Γη, 2073 μ.Χ. Ο πλανήτης είναι πλέον αντιμέτωπος με τις συνέπειες της υπερκατανάλωσης, του υπερπληθυσμού και της εξάλειψης αποθεμάτων τροφής κι ενέργειας. Η λύση μαζικής παραγωγής μεταλλαγμένων προϊόντων δίνει μία παράταση στην κρίση διαχείρισης πόρων, αλλά ειρωνικά «γεννά» μεγαλύτερο πρόβλημα: μία από τις συνέπειες των κλωνοποιημένων τροφών είναι οι γυναίκες να έχουν πολύδυμες γέννες - τρίδυμα, τετράδυμα, πεντάδυμα. Μία ψυχρή πολιτικός υπόσχεται την επιβίωση του ανθρώπινου είδους με μία απάνθρωπη νομοθεσία: υποχρεώνει τις οικογένειες να μένουν με ένα μόνο παιδί - παίρνοντας τα υπόλοιπα από τους γονείς και «αποθηκεύοντάς» τα σε κρυογονικούς θαλάμους, με την υπόσχεση να τα ξυπνήσουν όταν θα έχει λυθεί το πρόβλημα του πλανήτη. Σε αυτό το περιβάλλον γεννιούνται οι επτάδυμες αδελφές Σέτμαν κι ο παππούς τους αποφασίζει να τις κρύψει από το σύστημα με ένα πολύπλοκο σχέδιο: ονομάζει το κάθε μωρό από μία μέρα της εβδομάδας και τις προπονεί να βγαίνουν μία μία στον έξω κόσμο (την μέρα που αντιστοιχεί στο όνομά τους). Για το κράτος, τους γείτονες, τους συμμαθητές και αργότερα τους συναδέλφους τους και οι 7 είναι το ίδιο άτομο: η Κάρεν Σέτμαν. Μέχρι που μία μέρα, στα 30 τους χρόνια, η «Δευτέρα» δεν επιστρέφει ποτέ σπίτι. Κάτι έχει πάει πολύ στραβά και το σύστημα έμαθε το μυστικό τους...
Η ιδέα του «Τι Συνέβη στη Δευτέρα» δημιουργεί μία υπόσχεση για ένα δυνατό sci-fi, ένα μεταποκαλυπτικό action drama που δεν την εκπληρώνει - ούτε ως κινηματογραφική φόρμα, ούτε ως περιεχόμενο. Ο Τόμι Βίρκολα κατασκευάζει έναν γκρίζο, μελαγχολικό, μελλοντικό κόσμο (70 χρόνια στο μέλλον και εκτός από τις ψηφιακές διαφανείς οθόνες του «Minority Report» κι ένα μεταλλικό βραχιόλι που σε ταυτοποιεί, δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία που να προδίδουν φουτουριστική εξέλιξη). Αυτό θα ήταν μία σεβαστή επιλογή (το φόκους στην κρίση, τη φτώχια, την καταστροφή) αν η μουδιασμένη, κλινική αισθητική συνοδευόταν με αντίστοιχη σεναριακή βαρύτητα (όπως «Τα Παιδιά των Ανθρώπων» για παράδειγμα). Οχι. Η ταινία θέλει να είναι mainstream action, να έχει σασπένς και ανατροπές θρίλερ, απλά δεν επενδύει σε ένα στιβαρό αντίστοιχο σύμπαν - ούτε αισθητικά, ούτε σεναριακά.
Γιατί και το σενάριο, η ουσία της ιστορίας πέρα από την πλοκή, δεν έχει ψυχή, παλμό, δεν προσφέρει τροφή για σκέψη. Οι Μαξ Μπότκιν και Κέρι Γουίλιαμσον χάνουν τη χρυσή ευκαιρία να μιλήσουν για θέματα ταυτότητας, διαφορετικότητας, συμμόρφωσης σ' ένα σύστημα που για να επιβιώσει απαιτεί ομοιογένεια. Ακόμα και η οικολογιακή διάσταση της ενεργειακής κρίσης υπάρχει τόσο χάρτινα που καταλήγει σκηνογραφία. Ηταν πολύ πιο εύκολο για τους Μπότκιν και Γουίλιαμσον να καταφύγουν στις έννοιες της «αυτοθυσίας» και της «οικογένειας», και να δημιουργήσουν ένα μελοδραματικό άξονα ανάμεσα στις σκηνές δράσης. Κρίμα.
Παρόλα αυτά, η Νούμι Ραπάς αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι είναι ερμηνεύτρια που βγάζει λαγούς από καπέλα, όταν τα καπέλα δεν έχουν στην πραγματικότητα και πολλά να κρύψουν: οι κλωνοποιημένες ηρωίδες της διαφοροποιούνται μέσα από μία σειρά στιλιστικών και συμπεριφοριακών κλισέ (η σέξι, η θυμωμένη, η καλή μαθήτρια), όμως η Ραπάς, ακόμα και χωρίς επαρκές υλικό στα χέρια της, προσπαθεί να τους δώσει διαστάσεις, σάρκα κι οστά, μέσα από μικρολεπτομέρειες στις εκφράσεις, τις χειρονομίες, τις αντιδράσεις τους.
Oταν το «Orphan Black» (η τηλεοπτική σειρά του BBC με πρωταγωνίστρια την Τατιάνα Μασλάνι που ερμηνεύει την ηρωίδα της Σάρα Μάνινγκ και... όλους τους κλώνους της) παίζεται για 5η σεζόν, έχεις κακομάθει. Τη χρονιά που κυκλοφορεί το αριστουργηματικό σίκουελ του «Blade Runner», έχεις απαιτήσεις. Οταν έχουν περάσει 15 χρόνια από το «Minority Report» και 18 από το «Matrix», δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κάτι τόσο μέτριο.
