι στα μετάλλια μετά την Αμερική. Ευτυχώς, θα έλεγε κάποιος, γιατί αν ο Ιτσικάουα υπηρετούσε το μαρκετινίστικο όραμα της Ιαπωνικής κυβέρνησης, το «Tokyo Olympiad» θα ήταν μια άλλη ταινία και σίγουρα όχι το αριστούργημα που τελικά παρέδωσε για να αναγκαστεί να ξαναμοντάρει και που σήμερα (μετά και από την εκτός κυκλοφορία πλέον έκδοση της Criterion Collection) αποτελεί ένα από τα πιο σπάνια και συλλεκτικά ντοκιμαντέρ της ιστορίας του κινηματογράφου. Ντοκιμαντέρ; Περίπου, αφού ο Ιτσικάουα εξήντλησε τις δυνατότητες που του παρείχαν οι 150 κάμερες που είχε στη διάθεση του για να παραδώσει ένα ψηφιδωτό από τις εικόνες που δεν θα συλλάμβανε ποτέ ο τηλεοπτικός φακός προκειμένου να ολοκληρώσει μια ποιητική αλληγορία πάνω στο ανθρώπινο σώμα, την ήττα, το πάθος λίγο πριν την εκκίνηση. Με μια σειρά από close ups πάνω στα πόδια των αθλητών, τα αγωνιώδη βλέμματα, ένα άλμα που δεν ολοκληρώνεται ποτέ ή μια ανώμαλη προσγείωση, ο Ιτσικάουα αποδομεί τους Αγώνες όπως τους γνωρίζουν όλοι από την τηλεοπτική τους μετάδοση για να τους ξανασυνθέσει από την αρχή ως αυτό που θα έπρεπε να είναι: ένα θρίαμβο της ανθρώπινης κατάστασης και ταυτόχρονα ένα από τα πιο όμορφα θεάματα ήδη κινηματογραφημένα – πριν από το σινεμά – από την ίδια τη ζωή.
Οι Δρόμοι της Φωτιάς (Chariots of Fire) του Χιου Χάντσον (1981)
Βασισμένοι στην αληθινή ιστορία των βρετανών δρομέων Ερικ Λίντελ και Χάρολντ Εϊμπραχαμς που εκπροσώπησαν την Μ. Βρετανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1924 στο Παρίσι, οι «Δρόμοι της Φωτιάς» τερμάτισαν το 1981 πρώτοι, συμμετέχοντας στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας επτά υποψηφίοτητες για Οσκαρ και φεύγοντας από την τελετή με τέσσερα, ανάμεσα τους και αυτό της καλύτερης ταινίας. Και έτσι, από ένα αξιοπρεπές δράμα εποχής που ήταν, ανέβηκαν κλίμακα ως μια από τις πιο πετυχημένες βρετανικές ταινίες όλων των εποχών, χρωστώντας τουλάχιστον τη μισή επιτυχία τους στο αναχρονιστικό βραβευμένο με Οσκαρ ηλεκτρονικό soundtrack του Βαγγέλη Παπαθανασίου που έκτοτε ντύνει ακούραστα οπτικό υλικό αθλητικών διοργανώσεων σε slow-motion.
Δείτε ακόμη: Νωχελικές Κυριακές στα σπίτια των σταρ
One Day in September του Κέβιν ΜακΝτόναλντ (1999)
Το βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ του Βρετανού Κέβιν ΜακΝτόναλντ θα άνοιγε από την αρχή το φάκελο μιας από τις πιο σκοτεινές στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων στο Μόναχο το καλοκαίρι του 1972: την απαγωγή 11 Ισραηλινών αθλητών και προπονητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες που κατέληξε στο θάνατο συνολικά 17 ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους όλοι οι όμηροι, οι περισσότεροι τρομοκράτες και ένας Γερμανός αστυνομικός. Με ανέκδοτο υλικό, συνέντευξη ενός από τους εναπομείναντες τρομοκράτες και σαφή rock 'n' roll διάθεση, ο ΜακΝτόναλντ αφηγείται την ιστορία της απαγωγής σαν ένα ψυχολογικό θρίλερ δράσης και αγωνίας, προκαλώντας στην εποχή του αντιδράσεις για την αποσιώπηση των κινήτρων των Παλαιστινίων καθώς και την τελική σκηνή με τα πτώματα των ομήρων υπό τους ήχους του «Child in Time» των Pink Floyd.
