«Battle of the Year»: η παγκόσμια αναμέτρηση Hip Hop χορευτών στην οποία, άκουσον άκουσον, οι Αμερικανοί δεν έχουν κερδίσει εδώ και 15 χρόνια. Ο αυτοκράτορας του Hip Hop στο Λος Αντζελες «Ντάντε» έχει βάλει στόχο να αλλάξει τα πράγματα: αναθέτει στον κολλητό του φίλο και προπονητή μπάσκετ Μπλέικ να κοουτσάρει τη χορευτική ομάδα και να τους φέρει πίσω με το χρυσό έπαθλο. Ο Ντάντε πιστεύει ότι ο κατάλληλος προπονητής που θα έχει στη διάθεσή του την dream team των χορευτών της χώρας είναι αδύνατον να χάσει. Με μόνο 3 μήνες στη διάθεσή τους, ο Μπλέικ πρέπει να εφαρμόσει κάθε στρατηγική που γνωρίζει για να εμπνεύσει 12 εγωπαθείς προσωπικότητες να γίνουν ομάδα πρωταθλητών.
Μία συναισθηματικά κενή, αν όχι νεκρή, ταινία που θεωρεί ότι δυναμώνοντας την ένταση της μουσικής δε χρειάζεται να ακούς, μοντάροντας καταιγιστικά σε μπερδεύει από το να βλέπεις, μπουκώνοντας τη δραματουργία με αφελείς μονοδιάστατους χαρακτήρες, σεναριακά κλισέ και αναγνωρίσιμα στο μαζικό νεανικό κοινό products, αντικαθιστά αναίμακτα κάθε κανόνα κινηματογραφικής αφήγησης.
Οχι, η ταινία δεν λειτουργεί αν έχεις ξεπεράσει τα εφηβικά σου χρόνια - την ηλικία που ό,τι ηλεκτρισμένο βιώνεται ως έντονο κι ό,τι δεν αρέσει στους γονείς σου σε κάνει να χαμογελάς διπλά. Θα ευχόμασταν τουλάχιστον αυτό το ηλεκτρισμένο να κρατούσε λίγο παραπάνω: γιατί που είναι ο πραγματικός χορός; Αισθάνεσαι ότι το κεντρικό θέμα της ταινίας λείπει. Οι σκηνές χορού έχουν έναν πηγαίο εντυπωσιασμό, αλλά... σπανίζουν.
Κι αυτό που τελικά σε κάνει να απορείς είναι πώς ένα πρωταθλητικό event που προσφέρεται σε 3-D dance-action, αφήνει την αδρεναλίνη σου σε παγερά επίπεδα και όσο ανεβάζει τη φρενίτιδα στην οθόνη, τόσο σε κάνει να χασμουριέσαι.
