Το «Reunion» (ή «10 Χρόνια», όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, σχεδόν όσα χρειάστηκαν για να φτάσει η ταινία στις ελληνικές αίθουσες, δηλαδή!) ανήκει στη μακρά σειρά εκείνων των ταινιών –κυρίως ανεξάρτητων αμερικανικών– που ζήλεψαν τη γλυκόπικρη νοσταλγική δόξα της κλασικής πλέον «Μεγάλης Ανατριχίλας» και θέλησαν να φέρουν ξανά κοντά μια χούφτα χαρακτήρες αντιμέτωπους με το παρελθόν τους, το χρόνο που περνά και τον ίδιο τους τον εαυτό.
Με σαφώς πιο ανάλαφρη διάθεση αυτή τη φορά, νεότερους ήρωες και πιο νεανικό προσανατολισμό, το φιλμ του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Τζέιμι Λίντεν (σεναριογράφου μεταξύ άλλων και του πρόσφατου «Money Monster» της Τζόντι Φόστερ) ακολουθεί μια παρέα τριάντα-παρά-κάτι νεαρών που συναντιούνται σε ένα reunion, δέκα χρόνια μετά την αποφοίτησή τους.
Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις (ή, τουλάχιστον, όπως μας έχει διδάξει το σινεμά), η επανασύνδεσή τους αναζωπυρώνει παλιούς έρωτες, απωθημένα, απογοητεύσεις και ανταγωνισμούς και βάζει σε δοκιμασία ερωτικές και φιλικές σχέσης. Ο μουσικός που έγινε διάσημος, ο νταής του σχολείου, η ντροπαλή φασιονίστα, τα μπακούρια, η πρώην σεξουάλα και νυν ανύπαντρη μητέρα που δεν κατάφερε να αποδράσει, και μερικοί ακόμα χαρακτήρες που λίγο-πολύ περιμένει να δει κανείς σε μια τέτοια ταινία αναπολούν με νοσταλγία ή τρόμο το παρελθόν τους και προσπαθούν να συμβιβαστούν με τον χρόνο που έχει περάσει και τα όνειρα που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν.
Κουβαλώντας μια οικεία αίσθηση και ένα who is who των φερέλπιδων τηλεοπτικών και κινηματογραφικών ηθοποιών της αρχής της δεκαετίας, αυτό το reunion κρατά συγκρατημένα τις ισορροπίες μεταξύ κωμωδίας και δράματος, χωρίς να προσβάλει το θεατή αλλά και χωρίς να τολμά να κάνει την υπέρβαση για να ξεφύγει από τις χιλιοειπωμένες συμβάσεις, μέχρι και το υπερβολικά τακτοποιημένο φινάλε.
Κι αν οι ηθοποιοί καταφέρνουν να κρατήσουν μέχρις ενός βαθμού το ενδιαφέρον, κάτι τέτοιες ταινίες είναι που βγάζουν κακό όνομα στον χαρακτηρισμό «γλυκόπικρη», ισοπεδώνοντάς την σε μια συμπαθή μετριότητα που δεν καταφέρνει να προκαλέσει κάποιο πραγματικά δυνατό συναίσθημα.
Από ένα σημείο και μετά, απλά καταλήγεις να απαριθμείς ποιοι από τους ανερχόμενους τότε, φωτογενείς νεαρούς ηθοποιούς (Τσάνινγκ Τέιτουμ, Ροζάριο Ντόσον, Οσκαρ Αϊζακ, Κρις Πρατ, Κέιτ Μάρα, Τζάστιν Λονγκ, Ομπρεϊ Πλάζα κ.α.) κατάφεραν να πιάσουν πραγματικά την καλή στο Χόλιγουντ και ποιοι κόλλησαν στα γρανάζια του.
