Η Βέρα ζει σε μια μικρή πόλη της Τρανσυλβανίας όπου εργάζεται ως κτηνίατρος του τοπικού ζωολογικού κήπου και διαθέτει μια μικρή κλινική κατοικίδιων ζώων. Εχει χάσει πρόσφατα το μωρό της λόγω μιας γενετικής παραμόρφωσης, λίγες μόνο ημέρες μετά τον τοκετό, ενώ παράλληλα απομακρύνεται από τον σύζυγό της, περνώντας περισσότερο χρόνο στη δουλειά της και γίνεται όλο και πιο θρήσκα. Μια μέρα μια θηλυκή τίγρη που κατασχέθηκε από έναν ντόπιο εκκεντρικό μουσικό Ρομά πηγαίνει στο ζωολογικό κήπο. Την ίδια μέρα η Βέρα συγκλονισμένη ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της, Τόμα, έχει σεξουαλική σχέση με μια πολύ νεότερη γυναίκα. Αρνούμενη να τον αντιμετωπίσει, αποφασίζει να περάσει τη νύχτα στο ζωολογικό κήπο, όπου προσπαθεί να ηρεμήσει το άγχος της με αλκοόλ. Προβληματισμένη και λίγο τρυφερή, ταΐζει την τίγρη από μόνη της, παραλείποντας να κλείσει σωστά το κλουβί της. Το πρωί, συνειδητοποιεί ότι το ζώο εξαφανίστηκε και αναγκάζεται να το ακολουθήσει μαζί με τις τοπικές αρχές, σε μια προσπάθεια ανεύρεσης και επαναφοράς του ζώου στο κλουβί του.
Η νέα γενιά των Ρουμάνων σκηνοθετών, χρησιμοποιώντας το δικό της οξυδερκές βλέμμα, έχει αναδείξει το σινεμά της χώρας τους σε κάτι το πραγματικά αιχμηρό και ενδιαφέρον, χαρίζοντάς μας, τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μερικά υπέροχα διαμάντια. Και ο σκηνοθέτης Αντρέι Τανάσε, κάνοντας εδώ το μεγάλου μήκους σκηνοθετικό του ντεμπούτο, θέλει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα σε αυτήν τη νεο-ρεαλιστική περίοδο του ρουμάνικου σινεμά με μια ταινία η οποία επιχειρεί να εξερευνήσει την ανθρώπινη φύση, τη θλίψη και την ανάγκη για ελευθερία.
Εχοντας κάτι λιγότερο από 80 λεπτά για να πει όσα θέλει, ο Τανάσε δεν χάνει χρόνο και χρησιμοποιεί μια αρκετά απλή ιδέα, εκείνη της απόδρασης μιας τίγρης από τον ζωολογικό κήπο (η οποία βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, όταν μία τίγρης δραπέτευσε από ζωολογικό κήπο στην Ρουμανία το 2011) για μιλήσει για όλα όσα μας εγκλωβίζουν, για τη θλίψη που προκαλούν αυτά αλλά και την ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά που μας κρατούν φυλακισμένους και να ζήσουμε ελεύθεροι. Ομως πόσο εύκολο και πραγματοποιήσιμο μπορεί να είναι αυτό;
Ο Τανάσε προσπαθεί να χτίσει πάνω σε όλα αυτά ένα φαινομενικά συναρπαστικό θρίλερ για τις ανθρώπινες σχέσεις, αναμειγνύοντας ταυτόχρονα και διάφορα στοιχεία έντονου κοινωνικού και ψυχολογικού δράματος τα οποία όμως χρησιμοποιεί με έναν αρκετά συμβατικό τρόπο. Αν και η ένταση χτίζεται σταδιακά και η ατμόσφαιρα παραμένει τεταμένη μέχρι το φινάλε, ο Τανάσε γυρίζει την ταινία του με έναν μινιμαλιστικό τρόπο, όπου ταυτόχρονα δεν προσπαθεί και τόσο να κρύψει τους συμβολισμούς της, αφήνοντας πολλές φορές τα νοήματα της ταινίας να μιλήσουν από μόνα τους. Συνθέτοντας μια ταινία με εικόνες όμορφα κινηματογραφημένες αλλά και αρκετά γνώριμες, η αφήγησή του παραμένει σταθερή αλλά χωρίς ουσιαστικές εκπλήξεις, αλλά πάντα με δόσεις ενός ιδιαίτερου χιούμορ.
Εξάλλου ο χαρακτήρας της Βέρα - μια πραγματικά υπέροχη Καταλίνα Μόγκα, η οποία δίνει εδώ μια σπαρακτική και σύνθετη ερμηνεία μιας γυναίκας που η ψυχική της υγεία κρέμεται από μια κλωστή πριν την κατάρρευση - συνδέεται άμεσα με την τίγρη και την ελευθερία της. Ακόμα και όταν εκείνη περιβάλλεται από άντρες οι οποίοι προσπαθούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να βρουν και να περιορίσουν την ίδια την τίγρη με έναν πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο, εκείνη συνεχίζει, μέχρι τέλους, να δίνει τη δική της μάχη για να ακουστεί, ακόμα και όταν πιστεύει πως όλα αυτά είναι μάταια.
Ομως, μέχρι το φινάλε, και κάτω από ένα άνισο τελικά σενάριο, η ταινία μοιάζει σαν να θέλει να πει πολλά περισσότερα απ' όσα μπορεί. Θα μπορούσε να ήταν ένα πραγματικά ενδιαφέρον ψυχογράφημα μιας γυναίκας εγκλωβισμένης μέσα στις ανυσηχίες και στα δίλημματά της, Ο βρυχηθμός που κρύβει μέσα μένει καταπιεσμένος – ίσως όπως, εν τέλει, και ο ίδιος ο χαρακτήρας της Βέρα – αφήνοντας μόνο κάποιες μικρές, αλλά απαραίτητες, απελευθερωτικές ανάσες ανακούφισης.
