Στο άκουσμα και μόνο ενός τέταρτου «The Bachelor» το μόνο πράγμα που περνάει αμέσως από το μυαλό κάποιου είναι ένα τεράστιο γιατί;

Eφόσον η ιστορία των ταινιών αυτών έκλεισε σε μια από τις χειρότερες τριλογίες του ελληνικού σινεμά, γιατί θα πρέπει να υποστούμε και άλλη μια τέτοια ταινία; Και γιατί υπάρχει ακόμα έστω και ένας άνθρωπος που, ακόμα και μετά από τρεις ταινίες που φοράνε την φτήνια, τον σύγχρονο ελληνικό λαϊκισμό και την χαβαλετζίδικη επιπέδου καφενείου διάθεση σαν σημαία, θα άντεχε να ξαναδεί κάτι παρόμοιο, αν όχι χειρότερο από τα προηγούμενα.

Η απάντηση σε όλα αυτά τα γιατί είναι πως σίγουρα κάποιοι θέλουν να ξεζουμίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται την τεράστια εμπορική επιτυχία των προηγούμενων ταινιών με μια ακόμα ξεπέτα. Και το αποτέλεσμα αυτού είναι το «The Black Bachelor», το οποίο σίγουρα θα καταφέρει και πάλι να φέρει κόσμο στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά μαζί του θα γιορτάσει για άλλη μια φορά Μαύρα Χριστούγεννα και το ελληνικό εμπορικό σινεμά.

Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, οι συντελεστές της ταινίας αποφασίζουν να γυρίσουν μια ταινία τρόμου, όπου οι τέσσερις γνωστοί φίλοι (Τσιμιτσέλης, Βισκαδουράκης, Μελέτης, Βουρλιώτης) θα ταξιδέψουν αυτή την φορά μέχρι τη Μάνη για να συνοδέψουν τον «τρελογιατρό» φίλο τους (τον Λευτέρη Ελευθερίου) έτσι ώστε να γνωρίσουν το σόι της αρραβωνιαστικιάς του. Μόνο που χάνονται στον δρόμο και βρίσκονται αντιμέτωποι με μια ιδιαίτερα τρομαχτική οικογένεια.

Από όπου και να το πιάσεις, το σενάριο της ταινίας όχι απλά δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα αλλά φαίνεται πως απλά οι σεναριογράφοι πετούσαν βελάκια σε τοίχο για να δουν ποια αναφορά από άλλες, κλασσικές ταινίες τρόμου, θα βάλουν στην πλοκή, προσθέτοντας ακόμα περισσότερες ανοησίες πάνω σε κακόγουστα σεναριακά κλισέ. Κι όλα αυτά για να ικανοποιήθει, ξανά, μια υποκουλτούρα ανθρώπων που ξεσπά σε γέλια στο άκουσμα φτηνών σεξιστικών και ομοφοβικών αστείων, τα οποία πλασάρονται ως έξυπνα και mainstream κινηματογράφος για να δικαιολογήσουν την όποια κακογουστιά τους, αλλά και να δείξουν, ίσως απροκάλυπτα πλέον, το πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει ως χώρα πάνω σε αυτά τα θέματα.

Χωρίς να πρωτοτυπήσει ούτε στο ελάχιστο, και με αυτή την ταινία να νιώθεις σα να βλέπεις μια συρραφή από ανόητα, ασύνδετα και χωρίς νόημα σκετσάκια που προσβάλλουν από τους ίδιους τους Μανιάτες μέχρι τον όποιον άνθρωπο με κάποια στοιχειώδη νοημοσύνη αλλά και την ίδια την αισθητική και τις ταινίες αυτές που, ο Θεός να το κάνει, το «The Black Bachelor» προσπαθεί να αποτίσει φόρο τιμής, από το «Wrong Turn» μέχρι και την «Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Και μέσα σε όλα αυτά ένα κακέκτυπο της οικογένειας Ανταμς που σε κάνει να ουρλιάζεις στην κυριολεξία από πόνο με την Φιλίνη, τον Παπαματθαίου, τον Δρακόπουλο, τον Καναράκη και όλους τους υπόλοιπους να τερματίζουν το καμπ, να το δολοφονούν και να το κανιβαλίζουν αδηφάγα μπροστά στα μάτια σου χωρίς οίκτο.

Μέσα σε αυτή την έλλειψη σκηνοθεσίας, του φτηνού σεναρίου και των ανύπαρκτων ερμηνειών, μιας κακής παραγωγής και ένα ακόμα χειρότερου μοντάζ, κάποιος μπορεί να σκέφτηκε να περιορίσει τις εναέριες λήψεις στο ελάχιστο δυνατόν (πόσες τέτοιες λήψεις να μπορέσει να κάνει κάποιος μέσα σε ένα κάστρο;) δεν παύει όμως να δείχνουν, ίσως με τον πιο ξεδιάντροπο και τον πιο «στα μούτρα σου» τρόπο όσες περισσότερες τοποθετήσεις προϊόντων μπας και καλύψουν τα έξοδα παραγωγής.

Ακόμα όμως και όταν στο φτηνό φινάλε αυτού σουρεαλιστικού, υπερ-ρεαλιστικού, πάρτο όπως θέλεις, σύμπαντος του «The Black Bachelor», οι συντελεστές της θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις πως πρόκειται για μια κακόγουστη φάρσα (που είναι), το μόνο που αναρωτιέσαι είναι πόσα ακόμα θα αντέξει τόσο εμείς όσο και το έρμο αυτό ελληνικό εμπορικό σινεμά. Η απάντηση είναι πολλά, αλλά για πόσο ακόμα;