Συνέβη στην Αθήνα (It Happened in Athens) του Αντριου Μάρτον (1962)
Αν μπορείς να αγνοήσεις το γεγονός πως η Τζέιν Μάνσφιλντ παίζει σε μια ταινία που διαδραματίζεται στην Αθήνα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 και το βασικό της στόρι είναι αν τη καρδιά του τσολιά μαραθωνοδρόμου θα την κερδίσει η πλούσια σεξοβόμβα ηθοποιός ή το πτωχό πλην τίμιο κορίτσι από την επαρχία (Ξένια Καλογεροπούλου), τότε δεν θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις πως το «Συνέβη στην Αθήνα» υπήρξε περισσότερο από όχημα για την τουριστική Αθήνα των 60s, η τελευταία σινεμασκόπ ευκαιρία της Μάνσφιλντ να αποδείξει στη Fox πως η εικόνα της με φόντο τον Παρθενώνα υπό τους ήχους της μουσικής του Μάνου Χατζιδάκι θα μπορούσε να σώσει τη καριέρα της και μαζί την χρεοκοπημένη τότε Fox. Δεν «συνέβη» τίποτα από τα παραπάνω, εκτός ίσως από ένα cult following που ακολουθεί την ταινία του Μάρτον, κυρίως για λόγους αρχειακού και κιτς ενδιαφέροντος!
O Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Astérix aux Jeux Olympiques) των Φρεντερίκ Φορεστιέ και Τομά Λανγκμάν
H στην εποχή της πιο ακριβή γαλλική ταινία όλων των εποχών ήρθε τρίτη και καταϊδρωμένη μετά τις δύο πρώτες live action επιτυχίες του Αστερίξ για να αποδείξει πως μια καλή ιδέα και δύο δοκιμασμένοι ήρωες δεν κερδίζουν αυτόματα μετάλλιο! Βασισμένο (τελείως) ελεύθερα στο ομώνυμο κόμικ που κυκλοφόρησε το 1968, το «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» εκμεταλλεύτηκε το αγωνιστικό του θέματος για να βγάλει γέλιο, ενώ στην πραγματικότητα δεν αξιοποίησε ούτε στο ελάχιστο την αστείρευτη πηγή των Ολυμπιακών Αγώνων, υποβιβάζοντας το όλο γέλιο στις προσπάθειες του Βρούτου να κερδίσει τα αγωνίσματα «κλέβοντας» ό,τι είναι δυνατόν να κλαπεί και στην φυσική δύναμη του Οβελίξ που και να ήθελε δεν θα μπορούσε παρά να ξεχωρίσει σε μια σειρά από αγωνίσματα λόγω της φυσικής του δύναμης. Η τεράστια επιτυχία του σε όλον τον πλανήτη φυσικά και είναι άσχετη με το «ολυμπιακό» του πνεύμα...
Olympia της Λένι Ρίφενσταλ (1938)
To σχεδόν τετράωρο έπος της Λένι Ρίφενσταλ για τους Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936 (χωρισμένο σε δύο μέρη: «Η Γιορτή των Εθνών» και «Η Γιορτή της Ομορφιάς») ήταν το πρώτο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε ποτέ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και αυτό δεν ήταν η μόνη «πρωτιά» του, αφού οι τεχνικές που χρησιμοποίησε η Γερμανίδα σκηνοθέτης – από τα close ups μέχρι τις ασυνήθιστες γωνίες λήψης και από το νευρικό μοντάζ μέχρι τις διαφορετικές εκδοχές του στις τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά όπου και κυκλοφόρησε – υπήρξαν μοντέλο για οτιδήποτε αργότερα θα χαρακτηριζόταν ως δημιουργικό σινεμά τεκμηρίωσης στην ιστορία του κινηματογράφου. Η τεράστια επιτυχία του, ωστόσο, θα στιγματιζόταν από το γεγονός πως όλες οι αναφισβήτητες αρετές του (από την σχεδόν αποθεωτική κινηματογράφηση του ανθρώπινου σώματος μέχρι την διακεκομμένη απεικόνιση των αγωνισμάτων – μια βουτιά που δεν βλέπουμε ποτέ να αγγίζει το