Ποιος θυμάται την τρομαχτική εκείνη εμπειρία που ακούει στο όνομα «Το Πολικό Εξπρες»;
Η ταινία κινουμένων σχεδίων του 2004 σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Ζεμέκις, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Κρις Βαν Ολσμπουργκ, ήθελε να είναι μια ευχάριστη χριστουγεννιάτικη κινηματογραφική εξόρμηση για όλη την οικογένεια, αλλά το - αν και πρωτοπόρο για την εποχή - περίεργο και σε στιγμές ανατριχιαστικά άψυχο animation των ανθρώπινων χαρακτήρων, το μόνο που κατάφερε ήταν να δημιουργηθούν (χριστουγεννιάτικοι) εφιάλτες στα μικρά (και στα μεγάλα) παιδιά που το παρακολούθησαν την εποχή εκείνη.
Για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο, η ταινία αυτή, επανακυκλοφορεί στις αίθουσες σε νέες ψηφιακές κόπιες.
Η ιστορία της ταινίας ακολουθεί ένα μικρό αγόρι το οποίο δεν πιστεύει στον Αγιο Βασίλη. Μέχρι που ένας παράξενος θόρυβος και μια λάμψη τον ξυπνούν το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων. Εξω από την πόρτα του δεν βρίσκονται οι τάρανδοι και το έλκηθρο του Αγιου Βασίλη, αλλά ένα τρένο που τον προσκαλεί σε ένα μακρινό ταξίδι στον Βόρειο Πόλο. Τόσο ο οδηγός της μυστηριώδους αμαξοστοιχίας, όσο και οι μικροί επιβάτες του, φορώντας όλοι τις πιτζάμες τους, θα ζήσουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία που θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι τα θαύματα είναι αληθινά, μόνο για όσους πραγματικά πιστεύουν…
18 χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει από την πρώτη τότε τραυματική εμπειρία, με επιπρόσθετο μείον ότι η ταινία δεν έχει «γεράσει» καθόλου καλά.
Ο Ζεμέκις και οι συνεργάτες του προσπαθώντας να κάνουν όσο πιο ρεαλιστικές γινόταν τις εκφράσεις των προσώπων και τους ανθρώπινους χαρακτήρες να μοιάζουν αληθινοί, κατάφεραν να κάνουν τα πάντα να δείχνουν σαν να έχουν πάει σουρεαλιστικά στραβά - από τον Τομ Χανκς σε διάφορους ρόλους μέχρι και τα μικρά παιδιά, για να μην αναφερθούμε στον Στιβ Τάιλερ των Aerosmith ως το ξωτικό του Αγιου Βασίλη (ένα nightmare fuel από μόνο του).
Το σενάριο παραμένει πιστό στο βιβλίο του Βαν Ολσμπουργκ, με κάποιες όμορφες και ζεστές στιγμές. Είναι ίσως και το μόνο που εξιλεώνει την ταινία και δίνει το έναυσμα σε κάποιον να υπομείνει την εμπειρία του animation ως το φινάλε. Αυτό και ίσως και η όμορφη πολύχρωμη παλέτα που χρησιμοποιεί στα διάφορα τοπία με υπόκρουση την παραμυθένια μουσική του Αλαν Σιλβέστρι που ντύνει την ταινία.
Το «Πολικό Εξπρες» είναι μια από εκείνες τις επανεκδόσεις που σίγουρα κανείς δεν ζήτησε να ξαναδεί. Μπορεί να μην είναι μια από τις χειρότερες ταινίες του Ζεμέκις και μπορεί τότε να ήθελε να αποτελεί την επανάσταση στον χώρο του 3D animation, αλλά σήμερα το μόνο που καταφέρνει είναι να μας θυμίσει όχι τη μαγεία των Χριστουγέννων, αλλά ότι ακόμα και μια παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων θα μπορούσε να σου προκαλέσει εφιάλτες.
