«Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» του Τζορτζ Μίλερ
Θα το ομολογήσουμε: Ακόμη και λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η δημοσιογραφική προβολή στην οποία είδαμε για πρώτη (αλλά όχι μόνη) φορά το reboot του «Mad Max», δεν περιμέναμε κάτι παραπάνω από μια θεαματική, χορταστική, αλλά συνηθισμένη περιπέτεια. Βλέπετε η τελευταία ταινία του Τζορτ Μίλερ στην οποία δεν πρωταγωνιστούσαν animated πιγκουίνοι ήταν μια με ένα... γουρουνάκι (ναι, ακόμη κι αν το «Babe» ήταν απίθανο) και το τελευταίο «Mad Max» βρισκόταν δεκαετίες μακριά. Ομως από τα πρώτα λεπτά του «Δρόμου της Οργής» ήταν σαφές πως κάτι υπήρχε εδώ. Κάτι τόσο καλό που θα έφτανε μέχρι την λίστα των δέκα καλύτερων ταινιών της χρονιά. Με φούρια και δύναμη.
Power Points
Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλά: Την va va voom ερμηνεία του Τομ Χάρντι, την φεμινιστική άποψη του σεναρίου, την Φουριόσα της Σαρλίζ Θερόν τα θεαματικά αυτοκίνητα, τις ακροβατικές σκηνές, τα κυνηγητά, τα τοπία, την μουσική, αλλά πολύ απλά αυτό που μένει είναι η αίσθηση μιας ασταμάτητης περιπέτειας που κινείται με την δύναμη και την βεβαιότητα ατμομηχανής πάνω σε ράγες. Τίποτα δεν πάει στραβά. Και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.
Θα μείνει κλασικό
Γιατί του αξίζει. Γιατί στην εποχή της CGI ευκολίας κανείς δεν κάνει ταινίες που να μοιάζουν τόσο αληθινές, τόσο δυνατές, τόσο βρώμικες. Γιατί μερικοί σκηνοθέτες και προφανώς μερικοί μύθοι γίνονται καλύτεροι με τα χρόνια. Γιατί κατόρθωσε να επισκιάσει μια σειρά ταινιών που ήταν ήδη κλασσική. Κι αυτό δεν τον λες εύκολο.
Γράψαμε στο Flix
Πόσες action movies θυμάστε που να μην καταφεύγουν στην ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό, να μην κλείνουν το μάτι στον θεατή; Πόσες action movies μπορείτε να απαριθμήσετε των οποίων η ουσία θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από μια αρχαία τραγωδία; Που στην καρδιά της δεν θα βρεις ένα όμορφο κενό μα μερικά ενδιαφέροντα φιλοσοφικά ερωτήματα για την φύση μας και την πορεία μας στον κόσμο και στον χρόνο; Στην πραγματικότητα δεν θα βρείτε παρά ελάχιστες ταινίες δράσης σαν τον «Δρόμο της Οργής», ένα φιλμ που ξέρει να παραδίδει το θέαμα αλλά να μην θυσιάζει τα πάντα σε αυτό. Μια ταινία που χτίζει έναν ολοκληρωμένο, αυθύπαρκτο κόσμο, που δίνει σάρκα κι οστά ακόμη και στον λιγότερο σημαντικό χαρακτήρα, που δεν έχει κοιλιές μα μόνο κορυφώσεις, που σε παρασύρει από το πρώτο λεπτό και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, μέχρι το λαχανιασμένο, απογειωτικό τέλος.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Mad Max»
H σκηνή που δεν θα ξεχάσουμε
Σε μια ταινία γεμάτη απίθανες σκηνές, πως ξεχωρίζεις μόνο μία; Γι αυτό προτιμάμε να ξεχωρίσουμε έναν χαρακτήρα: Εναςν τύπο τόσο απίθανο που δεν μπορούσε παρά να έχει νόημα μόνο σε ένα τόσο απίθανο φιλμ! Ο Coma-Doof Warrior, ήταν ο τύπος με την κιθάρα και την κόκκινη φόρμα που κρεμασμένος από αλυσίδες, ρόκαρε στην διάρκεια του κυνηγητού, φτύνοντας ριφ και φλεγόμενο νίτρο. Και ναι γράφοντας αυτές τις γραμμές κάνουμε headbanging στον ήχο ενός φανταστικού σάουντρακ που παίζει στο μυαλό μας...
Και κάτι ακόμη
Δεν ξέρουμε τι λέει αυτό, αφού ήδη η ταινία έχει μπει σε λίστες, έχει κερδίσει βραβεία και μοιάζει να οδεύει φούλ και για τα Οσκαρ, αλλά αν μετράει, το «Mad Max» ήταν και η αγαπημένη ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο. «Είχα μια κόπια του "Mad Max" σε φιλμ 35mm και την είδα σπίτι μου. Την είχα στη διάθεσή μου για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο και κατέληξα να τη δω τρεις φορές. Στην αρχή αντιστάθηκα, για λίγο, γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ το "Mad Max" χωρίς τον Μελ Γκίμπσον. Σε ένα κόσμο που υπάρχει ο Μελ Γκίμπσον, πως μπορείς να επιλέγεις για πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι; Μετά είδα την ταινία. Ναι, είναι απίθανη. Και πρέπει να παραδεχτώ πως είναι καταπληκτικός σε αυτήν.»
Διαβάστε ακόμη