νερό), συνδέθηκαν αναπόφευκτα (και ηθελημένα) με το ναζιστικό ιδεώδες για την Αρεια φυλή και την υπεροχή της όπως θα την εξέφραζε λίγο αργότερα από το 1938, όταν και κυκλοφόρησε η ταινία στους κινηματογράφους, ο Αδόφλος Χίτλερ. Κάπως έτσι ένα από τα ωραιότερα, πιο θαρραλέα και υποδειγματικά ντοκιμαντέρ της ιστορίας σπιλώθηκε από τις προπαγανδιστικές του προεκτάσεις, προδίδοντας ταυτόχρονα και το οποιοδήποτε όραμα της Ρίφενσταλ. Ακόμη κι αν σήμερα το «Olympia» θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, φέρει το ίδιο στίγμα με τον «Θρίαμβο της Θέλησης» που προηγήθηκε το 1934, παραμένοντας το κέντρο μιας ανοιχτής συζήτησης που δεν μοιάζει να έχει βρει τα επιχειρήματα για τη δικαίωση του. Ενα τελικά φιλμικό αξιοπερίεργο που αν είχε γεννηθεί μέσα σε άλλες συνθήκες (πιστέψτε μας, δεν θα μπορούσε) θα ήταν σήμερα το ντοκιμαντέρ των ντοκιμαντέρ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
9 3/5 Seconds του Λόιντ Μπ. Κάρλετον (1925)
H πρώτη «εμπορική» ταινία που εκμεταλλεύτηκε το hype των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν αυτό το όχι πολύ δράμα, όχι πολυ περιπέτεια φιλμ που στην πραγματικότητα γυρίστηκε για να μετατρέψει τον διπλό Ολυμπιονίκη δρομέα της Αμβέρσας το 1920 Τσάρλι Πάντοκ σε κινηματογραφικό αστέρα. Και εν μέρει το κατάφερε, αφού ο Πάντοκ έκανε μια μικρή πορεία στον κινηματογράφο ξεκινώντας από αυτήν την american dream ιστορία που τον ήθελε έναν σπουδαίο αθλητή, αποκληρωμένο από τον πατέρα του στο κυνήγι του χρυσού μεταλλίου και του ωραίο κοριτσιού. Για όσους δεν θα μπουν στον κόπο να αναζητήσουν την ταινία, σας πληροφορούμε πως στο τέλος τα κερδίζει και τα δύο!
Μόναχο (Munich) του Στίβεν Σπίλμπεργκ (2005)
Από τη μία αριστουργηματικά σκηνοθετημένο, από την άλλη «ύποπτο» ως προς τις πολιτικές του θέσεις, το «Μόναχο» υπήρξε η κατά τον Στίβεν Σπίλμπεργκ έκθεση των γεγονότων που ακολούθησαν τα τραγικά γεγονότα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972 στη γερμανική πόλη. Δαιδαλώδες και με συνεχείς ανατροπές, το «Μόναχο» επαινέθηκε για την ενορχήστρωση του ως ένα αγωνιώδες πολιτικό θρίλερ, κατηγορήθηκε για την ευθεία σύνδεση των Παλαιστίνιων τρομοκρατών με τη Μοσάντ και προστέθηκε στη μεγάλη λίστα των ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ για τους πιο «κινηματογραφικούς» Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ.
Geordie του Φρανκ Λόντερ (1955)
H πρώτη έγχρωμη ταινία με θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αυτή η βρετανική κωμωδία (στην Αμερική κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Wee Geordie»), η οποία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Γουόκερ και αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού από τη Σκοτία που αποφασίζει να νικήσει το μικρό μέγεθος και την φυσική του αδυναμία με το να γίνει bodybuilder, θριαμβεύοντας τελικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης το 1956. Φανταστείτε κάτι σαν το «Billy Elliot» με πιο υψηλές φιλοδοξίες και ίδιο «τρυφερό» βρετανικό βλέμμα απέναντι στο (αμερικάνικο) όνειρο!
