Κάποτε ο Optimus One (Orion Pax τότε) και ο Megatron (D-16 τότε, όχι πως έχει σημασία), ήταν, λέει, BFFs εργάτες. Πώς συνέβη και μετατράπηκαν σε ορκισμένους μέχρι θανάτου (ή παύσης λειτουργίας) παντοδύναμους εχθρούς;
Αυτή την ιστορία αναλαμβάνει να πει το τελευταίο «επεισόδιο» των Transformers, ένα origin story για το οποίο κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε.
Ταινία δράσης με ξόδεμα σε CGI, ακολουθεί μια πλοκή ή, καλύτερα, μια βεντάλια ηρώων πιο πολύπλοκη κι από του «Mansfield Park», και μια διεκπεραιωτική σειρά σκηνών ρομποτικού ξυλικιού που πιθανότατα τα παιδιά στην εφηβεία μπορούν όχι να δουν, αλλά να σχεδιάσουν μόνα τους πλέον.
Οι δυο κεντρικοί ρομποτο-ήρωες είναι, εδώ, εκτελεστικά όργανα χωρίς τη δυνατότητα μεταμόρφωσης, που δουλεύουν χειρωνακτικά για την εξόρυξη «μιας ενέργειας» που λέγεται, πράγματι, «Energon». Ιδιας ρηχής έμπνευσης είναι και οι ταξικές αναφορές, η προσπάθεια των δυο frenemies και της παρέας τους ν' ανελιχθούν και να γίνουν, ει δυνατόν, Transformers (καμία αγωνία εδώ, έχοντας ήδη δει ότι... τα κατάφεραν), το αδιάκοπο, πραγματικά, μεταλλικό μπουνίδι και οι βαρύγδουπες, δυσοίωνες ατάκες. Για μια φορά μπορούμε να πούμε πως αν όλη η ταινία ήταν κατασκευασμένη από ΑΙ, μπορεί και να βλεπόταν πιο ανθρωπινά.
