H ταινία
Άνθρωποι εργάζονται στο Backstage κατά τη διάρκεια μιας θεατρικής παράστασης: Alles gut? Alles gut? Δρουν σε συνάρτηση με το χρόνο. Περιμένουν το σωστό χρόνο για να δράσουν. Moin! Το ατύχημα συμβαίνει.
Η σκηνοθέτης
Η Αναστασία Λώλα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Από μικρή ηλικία έγραφε, τραγουδούσε, σκαρφάλωνε σε δέντρα και ταράτσες. Το 2005 πήρε στα χέρια της μία Sony DCR-HC32, που ανά καιρούς τη βοηθούσε να είναι ολομόναχη-μαζί με τους άλλους. Ξεκίνησε σπουδές στο Χημικό της Αθήνας, το εγκατέλειψε για το πρότυπο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στη Προσχολική Ηλικία Αθήνας - μέσα από το οποίο γνώρισε το κουκλοθέατρο Ayusaya, την θεατρική ομάδα Astragali, το Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση, το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης, τον Π.Ο.Φ.Π.Α. κ.α. Αφού αποφοίτησε, αποφάσισε να αφοσιωθεί στο Θέατρο. Έβαλε τις βάσεις στην Αρχή της Νέλλης Καρρά και έπειτα πήγε στο Παρίσι στην École Internationale de théâtre Jacques Lecoq, με την ανάγκη μάθησης μιας συγκεκριμένης μεθόδου. Παράλληλα ξεκίνησε και το εργαστήρι σκηνογραφίας L.E.M.(Laboratory of Mouvement Study) - δεν ολοκλήρωσε κανένα από τα δύο, αλλά εκεί οφείλει τη ματιά της πάνω στη Κίνηση και το Χώρο. Το 2018 ερωτεύτηκε και μετακόμισε στο Αμβούργο όπου αποφάσισε να σπουδάσει Κινηματογράφο στην Καλών Τεχνών - HfBK (καθηγητές: Bernd Schoch, Angela Schanelec). Το καλοκαίρι του 2023 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Καλών Τεχνών της Αθήνας (Erasmus). Καταπιάστηκε και εξερεύνησε το Θέατρο και το Κινηματογράφο από διαφορετικά πόστα. Γράφει και (επιθυμεί να) σκηνοθετεί ποίηση. To Theater είναι η πρώτη της μικρού μήκους ταινία.
5 ερωτήσεις για τον «Theater»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Οι εικόνες είναι επιλογή εκ των σημειώσεων μου - κάτι σαν Xαϊκού ποιήματα - εν ώρα εργασίας, στο θέατρο Kampnagel (πρώην βιομηχανικός χώρος κατασκευής γερανών, νυν χώρος παραγωγής Παραστατικών Τεχνών) και το Τhalia Theater στο Αμβούργο. Και στoυς δύο χώρους δούλεψα πίσω από το θέαμα, σε συνεργασία με τους Τεχνικούς της σκηνής. Οι σημειώσεις που έκανα παρατηρώντας το πως κινούνται οι άνθρωποι, οι μηχανές, τα αντικείμενα, και οι ήχοι που άκουγα ήταν το υλικό μου. Δεν σκέφτηκα “θέλω να μιλήσω για το χ ή ψ θέμα”, είχα στο νου μου όμως έννοιες όπως “χρόνος-εργασία-αγάπη-ατύχημα” και ήθελα να μοιραστώ την αθέατη ομορφιά του θεάτρου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η έλλειψη χρόνου και χρήματος; Το να βρεθεί παραγωγός που να’χει όραμα, μεράκι και θα υπάρξει σύμπνοια; Δεν έχω μεγάλη εμπειρία οργανωμένου γυρίσματος στην Ελλάδα, αλλά σκέφτομαι η πρόκληση είναι να τολμήσεις να το κάνεις παρά το γεγονός ότι είναι μεγάλο ρίσκο και ν’αντέξεις να το πας μέχρι τέλους. Να βρεθούν οι άνθρωποι που θα μπορέσουν ν’αντιληφθούν το όραμα και την αισθητική σου, αλλά και εσύ να έχεις την ικανότητα να το μοιραστείς. Εγώ εκεί δυσκολεύτηκα, στο να εκφράσω με το λόγο την αίσθηση μου για τα πράγματα. Εξαιρώντας ίσως τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, όπως ο Faro Lienert, η Δήμητρα Κολοκυθά και η Νεκταρία Κουτσογεωργοπούλου. Μεγάλη χαρά μου έδωσε η εμπιστοσύνη των ανθρώπων του Thalia Theater στο Αμβούργο, να μας παραχωρήσουν το χώρο απλόχερα, ενώ παράλληλα γίνονταν εργασίες συντήρησης αυτού.