Η καθωσπρέπει Ισμήνη, δύσπιστη με τους άντρες λόγω της προβληματικής σχέσης της με έναν παντρεμένο θα συναντήσει τον άξεστο Χάρη που καμιά γυναίκα δεν θα του έδινε ούτε μια πρώτη ευκαιρία. Μαζί ανακαλύπτουν πως ο έρωτας είναι κάτι πιο εύκολο από όσο είχαν φανταστεί.
Οι ήρωες του «Χαρίσματος» είναι κάτι περισσότερο από άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Φτιαγμένοι από ένα υλικό που θα μπορούσε να ανιχνευθεί μέσα στον καθένα από εμάς, ο Χάρης και η Ισμήνη (ο συνδυασμός των ονομάτων τους δίνει και τον διττό τίτλο της ταινίας) μεταμορφώνονται σε κινηματογραφικούς υπερ-ήρωες μόνο επειδή η Χριστίνα Ιωακειμίδη επιλέγει να αντιστρέψει το κατεστημένο του «αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά».
Με γνώση των κανόνων της ρομαντικής κομεντί, έτσι όπως μας την δίδαξε το αμερικάνικο, ανεξάρτητο και μη, σινεμά, η νεαρή σκηνοθέτις δημιουργεί με το ντεμπούτο της ένα υπερβατικό σύμπαν για να στεγάσει ένα καταδικασμένο από την αρχή love story. Και η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται να κάνει πολλά για να μας πείσει για την «αλήθεια» του. Η αγάπη που τρέφει για τους ήρωες της, η διακριτική βουτιά που κάνει στην ψυχολογία τους, ο αβίαστος τρόπος με τον οποίο τους φέρνει σε μια αναγκαστική κοινή πορεία και η χρήση του περιβάλλοντος χώρου μέσα στον οποίο γιγαντώνεται το εναλλακτικό ρομάντζο τους κάνει αυτή την μικρή αλλά τόσο αφοπλιστική ταινία να μοιάζει με μια ισχυρή γροθιά κόντρα στην σοβαροφάνεια και την επιτήδευση.
Επενδύοντας στην απλότητα των καταστάσεων που αφηγείται και στους δύο «χαρισματικούς» πρωταγωνιστές του, το «Χάρισμα» δεν προτίθεται να αλλάξει τον κόσμο και το σινεμά, γιατί η πρώτη του προτεραιότητα είναι να δώσει στους ήρωες του την ευκαιρία να αλλάξουν την προκαθορισμένη ροή των πραγμάτων και ταυτόχρονα να φωτίσει τις αδυναμίες τους, να γελάσει με την άγνοια τους, να παίξει με τις αντιθέσεις τους. Αποδεικνύοντας λίγο μετά το «απογειωτικό» φινάλε του πως ο πραγματικός έρωτας κρύβεται εκεί που δεν τον περιμένεις και πως το ανύπαρκτο μέχρι σήμερα είδος της «ελληνικής ρομαντικής κομεντί» μπορεί να διαθέτει πλέον σημείο αναφοράς.
