Ενας στρατιώτης που επιστρέφει από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν στρατολογείται από την κυβέρνηση για να ξεσκεπάσει μια τρομοκρατική οργάνωση και αποκαλύπτει μια συνωμοσία που αφορά τις υπηρεσίες πληροφοριών και μια συμμορία εμπόρων ναρκωτικών.
Για πολλή ώρα μοιάζει δύσκολο να αποφασίσεις τι είναι το «The Veteran». Είναι η ταινία που θα έκανε ο Γκάι Ρίτσι αν κατέβαζε κατά πολύ τους ρυθμούς και τις ακροβασίες της κάμερας του; Είναι η βρετανική απάντηση στην «Τριλογία του Μπορν» με μια δόση κοινωνικού ρεαλισμού; Είναι ένας γνήσιος απόγονος του σινεμά του Σέιν Μέντοους («Τα Παπούτσια του Νεκρού»); Είναι ένα σύγχρονο αστικό φιλμ-νουάρ που αντικατοπτρίζει ιδανικά τον πεσιμισμό του νέου αιώνα;
Με κάποιον περίεργο τρόπο, το «Τhe Veteran» είναι όλα τα παραπάνω. Ενορχηστρωμένα με τόση πολλή προσπάθεια που ο όρος «overdirected» μοιάζει λίγος για να περιγράψει την αίσθηση μιας τόσο επιτηδευμένης και στιλιζαρισμένης σκηνοθεσίας που νομίζεις ότι από στιγμή σε στιγμή ό,τι βλέπεις θα αρχίσει να αποσυντίθεται σε μικρά κομμάτια σινεφίλ επιδειξιομανίας.
Ο Μάθιου Χόουπ μπορεί να προδίδει πως έχει μελετήσει ικανά τόσο το αμερικάνικο φιλμ νουάρ, όσο και τον Μάρτιν Σκορσέζε της εποχής των «Κακόφημων Δρόμων» και του «Ταξιτζή», αλλά στην πραγματικότητα οι αναφορές του βρίσκονται στον κενό από περιεχόμενο μάτσο κόσμο του Γκάι Ρίτσι και στη νεοσυντηρητική μανία που έχει καταλάβει το Χόλιγουντ με ταινίες αφιερωμένες στο αδιέξοδο όσων επιστρέφουν από τα πεδιά των μαχών στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, την ίδια στιγμή που το μόνο που κάνουν είναι να επιβεβαιώνουν τον ίδιο τον αντιδραστικό πατριωτισμό τους.
Δομημένο σαν μια όπερα θανάτου, το «Τhe Veteran» μπορεί να επαινεθεί για το βραδυφλεγές της αφήγησης του και την ελεγειακή ατμόσφαιρα που επιτείνει η διαρκής χρήσης ενός απειλητικού μουσικού θέματος, αλλά ενώ οι εξάρσεις βίας του μοιάζουν ταιριάστες με την ιστορία μιας συνωμοσίας στην καρδιά ενός «εμπόλεμου» Λονδίνου, ο πεσιμισμός του φιλμ είναι ταυτόχρονα αφελής (ο βετεράνος που επιστρέφει από τον πόλεμο για να ριψοκινδυνέψει τη ζωή του στους δρόμους) και δωρεάν (υποψιάζεσαι από πολυ νωρίς πως ακριβώς θα κλείσει αυτός ο κύκλος αίματος), ολοκληρώνοντας τελικά μια ταινία που θα ήθελε να είναι δράσης, αλλά τελικά προεκυψε κατά λάθος «καλλιτεχνική».
Ο,τι ξεκινάει υποσχόμενα, με μια πεντάλεπτη βωβή υποβλητική σκηνή, αρχίζει να υποχωρεί κάτω από το βάρος ενός ρεαλισμού που μοιάζει πιο τεχνητός και από τα κιλά κόκκινης μπογιάς που χύθηκαν στις αιματηρές σκηνές της ταινίας. Και ό,τι ξεγελά ως μια εναλλακτική πρόταση στις σύγχρονες ιστορίες της πληγής του Αφγανιστάν και του Ιρακ, καταλήγει σε μια σινεμασκόπ εκδοχή ενός video game που καμία εταιρία δεν θα εμπιστευόταν για να γίνει best seller στις κονσόλες της.
Μετά από 90 λεπτά, το μοναδικό πράγμα για το οποίο μπορείς να θυμάσαι το «The Veteran» είναι πως σε λίγο καιρό από τώρα μπορείς να υποστηρίξεις πως είχες ξεχωρίσει πιο πριν απ' όλους τον πρωταγωνιστή του, Τόμπι Κέμπελ, που οσονούπω ετοιμάζεται να σκαρφαλώσει στις λίστες του Χόλιγουντ με τους ρόλους του στο «War Horse» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και το δεύτερο μέρος του «Clash of the Titans».
