Σε μια επαρχιακή πόλη της Αργεντινής, λίγο πριν την στρατιωτική χούντα του 1976, ένας τοπικός λάμπρος δικηγόρος προσπαθεί να θάψει τα μυστικά του -κυριολεκτικά και μεταφορικά- σε ένα πολιτικό τοπίο διαφθοράς και κρατικής τρομοκρατίας και μια κοινωνία που μοιάζει να έχει χάσει την ηθική της πυξίδα.
Η ταινία του Μπέντζαμιν Ναϊστάτ ξεκινά με τις εικόνες ανθρώπων που βγαίνουν από ένα σπίτι κουβαλώντας πράγματα, όπως ένα ρολόι ή ρούχα, έναν καθρέφτη, μια τηλεόραση. Ενα σπίτι του οποίου οι ιδιοκτήτες δεν είναι πια εκεί, κάτι που δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο στην Αργεντινή της δεκαετίας του 70 όταν οι δολοφονίες και οι εξαφανίσεις αντιφρονούντων ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Κι αν αρχικά οι εικόνες αυτές μοιάζουν ασύνδετες με την συνέχεια, το σπίτι αυτό θα επανέλθει όταν ένας φίλος του κεντρικού ήρωα θα ζητήσει τη βοήθεια του για να εξυφάνει ένα σχέδιο απόκτησής του, με τρόπο όχι ακριβώς νόμιμο.
Ομως πριν φτάσουμε εκεί, το φιλμ θα μας συστήσει τον πρωταγωνιστή του, με μια ακόμη σκηνή που μοιάζει να κατοικεί σε μια αχαρτογράφητη περιοχή μεταξύ παραλόγου και απροσδιόριστης, μα έντονης απειλής. Ο Κλαούντιο βρίσκεται σε ένα γεμάτο εστιατόριο περιμένοντας την γυναίκα του να δειπνήσουν όταν ένας άγνωστος σταθεί από πάνω του κι αρχίσει να τον παρενοχλεί για το ότι εκείνος περιμένει έτοιμος να παραγγείλει αλλά ο Κλαούντιο κρατάει το τραπέζι δίχως να τρώει. Κι όταν οι οχλήσεις του ξένου γίνουν τόσο έντονες ώστε να του παραχωρήσει τη θέση του θα γίνει εκείνος επιθετικός στεκόμενος από πάνω του, σε βαθμό που ο ξένος να φύγει τσακισμένος σχεδόν κλαίγοντας από το εστιατόριο. Η γυναίκα του Κλαούντιο θα έρθει τελικά οι δυο τους θα φάνε, όμως η βραδιά δεν θα εξελιχθεί καθόλου καλά, τόσο άσχημα μάλιστα που στο τέλος της, οι δυο τους θα οδηγήσουν ως την έρημο για να ξεφορτωθούν ένα πτώμα.
Κι αυτή η εξαφάνιση θα φέρει έναν ντετέκτιβ τηλεοπτικό αστέρα στην πόλη αναζητώντας απαντήσεις και σπρώχνοντας τον Κλαούντιο όλο και πιο βαθιά σε ένα αδιέξοδο που δείχνει να στενεύει γύρω του. Κι αν η «Κόκκινη Εκλειψη» ξετυλίγεται με το ύφος ενός παλιομοδίτικου αστυνομικού θρίλερ, είναι απλά αδύνατον να αποκόψεις το φιλμ από την ιστορική στιγμή στην οποία διαδραματίζεται και την ταραχώδη περίοδο της αμερικανικης παρεμβατικότητας στην χώρα, την βία και την διαφθορά που νομιμοποιούνταν από ένα παράνομο κράτος.
Ομως ακόμη κι αν δεν έχεις παρά μόνο μια επιφανειακή γνώση της Αργεντίνικης Ιστορίας, το φιλμ του Ναϊστάτ, λειτουργεί ως μια σαρδόνια άσκηση πάνω στα κινηματογραφικά είδη κι ένα υπνωτικά μυστηριώδες αφήγημα για την ηθική και την ευθύνη, για τις ταξικές ανισότητες, για την ευκολία με την οποία μια κοινωνία γλιστρά σε μια δίχως επιστροφή κατηφόρα.
Θυμίζοντας μια ταινία βγαλμένη από την καρδιά του πολιτικού σινεμά αγωνίας της δεκαετίας του 70, βαθιά συμβολική, σκοτεινή και γεμάτη ηθικά διλήμματα που δεν έχουν εύκολες απαντήσεις, η «Κόκκινη Εκλειψη» εντυπωσιάζει με την σκηνοθετική σιγουριά της, την φιλοδοξία και την συχνά θεαματική μεγαλοπρέπεια των εικόνων της, αλλά κλείνει μέσα της μια ιστορία που χτυπά δυνατά σαν γροθιά και σε αποπροσανατολίζει με τον πιο αποτελεσματικό και απροσδόκητο τρόπο.
