Η φωτογραφία είναι τόσο αποχρωματισμένη που πλησιάζει το ασπρόμαυρο, παγωμένη, εξαϋλωμένη σχεδόν, σαν ένα βαρύ λευκό χειμώνα, παρότι είναι άνοιξη, έχει ζέστη και οι ήρωες ξεγυμνώνονται ελεύθερα. Είναι 1990, το τείχος του Βερολίνου έχει μόλις πέσει, η Πολωνία έχει αποδεσμευτεί από τον κομμουνιστικό έλεγχο και οι κάτοικοί της θέλουν, αλλά δεν ξέρουν ακριβώς πώς, ν' αξιοποιήσουν αυτή την καινούρια ελευθερία.
Στο «Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης», την τρίτη του μεγάλου μήκους ταινία, ο 36χρονος Τόμας Βασιλέφσκι (υπεύθυνος για το «Floating Scyscrapers» του 2013 - την πρώτη «πολωνική queer ταινία» όπως χαρακτηρίζει ο ίδιος), παγιδεύει τη στιγμή της αλλαγής μέσα από την ολιγοήμερη ιστορία τεσσάρων γυναικών, στις εργατικές πολυκατοικίες των έρημων προαστίων.
Η Αγκάτα, νέα, πανέμορφη, παντρεμένη και με μια έφηβη κόρη, βαριέται τον άντρα της κι είναι μυστικά και παθιασμένα ερωτευμένη με τον Καθολικό ιερέα της ενορίας της. Η Ιζα είναι η διευθύντρια του σχολείου, ερωτευμένη με τον χήρο πατέρα μιας μαθήτριάς της. Η μεσήλικη Ρενάτα παρακολουθεί συνεπαρμένη τη νεαρή γειτόνισσά της. Κι η δροσερή Μαζένα, νικήτρια σε παλιότερα καλλιστεία, τώρα δασκάλα αερόμπικ, ονειρεύεται δόξα και έρωτα.
Το πιο πετυχημένο στοιχείο στην ταινία του Βασιλέφσκι είναι η δομή του. Οι τέσσερις γυναίκες είναι παρούσες σε όλη τη διάρκεια του φιλμ, αλλά η ιστορία της μιας διαδέχεται της άλλης, ξεκινώντας μια ανάσα πριν από εκεί όπου τελείωσε η προηγούμενη, προσθέτοντας στοιχεία, βλέποντας τα γεγονότα από μια γωνία λίγων μοιρών παραπέρα, εξερευνώντας τις ηρωίδες μ' έναν τρόπο πρισματικό.
Τα καδραρίσματα του Βασιλέφσκι, από την άλλη πλευρά, όσο είναι γοητευτικά, είναι κι επιτηδευμένα. Κομμένες μορφές, μέλη, πρόσωπα, σε κάδρα που θυμίζουν τις πρώτες ταινίες του Λάνθιμου, ευαίσθητα κοντινά, φωτισμένες ατέλειες, γυμνό δέρμα, σε γεωμετρικά στημένα πλάνα που αφαιρούν κάθε αυθορμητισμό. Και ταυτόχρονα, σεναριακά, ιστορίες που εκτυλίσσονται στην πιο αμήχανα μεταβατική περίοδο της σύγχρονης Πολωνίας, που θέλουν να σχολιάσουν την πολιτική και κοινωνική αλλαγή, αλλά καταλήγουν να μοιάζουν μόνο με προβλήματα πολυτελείας, με συγκρούσεις εγωκεντρικών γυναικών που πήραν τη ζωή τους λάθος, με μια υπερδραματικότητα, τόσο στο ύφος, όσο και στην ουσία.
Σαν, αναζητώντας την αλήθεια της χώρας του, ο Βασιλέφσκι να κυνήγησε λίγο παραπάνω τη δική του κινηματογραφική φιλοδοξία, παρά την ιστορία που αφηγείται. Το οποίο, βέβαια, τον οδήγησε στο βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Διαβάστε ακόμη: «Εζησα την πτώση του κομμουνισμού μέσα απ' τα μάτια των γυναικών.» Ο Τόμας Βασιλέφσκι μιλάει στο Flix και αποχρωματίζει την αγάπη
