Θα μπορούσε να είναι μια ακόμη απολύτως φυσιολογική μέρα αν είχε χάσει εκείνο το τραμ… Αλλά ο Γιάν Όλαβ προφταίνει να μπει στο τραμ μια κρύα μέρα του φθινοπώρου στο Όσλο και σε εκείνο το συγκεκριμένο τραμ, εκείνη ακριβώς τη μέρα, τη βλέπει μπροστά του. Ένα πανέμορφο κορίτσι με κόκκινο παλτό, που κρατάει μια τεράστια σακούλα με πορτοκάλια. Εκείνη κατεβαίνει στην επόμενη στάση, αλλά ο Γιάν Όλαβ δεν μπορεί να την βγάλει από το μυαλό του. Ποια είναι, και τι θα συμβεί αν δεν καταφέρει να την ξαναδεί ποτέ; Είκοσι χρόνια αργότερα ο Γκέοργκ λαμβάνει ένα γράμμα από τον πατέρα του, τον Γιάν Όλαβ, σχετικό με ένα μυστηριώδες κορίτσι που αποκαλεί το κορίτσι με τα πορτοκάλια. Μα τι θα μπορούσε ένας πατέρας που δεν ζει πια να πει στον δεκαεξάχρονο γιό του; Ο Γκέοργκ αρχίζει να διαβάζει το γράμμα καθώς ταξιδεύει με το τραίνο για να πάει στα βουνά της Νορβηγίας για σκι. Σε αυτό το ταξίδι γνωρίζει τη Στέλλα. Μέσα από το γράμμα του πατέρα του και μια μαγική συνάντηση κάτω από τον ξάστερο ουρανό, ο Γκέοργκ συνειδητοποιεί ότι εκείνος και ο πατέρας του έχουν κάτι κοινό, το όνειρο της πραγματικής αγάπης...
Εσύ πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά; Ο ήρωας του φιλμ της Εύα Νταρ, βιώνει ακριβώς αυτό, όταν μια μέρα στο τραμ, συναντά ένα κορίτσι που κουβαλά μια σακούλα πορτοκάλια. Μόνο που αυτή είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε παρελθοντικό χρόνο, είναι η αφήγηση του νεκρού ήρωα, στον δεκαεξάχρονο γιο του, μέσα από μια σειρά γράμματα που του έχει αφήσει δώρο για τα γενέθλιά των δεκάξι του χρόνων.
Ο νεαρός είναι ένα από εκείνα τα αγόρια που ο θυμός τους κρύβει μια πληγωμένη καρδιά, που κοιτάζει τα αστέρια με το τηλεσκόπιο του και που δεν ξέρει πως στ΄ αλήθεια να πλησιάσει τα κορίτσια. Το φιλμ της Νταρ και προφανώς το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε (του συγγραφέα του «Κόσμου της Σοφίας» Γιοστέιν Γκάαρντερ), είναι τόσο ρομαντικό και παραμυθένιο, ώστε να βάζει τον νεαρό ήρωά του να βρίσκει τον δικό του μεγάλο έρωτα, ενώ διαβάζει την ερωτική ιστορία του πατέρα του.
Γυρισμένο με όλη τη θετική διάθεση μιας ταινίας που πιστεύει στο καλό και στην πιθανότητα της ευτυχίας, που μιλά για την απώλεια και την αγάπη με όρους σχεδόν εφηβικού λευκώματος, το «Κορίτσι με τα Πορτοκάλια», απαιτεί από τον θεατή του να καταπιέσει κάθε ψήγμα κυνισμού στην προσωπικότητά του, αν θέλει να το πάρει στα σοβαρά.
Φωτογραφημένο απολύτως γοητευτικά, είτε η κάμερα κοιτάζει τα τραμ του Οσλο, τις χιονισμένες κορυφές της Νορβηγίας, ή τα μελένια απογεύματα της Σεβίλης, είναι γεμάτο αγάπη και καλοσυνάτα μηνύματα ακόμη κι αν πραγματεύεται εν μέρει ένα σκληρό θέμα.
Μόνο που δυστυχώς ο χαμηλότονος, ήρεμος τόνος που αφηγείται την ιστορία του, μοιάζει να την απογυμνώνει από οποιοδήποτε συναίσθημα, να της αφαιρεί κάθε ενδιαφέρον, κάνοντας τελικά το φιλμ να μοιάζει μεν φωτογενές και τρυφερό, αλλά μαζί, επίπεδο και κούφιο.