Visions of Eight (1973)
Χωρίς φυσικά κανείς να μπορεί να προβλέψει ό,τι θα σημάδευε ανεξίτηλα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972, οκτώ σκηνοθέτες εξασφάλισαν άδεια για να βρίσκονται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους με το ελεύθερο να ολοκληρώσουν ο καθένας μια ιστορία που στη συνέχεια θα αποτελούσε μια σπονδυλωτή ταινία για «όλα αυτά που δεν μπορεί να συλλάβει ο τηλεοπτικός φακός». Οι οκτώ σκηνοθέτες ήταν ο Κον Ιτσικάουα (που επιλέχθηκε προφανώς για την εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει στο «Tokyo Olympiad»), ο Αρθουρ Πεν, ο Κλοντ Λελούς, ο Μάι Ζέτερλινγκ, ο Μίλος Φόρμαν, ο Μάικλ Πφέλγκαρ, ο Γιούρι Οζεροφ και ο Τζον Σλέσινγκερ. Το αποτέλεσμα ήταν μια εμπνευσμένη - αν και σε στιγμές επαναλαμβανόμενη - ματιά πάνω στο θάρρος, την καλώς εννοούμενη άμιλλα, το πάθος και τη φιλοδοξία για τη νίκη. Τα επεισόδια που ξεχωρίζουν είναι αυτά του Ιτσικάουα που κινηματογραφεί σε slow-motion τους πιο γρήγορους ανθρώπους του κόσμου στον αγώνα των 100 μέτρων, του Κλοντ Λελούς για την άρνηση ενός μποξέρ να εγκαταλείψει το ρινγκ αμφισβητώντας την ήττα του και το καλύτερο όλων αυτό του Σλέσινγκερ που κινηματογραφεί τη ζωή ενός βρετανού μαραθωνοδρόμου πριν και κατά τη διάρκεια των αγώνων, τερματίζοντας τελικά σχεδόν τελευταίος σε παράλληλο μοντάζ με σκηνές από τα τραγικά επεισόδια της απαγωγής των Ισραηλινών αθλητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες στο μόνο κομμάτι της ταινίας που αναφέρεται στην τραγωδία. Η ταινία προβλήθηκε εκτός διαγωνιστικού προγράμματος στο Φεστιβάλ των Καννών το 1973.
Charlie Chan at the Olympics του Μπρους Χαμπερστόουν (1937)
Στην 14η εμφάνιση του Γουόρνερ Ολαντ ως ο δαιμόνιος ντετέκτιβ Τσάρλι Τσαν, η Fox αποφάσισε να χρησιμοποιήσει λίγο από το hype των Ολυμπιακών Αγώνων και εκτός των άλλων και αυθεντικό αρχειακό υλικό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Στην πραγματικότητα η ταινία δεν ήταν παρά ακόμη μια απολαυστική και ανάλαφρη περιπέτεια μυστηρίου με φόντο τους Αγώνες, αλλά λίγοι ήταν αυτοί που ακόμη και τότε μπορούσαν να δουν πόσο προφητική υπήρξε σε σχέση με την ανησυχία της Αμερικής σχετικά με τη ναζιστική Γερμανία που λίγο αργότερα θα έφερνε τον πλανήτη αντιμέτωπο με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
A Million to One του Λιν Σόρς (1937)
Μπορεί το μόλις 60 και κάτι λεπτά «A Million to One» να μην είναι ακριβώς αυτό που με ενθουσιασμό υποστηρίζει η αφίσα του («electrifying drama»), αλλά στην εποχή του το εν λόγω μελόδραμα ξεχώρισε για τη συμμετοχή του αθλητή Χέρμαν Μπριξ (αργότερα πιο γνωστός ως Μπρους Μπένετ με μεγάλη κινηματογραφική καριέρα), ο οποίος είχε υποδυθεί τον κινηματογραφικό Ταρζάν με λιγότερη επιτυχία από αυτή του Τζόνι Βαϊσμίλερ, εδώ στο ρόλο το γιου ενός αθλητή ο οποίος είχε κοπεί από τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εξι χρόνια μετά θα συναντήσει τον άνθρωπο που «έκλεψε» από το πατέρα του τα μετάλλια και ο τελευταίος θα τον προπονήσει προκειμένου να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτός βέβαια θα ερωτευτεί παράλληλα και την κόρη του προπονητή του (η Τζόαν Φοντέιν σε έναν από τους πρώτους της ρόλους) και ξεκινώντας με τις ελάχιστες πιθανότητες του τίτλου θα στεφθεί φυσικά Ολυμπιονίκης.
