Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τεντζίν Γκιάτσο, ο 14ος Δαλάι Λάμα, τώρα ήδη στο 89ο έτος της ηλικίας του και ακόμα αυτοεξόριστος στην Ινδία, από το υπό κινεζική κατοχή Θιβέτ, είναι μια συναρπαστική φυσιογνωμία, ένας θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης που έχει χαραχτεί για πάντα στην Ιστορία κι έχει τιμηθεί με Νόμπελ ειρήνης για την ανθρωπιστική προσφορά του.
Ο ίδιος, λοιπόν, ο Δαλάι Λάμα, με το φαινομενικά απλοϊκό ύφος που κρύβει στρώματα γνώσης και σοφίας, είναι ο ήρωας αυτής της ταινίας, όχι ακριβώς το αντικείμενο ενός ντοκιμαντέρ, μια και μιλά απ' ευθείας στην κάμερα και ελέγχει το χρόνο και το περιεχόμενό του, με τα σπασμένα του αγγλικά για τα οποία τόσο χαριτωμένα προειδοποιεί στην αρχή. Αρχειακό υλικό συνδέεται με τα νεανικά του χρόνια αλλά και, φυσικά, με την εισβολή / προσάρτηση του Θιβέτ στην Κίνα αμέσως αφότου ο 14ος Δαλάι Λάμα ανέλαβε το αξίωμά του. Πλάνα ανθρώπων και τόπων, ακόμα και του γαλαξία, ντύνουν τα λόγια του για την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για ηρεμία του μυαλού, για συμπόνια. Αλλοτε με ένα λεπτό, έξυπνο χιούμορ κι άλλοτε με παιδική, λες, συγκίνηση, μιλά με ενθουσιασμό για ό,τι μοντέρνο, για την εξέλιξη της τεχνολογίας, για τη σημασία των γυναικών στην κοινωνία αλλά και σε θέσεις ευθύνης, ως από καρδιάς φεμινιστής, για την οικολογία και την ευθύνη του ανθρώπου για την καταστροφή του πλανήτη. Ολα με inspirational μουσική υπόκρουση.
Το ιστορικό υλικό είναι ενδιαφέρον, τα πλάνα όμορφα και ο ρυθμός γαλήνιος αλλά και γρήγορος. Αυτό, όμως, το «ντοκιμαντέρ» δεν είναι μια ταινία για τον Δαλάι Λάμα, που σίγουρα θα ήταν αιχμηρή και συναρπαστική, ή για το Θιβέτ ή οτιδήποτε προϋποθέτει έρευνα, παρατήρηση, σκέψη. Είναι ένα μάθημα... Θιβετιανός Βουδισμός 101. Μπορεί η θρησκεία αυτή να κηρύττει την αγάπη και την αδελφοσύνη, αλλά όταν ένας θρησκευτικός και πολιτικός ηγέτης κοιτάζει την κάμερα και μιλά στους/στις θεατές επί μιάμιση ώρα, ε, πώς να το κάνουμε, προσηλυτισμός λέγεται αυτό κι είναι αμήχανο να πληρώνεις εισιτήριο για να τον αφομοιώσεις στην αίθουσα.
