Χωρίς καμία υπερβολή, η νέα ταινία του Νίκου Κορνήλιου θα ήταν κυριολεκτικά «άδεια» χωρίς τον χώρο που πιάνει ο Λάμπρος Αποστόλου σε αυτήν.
Θα μπορούσε κανείς να αναφέρθει μόνο στα παραπανίσια κιλά του, καθώς αυτά πρωταγωνιστούν στην ιστορία, ολοκληρώνοντας έναν χαρακτήρα που μοιάζει να κουβαλά, αν όχι το βάρος όλου του κόσμου, τουλάχιστον το φορτίο μιας ζωής που ισορροπεί ανάμεσα στην ασφάλεια της παραίτησης και την ανασφάλεια της ρουτίνας.
Είναι, όμως, περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο ο Λάμπρος Αποστόλου «γεμίζει» την κινηματογραφική οθόνη με το εκτόπισμα ενός σπουδαίου ηθοποιού, που δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από το διαπεραστικό μελαγχολικό του βλέμμα για να εκφράσει τη μοναξιά, την σχεδόν ασκητική καθημερινότητά του, την επαφή του με τους «άλλους».
Σαν ένα φοβισμένο αγρίμι ή ένα μικροσκοπικό παιδί στο γιγάντιο σώμα ενός ενήλικα στέκεται αντιμέτωπος με όσα έχουν οι έντεκα πιο αναπάντεχες συναντήσεις που θα έχει στη ζωή του σε μια από τις πιο βραδυφλεγείς και συγκλονιστικές ερμηνείες που είδαμε πρόσφατα στη μεγάλη οθόνη.
Μαθητής του Νίκου Κορνήλιου και μόνιμος συνεργάτης του στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ο Λάμπρος Αποστόλου μιλάει στο Flix, απαντώντας σε 11 ερωτήσεις, για τον δικό του τρόπο να κάνει τα πράγματα να μοιάζουν ενδιαφέροντα.
Πώς θα περιγράφατε σε κάποιον που δεν σας γνωρίζει τη μέχρι σήμερα καριέρα σας;
Η λέξη καριέρα με τρομάζει. Αυτός ο χώρος πάντα με φόβιζε και με φοβίζει. Ας πούμε ότι προσπαθώ να κάνω τα πράγματα με το δικό μου τρόπο, όποτε και όταν μπορώ. Και όταν τα κάνω, για μένα αυτή η διαδικασία είναι σαν μια γιορτή. Εκεί μέσα βρίσκω το καλό μου κομμάτι – την αλήθεια μου.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να δεχτείτε το ρόλο του "πατέρα" στην ταινία;
Αυτός ο πατέρας ήθελε χώρο και χρόνο. Αυτό ήθελα κι εγώ και μου δόθηκε η ευκαιρία να το προσφέρω. Η αίσθηση μιας «ελευθερίας» που θα είχα ως ηθοποιός να κάνω αυτό που είχα μέσα στο κεφάλι μου και που σε συνεργασία με το Νίκο Κορνήλιο, βρήκε το χώρο να εκφραστεί.
Πόσο κοντά είστε στον ήρωα που υποδύεστε;
Δεν ξέρω. Στα κιλά είμαστε το ίδιο πάντως.
Είναι υπέροχος ο τρόπος με τον οποίο το σενάριο σχολιάζει το «χώρο που πιάνει ο πατέρας» στη ζωή της κόρης του, αναφερόμενο και στο φυσικό του βάρος. Ηταν κάτι που σας απασχόλησε κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το ρόλο;
Έτσι κι αλλιώς η δουλειά του ηθοποιού είναι να εκτείθεται. Με απασχόλησε για το ρόλο. Για το πώς δικαιολογείται και εντάσσεται μέσα στην ταινία. Πώς περπατάει, πώς τρώει αυτός ο ήρωας, πώς κινείται. Δεν είναι όλα αυτά τα στοιχεία κοινά ανάμεσα στον ήρωα και σε μένα.
Ποια είναι η γνώμη σας για τον ήρωα που υποδύεστε; Για ποια πράγματα τον κρίνετε και για ποια του δίνετε άφεση αμαρτιών;
Μου είναι δύσκολο να απαντήσω. Η δουλειά μου ήταν να τον συναντήσω και να δείξω αυτό που του συμβαίνει. Αυτό που του συμβαίνει το θεωρώ δεδομένο και από εκεί προχωράμε παρακάτω. Ολοι παλεύουμε με τα στοιχειά μας.
