Από τις ρομαντικές κομεντί σε κορίτσι του Spider-Man κι από εκεί σε μούσα του Γούντι Αλεν («μούσα του Γούντι Αλλεν; δεν βλέπω τον εαυτό μου ως κάτι τέτοιο. Ακούγεται αλλόκοτο» λέει γελώντας), η Εμα Στόουν δείχνει το πόσο καλή ηθοποιός μπορεί να είναι σε μια ταινία που της δίνει έναν ρόλο που έμοιαζε να περιμένει καιρό. Στον ρόλο της κόρης του Μάικλ -Birdman- Κίτον, η Στόουν δείχνει από τι είναι «φτιαγμένη ερμηνευτικά» απέναντι σε σπουδαίους συναδέλφους της και εντυπωσιάζει κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Οσκαρ. Την συναντήσαμε στη Βενετία και μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε πως ακόμη κι αν στο «Birdman» ο χαρακτήρας της είναι μάλλον σκοτεινός και ταλαιπωρημένος, η ίδια είναι όσο χαριτωμένη, αστεία και γοητευτική φαντάζεστε. Ισως και λίγο περισσότερο.
Μετά από μια σειρά κομεντί και ταινίες σαν το «Spider-Man», πως ήταν για σένα η εμπειρία του «Birdman»;
Ηταν συναρπαστικό. Ήταν μοναδικό. Μια σπάνια εμπειρία, που σε προκαλούσε να βουτήξεις στον φόβο σου και να ανακαλύψεις εκεί πράγματα που πιθανότατα δεν θα έβρισκες αλλιώς. Εμοιαζε σαν να κάνεις θέατρο, αλλά θέατρο που το καταγράφεις για πάντα. Και το οποίο παίζεις εικοσιπέντε φορές μέσα σε μια μέρα, σκηνή σκηνή. Δεν νομίζω ότι πρόκειται να κάνω κάτι ανάλογο ποτέ στη ζωή μου.
Πως προετοιμαστήκατε για την ταινία; Και μόνο η πρακτική πλευρά ενός γυρίσματος όπου ολόκληρες σκηνές δεν κόβονται καθόλου από την αρχή μέχρι το τέλος μοιάζει όντως τρομακτική.
Κάναμε εκτεταμένες πρόβες και κάθε τι. Κάθε στιγμή των όσων θα κάναμε θα έπρεπε να εκτελεστεί άψογα, αλλιώς θα κόβαμε και θα ξεκινούσαμε από την αρχή. Υπήρχε μεγάλη πίεση στα πρακτικά ζητήματα της κάθε σκηνής και δεν ήθελες με τίποτα να είσαι ο άνθρωπος που θα έκανε το λάθος και θα χάλαγε μία από αυτές. Δεν θα ήθελες να είσαι αυτή που θα κατέστρεφε μια σκηνή ανάμεσα στον Μάικλ Κίτον και τον Εντουαρτ Νόρτον. Από την άλλη, κι ενώ έπρεπε να εκτελείς τις κινήσεις σου με τελειότητα, το φιλμ απαιτούσε από εσένα να είσαι ωμός και αληθινός. Κι αυτό κατά τη γνώμη μου ήταν το πιο ενδιαφέρον πράγμα. Αυτός ακριβώς ο συνδυασμός.
Δείτε ακόμη: «Κοροϊδεύεις το twitter; Δεν υπάρχεις!» Στο πρώτο κλιπ του «Birdman», η Εμα Στόουν τα χώνει στον Μάικλ Κίτον
Πόσες φορές γυρίζατε την κάθε λήψη κατά μέσο όρο;
Μπορώ να σου πω ότι γυρίσαμε την κάθε σκηνή πολλές φορές. Πολλές φορές. Πολλές. Φορές. Υπήρχαν λήψεις που ήταν καλές, αλλά που δεν ήταν τέλειες, υπήρχαν κάποιες που κάτι πήγαινε στραβά πριν ολοκληρωθούν και υπήρχε μία όπου όλα ήταν απλά όπως έπρεπε να είναι. Μερικές φορές ένιωθες ότι τρελαίνεσαι. Αλλά στην περίπτωσή μου αυτό ήταν χρήσιμο, κάτι που ταίριαζε στον χαρακτήρα μου. Κι ο Αλεχάντρο παρακολουθούσε από το μόνιτορ κι ήξερε ακριβώς πότε έκανες απλά ένα στραβό βήμα στον εσωτερικό σου ρυθμό κι αμέσως θα τον άκουγες να ουρλιάζει «no!». Φώναζε κυριολεκτικά πράγματα στο μόνιτορ. Οταν όμως έλεγε το «ναι!» ήταν ένα πραγματικό high. Ολοι ζούσαμε γι αυτό!
