Αν μια λέξη δεν ταιριάζει στο «Revenge», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Γαλλίδας Κοραλί Φαρζά που έκανε το μεταμεσονύκτιο κοινό του Τορόντο να ουρλιάζει με ενθουσιασμό, είναι η... λεπτότητα. Αυτή εδώ είναι μια, στην πρόθεσή της τουλάχιστον, κραυγαλέα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σπλάτερ ταινία εκδίκησης που, ωστόσο, μπλέκεται στα μπούτια της, όσο καλλίγραμμα κι αν είναι αυτά.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια ανώνυμη έρημο, όπου καταφθάνει ο μάτσο, παντρεμένος Ρίτσαρντ με την Τζεν, την - σκέτο ζαχαρωτό - ερωμένη του, για να περάσουν λίγες μέρες σε μια απίθανη βίλα στη μέση του πουθενά. Το ταξίδι στην πραγματικότητα προορίζεται για γεμάτη αντρίλα κυνηγετική εκδρομή του Ρίτσαρντ και δυο φίλων του κι έτσι τ' αγόρια, αφότου χρησιμοποιήσουν την Τζεν με κάθε πιθανό τρόπο, την ξεφορτώνονται πετώντας την από έναν γκρεμό, προς την οριστική... διακόρευση από ένα κλαδί δέντρου. Μόνο που η Τζεν δεν είναι νεκρή. Είναι ζωντανή, πυροδοτούμενη από μια ακραία επιθυμία επιβίωσης που την κάνει παντοδύναμη κι αποφασισμένη, ως αμαζόνα με ολοένα και λιγότερα ρούχα, να βρει τους θύτες της και να τους εκδικηθεί.
Εκτός από ένα αληθινό πανηγύρι για τον σκηνογράφο Πιερ Κεφελάν και τον φωτογράφο Ρόμπρεκτ Χέιβερτ, το «Revenge» είναι, στα χαρτιά, μια βίαιη και υπονομευτική ταινία girl power, όπου ο βιασμός βάφεται στο αίμα των ενόχων - τόσο πολύ αίμα που ο τίτλος «Red River» δεν θα ήταν άστοχος - κι όπου όλα τα προαπαιτούμενα καλύπτονται με επιμέλεια. Η Τζεν ξεκινά την πορεία της ως Λολίτα, με γλιφιτζούρι, αθώα μάτια, γεμάτα χείλη και τα σκουλαρίκια μας '80s disco queen και μετατρέπεται, σταδιακά, σε φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του, σε Λάρα Κροφτ, σε Ράμπο, σε μια βίαιη δύναμη ταγμένη στην επιβίωση, έστω κι αν τα σφριγηλά της οπίσθια μένουν γαργαλιστικά ακάλυπτα στην πορεία.
Οι άνδρες της ιστορίας είναι όσο κενοί και αχρείοι χωρά μια ταινία, τρεις δειλοί κάφροι που, επίσης, η Φαρζά φροντίζει να γδύσει (τουλάχιστον τον έναν, ολοκληρωτικά) για την πλήρωση της φυλετικής ισορροπίας. Η σκηνοθέτης-σεναριογράφος είναι γυναίκα, η ηρωίδα ένα όμορφο κορίτσι, άρα το «Revenge» είναι ένα κλείσιμο ματιού στο νεο-φεμινιστικό κίνημα, μια ποπ παντιέρα γυναικείου κατηγορώ;
Οχι στ' αλήθεια, επειδή, απλώς, η Φαρζά μπερδεύεται στις ίδιες της τις επιθυμίες και προσθέτει φωτογένεια, ή ακρότητα, σκηνές φτιαγμένες για γέλια, φρίκη, κραυγές ενθάρρυνσης και μπίρα, με τέτοια προχειρότητα που προδίδεται από τη σαχλαμάρα της. Το φιλμ της, ξεκάθαρα παιχνιδιάρικο και ακραία φωτογενές, δεν έχει στόχο ούτε θάρρος και καταλήγει απλώς, ξανά, σε μια διασκεδαστική απόδοση μιας συλλογής εφηβικών φαντασιώσεων. Το «Revenge» δεν είναι «Raw», σίγουρα δεν είναι «Haute Tension», είναι μια fun περιπέτεια που εκμεταλλεύεται το ιδεολογικό timing της, χωρίς να ξέρει πώς να το αξιοποιήσει.
