Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ταινία κινουμένων σχεδίων η οποία καταπιάνεται με λίγο πιο «ενήλικα» θέματα από τον μέσο όρο του είδους, όπως είναι ο π.χ. ο θάνατος ή ο ψυχισμός των μικρών παιδιών, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα να είναι ευφάνταστη, χαρούμενη και διασκεδαστική. Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και το «Πάρκο των Θαυμάτων», η πρώτη ταινία του σεναριογράφου Τζος Απελμπάουμ, το οποίο βουτά βαθιά στον ψυχισμό της μικρής Τζουν και μιλά για ένα θέμα ταμπού σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, εκείνο της παιδικής κατάθλιψης, το οποίο θα κερδίσει τόσο τους μικρούς θεατές όσο και την προσοχή των γονιών τους.
Θυμίζοντας λίγο από την ταινία της Pixar «Τα Μυαλά που Κουβαλάς», ο Απελμπάουμ ανοίγει την πόρτα σε ένα μαγικό πάρκο, δημιούργημα της φαντασίας της μικρής Τζουν και της μητέρας της, με μαγικά χαρούμενα πλάσματα να το διευθύνουν και να το λειτουργούν. Κάποια στιγμή η μητέρα της Τζουν αρρωσταίνει βαριά και αναγκάζεται να φύγει από το σπίτι, με αποτέλεσμα η μικρή Τζουν να κλειστεί στον εαυτό της και να καταστρέψει τον κόσμο που είχε χτίσει μαζί με τη μητέρα της. Η μεταφορά της μέσα στο πάρκο θα είναι αποκαλυπτική, καθώς ο μαγικός κόσμος που ήξερε είναι τώρα μισοκατεστραμμένος με τους κατοίκους του να απειλούνται από ζόμπι λούτρινα μαϊμουδάκια (κι όμως υπάρχουν) καθώς ένα μαύρο σύννεφο απλώνεται πάνω τους, έτοιμο να κατασπαράξει τα πάντα.
Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει αρκετά κανείς για να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει στο πάρκο αλλά και τα μηνύματα που θέλει να περάσει η ταινία. Το σενάριο αγγίζει ιδέες, αν και όχι ακριβώς πρωτότυπες, όπου με αρκετό χιούμορ, φαντασία και δράση, προσπαθεί να εμβαθύνει σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, όπως είναι αυτό της παιδικής κατάθλιψης, κατανοητό ως ένα βαθμό τόσο στους γονείς όσο και στα παιδιά. Η ταινία όμως παραμένει εκεί, στάσιμη στις δικές της ανασφάλειες και στους διδακτισμούς της, χωρίς να προχωράει ένα βήμα παραπάνω για να μιλήσει με απόλυτη ειλικρίνεια για το θέμα. Της λείπει η ψυχή και η συναισθηματική νοημοσύνη, που θα την απογείωνε και θα την έκανε ένα πραγματικά σπουδαίο κινηματογραφικό παραμύθι.
Ακόμα κι έτσι όμως, η ταινία είναι αρκετά καλοφτιαγμένη με το animation να είναι πολύχρωμο με αρκετά ζωηρά χρώματα και μπόλικη χαριτωμενιά, που αν και δεν φτάνει στα επίπεδα άλλων μεγάλων στούντιο, είναι σίγουρο πως θα καταφέρει να εντυπωσιάσει τους μικρούς θεατές και να τους κρατήσει κολλημένους στην θέση τους. Εξάλλου αυτό είναι και το ζητούμενο των δημιουργών του, να διασκεδάσουν μικροί και μεγάλοι βλέποντας την ταινία και τον θαυμαστό και μαγικό κόσμο τον οποίο έχουν κατασκευάσει. Αν καταφέρουν και περάσουν τα μηνύματα που θέλουν και αυτά αγγίξουν κάποιους, θα είναι σίγουρα ένα επιπλέον μπόνους.
