Δικηγόρος, πολιτικός και φεμινίστρια, η Σιμόν Βέιλ έγραψε Ιστορία με τις παρεμβάσεις της σε κομβικά γεγονότα του 20υ αιώνα, από την νομιμοποίηση των αμβλώσεων το 1975 (ένας νόμος που έχει πάρει το όνομά της - «Loi Veil», «ο Νόμος της Βέιλ») και την τη βελτίωση της ζωής των συνθηκών διαβίωσης στις γαλλικές φυλακές, μέχρι τις αποφάσεις της ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (1979-1982). Εχοντας επιζήσει του Ολοκαυτώματος (ενώ δεν τα κατάφεραν όλα τα μέλη της οικογένειάς της), η Βέιλ ήθελε μία Ευρώπη ενωμένη και δυνατή, με κοινές αξίες και αλληλεγγύη ανάμεσα στα κράτη της.
O Ολιβιέ Νταάν («Γκρέις του Μονακό», «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο») συνεχίζει να εμπνέεται από δυνατές γυναίκες του 20ου αιώνα που θέλει να αποτυπώσει με τον κινηματογραφικό φακό του. Δυστυχώς όμως, αν η ζωή της Εντίθ Πιάφ τον έφερε μέχρι τα Οσκαρ, τόσο η άνοστη βιογραφία της Γκρέις Κέλι, όσο κι αυτή η άδοξη, ανοικονόμητη περιήγηση στη ζωή και το έργο της Σιμόν Βέιλ δεν δικαιώνουν τις θρυλικές προσωπικότητες που προφανώς θαυμάζει.
Στην προκειμένη περίπτωση νιώθει κανείς ότι κάποιος του λέει, ή μάλλον του απαγγέλει, κομμάτια από την αυτοβιογραφία της Βέιλ - από την παιδική ηλικία και το τραύμα του πολέμου, μέχρι την ταραχή που έφερε στον γάμο της η απόφασή της να κάνει καριέρα- ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί με κάποια σκηνοθετικά κόλπα να παρουσιάσει τις πολιτικές της παρεμβάσεις σε εποχές αντίξοες και εχθρικές. Η διαφορά στο ύφος (από μία ακαδημαϊκή σχεδόν αφήγηση, στο ξαφνικό σοκ των κρεματόριων στο Αουσβιτς) μοιάζει όμως εύκολη πρόκληση.
Επίσης, η ιδέα του Νταάν να παίζει με τον χρόνο και τον τόπο, πισωγυρίζοντας συνεχώς τη δράση, δεν βοηθά ιδιαίτερα. Μάλλον μπερδεύει και κουράζει, παρά εξυπηρετεί στο να ξυπνήσει τον ρυθμό.
Αυτός ο συνδυασμός λανθασμένων επιλογών δυστυχώς δημιουργεί μία ατμόσφαιρα κατήχησης. Αντί να θαυμάσει και να εμπνευστεί ο θεατής από τη στάση και το έργο μίας σπουδαίας γυναίκας, νιώθει ότι κάποιος του επιβάλει την προσωπικότητά της, δεν συναισθάνεται την ανθρωπιά και τον ουμανισμό της, οριακά δεν την βρίσκει συμπαθή.
Πόσο κρίμα για τη γυναίκα-σύμβολο της Ευρωπαϊκής συνείδησης, την αγωνίστρια κατά του αντισημιτισμού, τη σπουδαία ακτιβίστρια των δικαιωμάτων των γυναικών, να μην αφήσει κι ένα κινηματογραφικό στίγμα άξιο της Ιστορίας της.
