Η ιστορία του κινήματος υπέρ του δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες. Οι Σουφραζέτες δεν προέρχονταν από αριστοκρατικές τάξεις, ήταν εργαζόμενες γυναίκες που συνειδητοποίησαν ότι η ειρηνική διαμαρτυρία δεν έφερνε αποτελέσματα. Στραμμένες στη βία ως τη μόνη διέξοδο, ήταν έτοιμες να χάσουν τα πάντα στον αγώνα τους για ισότητα-τις δουλειές τους, τα σπίτια τους, τα παιδιά τους, τις ζωές τους. Η Μοντ είναι μία από αυτές.
Αν χρειαζόσασταν μια ακόμη απόδειξη πως μια ενδιαφέρουσα ιστορία ή απλά ή Ιστορία δεν αρκεί για να κάνεις μια καλή ταινία, «οι Σουφραζέτες» είναι εδώ για να σας την προσφέρουν. Το φιλμ ξεκινά από ένα μέρος γεμάτο καλές προθέσεις για να χαθεί στην κόλαση των καλοφτιαγμένων, καθώς πρέπει κλισέ, αδυνατώντας να χτίσει αληθινούς, ολοκληρωμένους χαρακτήρες, μη μπορώντας να ξεχωρίσει τους ήρωες από αυτά που συμβολίζουν, μπερδεύοντας την πολιτική πλευρά της ιστορίας που θέλει να πει με την μελοδραματική.
Και είναι κρίμα γιατί όχι μόνο η ιστορία συμβαίνει σε μια σπουδαία στιγμή του αγώνα για την κατοχύρωση βασικών κοινωνικών δικαιωμάτων, κάτω από συνθήκες που όπως συνήθως συμβαίνει ώθησαν συνηθισμένους ανθρώπους να κάνουν ασυνήθιστα πράγματα, αλλά και η παραγωγή έχει όλα τα φόντα (το μπάτζετ, τις ηθοποιούς) για να δώσει μια ταινία αντάξια του θέματός της.
Δυστυχώς, το φιλμ της Σάρα Γκέιβρον, δεν κατορθώνει να πάει πέρα από τα βασικά μιας κομψής αλλά αδιάφορης παραγωγής ενός BBC της δεκαετίας του 90 (παραδόξως, όχι το είδος των σειρών που συνήθως γράφει η σεναριογράφος Αμπι Μόργκαν), όταν η τηλεόραση ήταν κάτι που δεν έπαιρνε ρίσκα που η απλή αφήγηση, ο συναισθηματισμός και μια σειρά από αναγνωρίσιμα πρόσωπα αρκούσαν για να σε κρατήσουν στον καναπέ μετά το βραδινό σου.
Κάτι που όμως δεν είναι καθόλου αρκετό στο σινεμά, το 2016 και σε μια ταινία που μιλά για κάτι που η ηχώ του μπορεί κάλλιστα να γίνει κατανοητή στο σήμερα.
Διαβάστε ακόμη:
