Οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες μας περιηγούν στην τρωτή ηθική της ανθρώπινης φύσης μέσα από ιστορίες βασιλέων που αμαρτάνουν, κλονίζονται, δέχονται ανελέητα χτυπήματα της μοίρας και τέλος αναζητούν κάθαρση. Μερικές χιλιετίες αργότερα, δύο αδέρφια από το Βέλγιο σκηνοθετούν νεορεαλιστικές απέριττες ταινίες («Ροζέτα», «Ο Γιος», «Το Παιδί», «Η Σιωπή της Λόρνα») που αποδομούν την ηθική του σύγχρονου ανθρώπου, μέσα από σενάρια αντιηρώων από το οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, οι οποίοι αμαρτάνουν, κλονίζονται, δέχονται ανελέητα χτυπήματα της μοίρας και τέλος αναζητούν κάθαρση.
Ασυμβίβαστοι κινηματογραφιστές, οι Νταρντέν επιμένουν να αγνοούν τις ευκολίες της σύγχρονης κινηματογραφικής αφήγησης και συνεχίζουν να επιλέγουν ένα σινεμά λιτό, απογυμνωμένο, ωμής ενέργειας. Εμπιστεύονται τη δύναμη της ίδιας της κινηματογραφικής εικόνας και απαιτούν στιβαρές ιστορίες που χρειάζονται ταλέντο να τις διηγηθείς - με υγρή, παλλόμενη κινηματογράφησή, αληθινούς διαλόγους, ήρωες που αγαπάς και συγκλονιστικές νατουραλιστικές ερμηνείες.
Πάνω από όλα όμως μοιάζουν να κάνουν σινεμά γιατί είναι ...άνθρωποι. Νιώθουν την αναγκαιότητα να μας δείξουν τον κόσμο, ειδικά ένα παρεξηγημένο αδιέξοδο κομμάτι του, μέσα από το δικό τους ουμανιστικό, πανανθρώπινο βλέμμα.
Για αυτό κι όταν τους συναντάς εισπράττεις μία απέραντη τρυφερότητα, μία μειλίχια γλύκα, η οποία όμως συνοδεύεται με τετράγωνη κινηματογραφική άποψη και στιβαρή φιλοσοφημένη τοποθέτηση.
Δεν φτάνουν έξι λεπτά για να αποδομήσει κανείς πώς τα καταφέρνουν, τι κάνει το μικρό τους σινεμά, μεγαλειώδες. Είναι όμως πέρα για πέρα αρκετά για να αποτυπωθεί η πεισμωμένη τους αγάπη για τη δουλειά τους, η συνεχής τους ανησυχία, το καλλιτεχνικό όραμά τους και η μεγάλη τους καρδιά.
Δείτε το συνέντευξη που μας παραχώρησαν και διαβάστε τη γνώμη του flix για «Το Παιδί με το Ποδήλατο».