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Είναι ωραίο η εμπειρία της θέασης να έχει κάτι από περίπατο - να΄ναι μια έξοδος από το καθημερινό, να δίνεται η προσοχή, ο χώρος και ο χρόνος για συνάντηση με ένα έργο (στις βέλτιστες τεχνικά συνθήκες) - να κάνει η/ο θεατής διάλογο μετά τη ταινία με έναν άλλο άνθρωπο, περπατώντας στη πόλη κι ίσως ερωτευτούν ή γίνουν φίλοι. Εμείς τα ζήσαμε αυτά στην Ίριδα και μας σχηματίσανε. Οι πλατφόρμες εξυπηρετούν στη πιθανότητα θέασης που δεν έχουμε, λόγω φτώχειας και έλλειψης χρόνου. Αλλά θα ήταν ευχής έργο να υπήρχαν οικονομικά μέτρα υποστήριξης των αιθουσών για την επιβίωση τους, παρά να απαλλοτριώνονται ιστορικοί κινηματογράφοι για ιδιωτικά συμφέροντα. Όπως θα ήταν ευχής έργο να υπήρχε υποστήριξη των εργαζόμενων και της οικογένειας, ώστε αυτός ο περίπατος να μην είναι πολυτέλεια μιας ελίτ. Συγκεκριμένα για τις μικρού μήκους, ναι, βοηθάει στο μοίρασμα τους, αλλά θα ήταν ωραίο να γίνονταν περισσότερες προβολές τους στις αίθουσες, εκτός από τα πλαίσια δηλαδή των φεστιβάλ.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Αρχικά σήμαινε τέλεια, ταξίδι! Έπειτα ουπς, έκθεση! … και τρεις ψυχεδελικές μέρες – που είχα για να παραδώσω το υλικό στα γραφεία του Φεστιβάλ - όπου ξαναείδα όχι μόνο τη ταινία, αλλά όλη τη ζωή μου με άλλη προσοχή, και κάπως εκστατικά - ελπίζω όχι εφήμερα - ξύπνησε μέσα μου η επιθυμία να πάρω τον εαυτό μου και τα έργα μου πιο σοβαρά, όπως ένα παιδί, όπως 9 χρονών, καλοκαίρι, αφού έχω χαθεί στους διαδρόμους της ΕΡΤ, ξαναβρίσκω τη μαμά μου, με καθίζουν μπροστά από μια γραφομηχανή και γράφω με φοβερή προσήλωση το πρώτο μου ποίημα και το πρώτο θεατρικό - τα “ανεβάσαμε” με τα αδέρφια μου στο σπίτι μας στη Νέα Μάκρη και δε θα ξεχάσω τη φωτογραφία που ο Ηλίας και ο Μενέλαος έχουν ξεσκιστεί στα γέλια την ώρα που η Ελένη φανερώνεται - ως ανεμώνη. Για τον ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο, σημαίνει τόπος συνάντησης δημιουργών, μοίρασμα, χαρά, διάλογος, φιλίες, πιθανές συνεργασίες. Οι επιτυχίες δίνουν δύναμη στο να ξαναπάρει κανείς το ρίσκο.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
“Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελοί της γης
>με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
_Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι...” _
Συγνώμη αυτό μου’ρθε, του Γιώργου Μακρή και κάπως μου φάνηκε ότι απαντάει ωραία.
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Theater»
Τheater | Cast: Δήμητρα Κολοκυθά, Martin Heise, Gretchen Anni Olivia Duda, Almuth Anders, Jürgen Wehnert, Νεκταρία Κουτσογεωργοπούλου, Sven Glietenberg, Siyar Noorzad, Mika Lienert, Noa Dommenget, Max Töpfer, Romi Töpfer Springmann, Faro Lienert, Klaus Bokelmann, Oktay Çagla, Mauricio S. Burckhardt, Jana Westermann, Jori Kehn, Lucie Schröder, Philip Eysholdt, Nils Knott, Manfred Hütmann, Bülent Özdemir, Gabriela Pérez Lagos, Bo Friedrich | Σενάριο & Σκηνοθεσία: Αναστασία Λώλα | Παραγωγή: Αναστασία Λώλα, Faro Lienert | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Faro Lienert | Gaffer: Bo Friedrich | Set & Light Assistant: Mika Lienert | Ηχοληψία: Konstanze Spät, Bruno Cristofoletti Barrenha | Καλλιτεχνικός Σχεδιασμός: Αναστασία Λώλα | Βοηθοί Σκηνοθέτριας: Δήμητρα Κολοκυθά, Νεκταρία Κουτσογερωργοπούλου | Δραματουργία: Faro Lienert | Μοντάζ: Αναστασία Λώλα, Faro Lienert | Color Grading: Βαγγέλης Κασαπάκης | Σχεδιασμός Ήχου: Paul Schulze | Πρωτότυπη Μουσική: FM Pause | Μίξη Ήχου: Γιάννης Σκανδάμης | DCP mastering: Frenel Post Lab | Σχεδιασμός Αφίσας: Folded City, Νεκταρία Κουτσογεωργοπούλου
Φεστιβάλ Δράμας 2024 | Γνωρίστε εδώ όλους τους δημιουργούς και τις ταινίες του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος αλλά και τις ελληνικές ταινίες στα διεθνή προγράμματα του Φεστιβάλ