Πόσα από τα δικά σας βιώματα είτε ως πατέρας είτε ως γιος βάλατε μέσα στο ρόλο;
Θα σας πω. Αυτό που μου αρέσει στους ηθοποιούς είναι ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν οτιδήποτε, ώστε να αποδώσουν αυτό που τους ζητάει ο ρόλος. Σε ό,τι αφορά εμένα, είμαι 45 χρονών, παντρεμένος με τρία παιδιά κι έχω χάσει τον πατέρα μου, πριν δέκα χρόνια. Ετσι, λειτούργησα κάποιες λίγες φορές ως ο πατέρας που είμαι, κάποιες άλλες ως γιος που έχει χάσει τον πατέρα του και άλλοτε θεωρούσα ότι είμαι ο πατέρας μου.
Η ταινία αναφέρεται στην εποχή της κρίσης, αν και με διακριτικό τρόπο. Πόσο σημασία πιστεύετε ότι έχουν οι οικογενειακοί δεσμοί αλλά και οι ανθρώπινες σχέσεις εν γένει σε αυτήν ακριβώς την εποχή;
Τα πράγματα για μένα είναι δίκοπο μαχαίρι. Σίγουρα σε μια εποχή κρίσης και ανασφάλειας, η οικογένεια μπορεί να είναι ένα καταφύγιο. Αλλά πρέπει να ξέρεις γιατί πας, γιατί είσαι εκεί και πότε να φύγεις. Νομίζω πως αν δεν φύγεις ποτέ είναι πρόβλημα. Σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις, κι αυτές τελούν υπό δοκιμασία. Στην κρίση ξεπροβάλλουν νομίζω τα πιο πρωτόγονα ένστικτα των ανθρώπων κι έτσι δυσκολεύει το πράγμα. Είναι όμως και μια ευκαιρία. Το θέμα είναι να αντέξουμε και να μην διαλυθούμε.
Πώς νιώσατε για την υποψηφιότητά σας στην κατηγορία του Α' Ανδρικού Ρόλου στα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου;
Χαρά! Εκανα χαρά και τους ευχαριστώ γι αυτό. Από τις πρώτες κουβέντες με το Νίκο μέχρι την τελική κόπια, πίστευα ότι έχουμε κάνει κάτι καλό. Και αυτές οι υποψηφιότητες, η δική μου και της ταινίας, κατά κάποιο τρόπο το επαλήθευσαν. Και με αυτή την αφορμή θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες.
Πώς αντιλαμβάνεστε το γεγονός πως ολοένα και περισσότερες ελληνικές ταινίες ασχολούνται τα τελευταία χρόνια - η καθεμιά με το δικό της τρόπο - με την οικογένεια;
Νομίζω πως υπάρχει εκεί πρωτογενές υλικό. Βοηθάει και λίγο η τωρινή κατάσταση. Η οικογένεια σε οποιαδήποτε μορφή της είναι ένας πυρήνας. Αυτό τον πυρήνα λοιπόν, αρχίζουμε και τον σκαλίζουμε για να δούμε τις αντιδράσεις του. Είναι εν δυνάμει ένας πυρηνικός αντιδραστήρας, με τις όποιες συνέπειες.
Ποια είναι η γνώμη σας για τις επιτυχίες του ελληνικού σινεμά στο εξωτερικό, αλλά και τη διαρκή παραγωγή ελληνικών ταινιών που με την κρίση μοιάζει να αυξάνεται;
Σίγουρα είναι κάτι πολύ θετικό. Αλλα μάτια, άλλα μυαλά. Να πάνε τα πράγματα πιο πέρα, όσο πιο μακριά γίνεται. Νομίζω πως η εξέλιξη της τεχνολογίας διευκολύνει τους ανθρώπους να κάνουν ταινίες, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες. Μου αρέσει που ειδικά οι νέοι άνθρωποι δεν το βάζουν κάτω και κάνουν αυτό που θέλουν κι αγαπάνε. Αποφεύγουμε και την ομαδική κατάθλιψη.
Αρκούν 11 συναντήσεις για να γνωρίσεις κάποιον;
Χαίρομαι που αυτή η ερώτηση είναι η ενδέκατη! Αλλες φορές ναι και άλλες όχι. Είναι ένα βήμα. Κι εμένα τον ίδιο όμως, πολλές φορές δεν με γνωρίζω ούτε με αναγνωρίζω.