H Πόλη των Θαυμάτων του Δημήτρη Αθανίτη (2005)
Με γυρίσματα γκερίλα μέσα στην Αθήνα των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Δημήτρης Αθανίτης ενώνει τρεις ιστορίες και δώδεκα ήρωες κρατώντας το σημαντικότερο ρόλο του 13ου πρωταγωνιστή για την ίδια την «πόλη των θαυμάτων». Ο έρωτας, η αναζήτηση, οι κώδικες επικοινωνίας και το αιώνιο κυνήγι μιας ουτοπίας είναι μόνο λίγες από τις θεματικές που συναντιούνται ακριβώς τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο του ενδιαφέροντος όλου του πλανήτη, αν και ο Αθανίτης προτιμά να κρατάει το βλέμμα του μακριά από τη φρενίτιδα των αγώνων και όσων περιστρέφονται γύρω απ' αυτούς προκειμένου να εστιάσει στις εξίσου ηρωικές ανθρώπινες ιστορίες που διεκδικούν τα δικά τους μετάλλια εκτός γηπέδων. Η μοναδική ταινία μυθοπλασίας που σχετίζεται με τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, ένα «θαύμα» που θα σήμαινε την άδοξη εκκίνηση της κρίσης που ζούμε σήμερα.
Walk Don't Run του Τσαρλς Γουόλτερς (1966)
Πιο διάσημο ως η τελευταία ταινία του Κάρι Γκραντ, το «Walk Don't Run» - ριμέικ του «The More the Merrier» του Τζορτζ Στίβενς από το 1964 - διαθέτει την πρωτοτυπία μιας ρομαντικής κομεντί με φόντο του Ολυμπιακους Αγώνες στο Τόκιο το 1964 και ένα soundtrack θησαυρό σε επιμέλεια του Κουίνσι Τζόουνς και φωνητικά της Πέγκι Λι. Πόση σημασία έχει λοιπόν ότι αφηγείται μια τελείως υποτυπώδη ιστορία ενός Βρετανού επιχειρηματία που λόγω της πληρότητας των καταλυμάτων στην πόλη, βρίσκει ένα δωμάτιο στο σπίτι μιας νεαρής Αγγλίδας και πως στο ήδη αταίριαστο ζευγάρι προστίθεται ένας αθλητής της Αμερικής που διαγωνίζεται στους Ολυμπιακούς; Καμία, ειδικά όταν το location είναι αυθεντικό και ο Κάρι Γκραντ αθεράπευτα γοητευτικός παρά τα 62 του χρόνια...
Olympia 52 του Κρις Μαρκέρ (1953)
H πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Κρις Μαρκέρ ήταν αυτό το ντοκιμαντέρ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952, χρηματοδοτημένο από τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό Peuple et Culture (με έγκριση της διοργανώτριας Φινλανδίας), ενώ ο Μαρκέρ υπήρξε σεναριογράφος και ένας εκ των τεσσάρων οπερατέρ που κάλυψαν τη διοργάνωση. Σε αντίθεση με οτιδήποτε μπορεί να φαντάζεστε για ένα ντοκιμαντέρ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες σκηνοθετημένο από τον Κρις Μαρκέρ, το αποτέλεσμα είναι μάλλον συμβατικό, με ελάχιστες εμπνευσμένες σκηνές ή πραγματικά κινηματογραφική άποψη επί των δρώμενων. Ακόμη κι έτσι, όμως, παραμένει αρχειακά ένα από τα σημαντικότερα ντοκουμέντα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και πρώιμη απόπειρα της αποδόμησης του σινεμά τεκμηρίωσης από έναν σπουδαίο δημιουργό.
The Olympic Champ του Τζακ Κίνεϊ (1942)
Το πρώτο φιλμ κινουμένων σχεδίων που αναφέρεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι ταυτόχρονα και το πρώτο έγχρωμο φιλμ σχετικό με την Ολυμπιάδα. Ενα επτάλεπτο - πεμπτουσία της σχέσης της Disney με την ίδια την κοινωνία - με ήρωα τον Γκούφι να λαμβάνει μέρος σε όλα σχεδόν τα μεγάλα αθλήματα των Ολυμπιακών, με σκοπό την ενθάρρυνση των παιδιών και των νέων να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό. Κυρίως αστείο όσο και τότε... Δείτε το παρακάτω.
Tags: ολυμπιακοί, ολυμπιακοί αγώνες
