H 9χρονη Τζο αγαπά τις ταινίες δράσης. Στην πτέρυγα των ανίατων ασθενειών του παιδικού νοσοκομείου στην Κένυα, τούς δείχνουν Τσακ Νόρις, Μπρους Λι και ταινίες με superheroes. Στη φαντασία της ονειρεύεται ότι θα γίνει κι εκείνη υπερήρωας όταν μεγαλώσει και ότι έχει μυστική δύναμη να μετακινεί ή να ακινητοποιεί τα πράγματα γύρω της. Ομως η Tζο, το ξέρει, όλοι το ξέρουν, δε θα προλάβει να μεγαλώσει. Οταν φτάνει σ' ένα στάδιο χωρίς καμία ελπίδα, η αυστηρή και απογοητευμένη μητέρα της την παίρνει σπίτι. Τότε η μεγάλη της αδελφή, σε συνεργασία με τη γειτονιά του μικρού τους κενυάτικου χωριού, αποφασίζουν να σκηνοθετήσουν ένα κόλπο: να την κάνουν να πιστέψει ότι όντως μεταμορφώνεται σε υπερηρωίδα και να την πείσουν να πρωταγωνιστήσει στην ταινία της. Ετσι η Τζο μετατρέπεται σε «Σούπα Μόντο» και γίνεται κάτι πολύ παραπάνω από ηρωίδα της ζωής της. Αφήνει το στίγμα της και στα υπόλοιπα παιδάκια του νοσοκομείου, αλλά και σε κάθε έναν κάτοικο του μικρού της χωριού που αγγίζει με την αθωότητα, το φως και το κουράγιο της.
Ο Λικαρίον Γουαϊανίνα βασίζεται σε μία αληθινή αυτοβιογραφική ιστορία για να σκηνοθετήσει μία τρυφερή, γλυκιά και συμβολική παιδική ταινία για την αξία της φαντασίας. Μπορεί σε πρώτο επίπεδο, η ούτως ή άλλως πλούσια παιδική φαντασία να έχει τον πρώτο λόγο, αλλά με μία πιο προσεχτική ανάγνωση καταλαβαίνεις ότι μιλάει και για την δύναμη του ίδιου του σινεμά. Η ταινία ξεκινά και τελειώνει με πιτσιρίκια που δεν έχουν καμία ελπίδα στην πραγματική ζωή να διασκεδάζουν και να ονειρεύονται στα σκοτάδια, μπροστά από μία φωτισμένη μεγάλη οθόνη. Και οι βλοσυροί ενήλικες, εκείνοι που έχουν το βάρος της πραγματικότητας στους ώμους τους, να παρασύρονται και εκείνοι από το μεγάλο ψέμα που είναι η κινηματογραφική συγκίνηση.
Η Τζο δεν γίνεται απλά ηρωίδα, γίνεται κινηματογραφική ηρωίδα, γίνεται «Σούπα Μόντο» κι αυτό φέρνει χαμόγελα και δάκρυα στους ανθρώπους. Μπορεί το σινεμά να μην αλλάζει τον κόσμο, αλλά για πολλούς ανθρώπους, τούς έχει σώσει τη ζωή.
Αγνό, τρυφερό, παλιομοδίτικο σινεμά από την Κένυα (υπήρξε και η υποψηφιότητα της χώρας για το Οσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας) που συνδυάζει το δράμα με στιγμές μαγικού ρεαλισμού για να μιλήσει και για μία ακόμα άλλη "μαγική" υπερδύναμη: αυτή της κοινότητας. Πώς οι γείτονες, οι συμπολίτες κι όχι μόνο η οικογένεια και οι φίλοι ενώνουν δυνάμεις για να κάνουν κάτι έξω και πέρα από αυτούς. Να χαρίσουν χαμόγελα σ' ένα κοριτσάκι.
Κι όσο για το ίδιο το κοριτσάκι: μπορεί οι βεταράνοι ηθοποιοί (Μαριάν Νούνγκο και Νιαγουάρα Ντάμπια) να στηρίζουν στιβαρά το καστ, αλλά είναι η χαρισματική πιτσιρίκα Στίσι Γουαγουέρου που με το εκφραστικό της πρόσωπο και το πεισμωμένο τρόπο που τεντώνει τα χεράκια της, πετάει. Και κάνει και την εικόνα να απογειώνεται.