Η ηρωίδα σου είναι ένα παιδί που μεγαλώνει στην σκιά της φήμης του πατέρα της και παρ΄ότι δεν έχεις βιώσει κάτι ανάλογο είχες από νωρίς το δικό σου μερίδιο στη δόξα. Πως προσέγγισες τον χαρακτήρα σου;
Σκεφτόμουν τι δύσκολη ζωή πρέπει να έχεις όταν είσαι μικρός και ήδη διάσημος, όταν όλοι σου λένε πράγματα για τον εαυτό σου ή την οικογένειά σου και εσύ δεν έχεις, ένα σύστημα που να σε υποστηρίζει ή να σε προστατεύει. Στην περίπτωση της Σαμ, ο Ρίγκαν, ο χαρακτήρας του Μάικλ Κίτον, δεν είναι προφανώς κάποιος που μπορεί να την προσγειώσει, αντίθετα, έχει έναν μάλλον διαστρεβλωμένο τρόπο να βλέπει το δικό του μερίδιο ευθύνης στον τρόπο που μεγάλωσε και το πως έγινε η κόρη του. Υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτούς που ξέρεις στην ζωή σου, υπάρχει ένα κομμάτι από αυτή τη σχέση μεταξύ τους, που μπορείς να αναγνωρίσεις. Πόσο μάλλον όταν ζούμε σε μια εποχή όπου φωτογραφίες από τα παιδιά των διάσημων πουλιούνται για δεκάδες χιλιάδες δολάρια, ή όταν οι παπαράτσι κυνηγούν τα πιτσιρίκια για να τα φωτογραφίσουν, μόνο και μόνο γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν από δυο διάσημους γονείς...
Δεν παίζεις μια ηθοποιό στην ταινία, αλλά ένιωσες ότι ή ταινία ήταν ένα relaity check με κάποιο τρόπο; Ακόμη κι αν φυσικά, δεν μιλά απαραίτητα μόνο για τους ηθοποιούς.
Ασφαλώς και ήταν. Ακόμη κι αν όπως λες, η ταινία δεν αφορά μόνο στους ηθοποιούς. Είναι αυτό που λέει ο Αλεχάντρο, ότι όλοι έχουμε τον δικό μας Birdman. Ειδικά σήμερα που όλοι μοιάζουν να έχουν μια δημόσια ζωή, μέσα από τα social media, που τους αφορά περισσότερο η ματιά των άλλων, που επιλέγουν πως θα προβάλλουν την ζωή τους μέσα στην κοινωνική σου ζωή: ποιες φωτογραφίες ανεβάζεις, τι τουητάρεις, τι ποστάρεις στο instagram, όλα αυτά. Αλλά ξέρω ελάχιστους ανθρώπους που δεν έχουν αυτού του είδους την σχέση με την δημόσια εικόνα τους σήμερα, οπότε υπάρχει μια αλλαγή στον τρόπο που ζούμε την ζωή μας, μια καινούρια πραγματικότητα όπου σε ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το βλέμμα των άλλων, τα όσα αυτή η ματιά σου λέει για τον εαυτό σου, τα όσα θεωρείς εσύ ότι ξέρεις για σένα και πως αυτά τα δύο πράγματα μπερδεύονται μεταξύ τους... Το πως η φήμη η εικόνα σου τελικά ορίζει τον χαρακτήρα σου και δεν χρειάζεται να είσαι διάσημος ή ηθοποιός για να κατανοήσεις κάτι τέτοιο σήμερα...
Η Σαμ λέει σε μια σκηνή της ταινίας ότι της αρέσει να στέκεται στην άκρη της ταράτσας του κτηρίου, γιατί η αδρεναλίνη είναι λίγο σαν ναρκωτικό γι αυτήν. Νιώθεις κάπως έτσι μερικές φορές όταν παίζεις;
Ναι. Σίγουρα. Το να παίζεις μπορεί να είναι. Είναι σαν ναρκωτικό. Είναι κάτι που δεν νιώθεις συχνά. Και φυσικά το έχω νιώσει μερικές φορές στη ζωή μου, αλλά πιο συχνά στο σινεμά. Αλλά είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα, μια διαδικασία που κάνει το να είσαι ηθοποιός κάτι παραπάνω από μια δουλειά. Είναι κάτι που σε ανεβάζει. Μπορεί μερικές φορές να είναι σαν ναρκωτικό...
Tags: Εμα Στόουν, birdman
