Ο Στίβεν Φρίαρς έχει μακριά ιστορία με τα πάθη στις ταινίες του – κι ενώ συνήθως αυτά εμπνέουν την κατανόησή του, αυτή τη φορά αντιμετωπίζει με σκληρότητα τον ήρωά του, τον ήρωα εκατομμυρίων ανθρώπων πριν αποκαλυφθεί η μεγάλη του απάτη στο όνομα του αθλητικού ιδεώδους.
Βασισμένος στο βιβλίο του αθλητικογράφου Ντέιβιντ Γουολς, ο Φρίαρς καταπιάνεται με την άνοδο και την πτώση του ποδηλάτη Λανς Αρμστρονγκ. Η ιστορία του ξεκινά όταν ο Αρμστρονγκ διαγωνίζεται ανεπιτυχώς στο Tour de France και, για ν’ ανταπεξέλθει, ζητά να μπει στο «πρόγραμμα» EPO του αθλίατρου Μικέλε Φεράρι. Τότε είναι που ο Αρμστρονγκ ανακαλύπτει ότι έχει καρκίνο, τον μάχεται και τον νικά και ξαναμπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι. Κερδίζει έναν, δύο, επτά Tour de France, γίνεται ο διασημότερος αθλητής του κόσμου, μια μηχανή μάρκετινγκ σε άριστη λειτουργία, ίνδαλμα για τους καρκινοπαθείς ή για όσους θέλουν να πιστεύουν στην ανθρώπινη παντοδυναμία και, παράλληλα, χαρίζει το σώμα του στα αναβολικά, αλλάζοντας τακτικά το αίμα του: ντοπαρισμένο για ν’ αγωνιστεί, καθαρό για να υποβληθεί σε ελέγχους.
Ο Φρίαρς σκηνοθετεί μια γρήγορη, εντατική, αντι-συναισθηματική βιογραφία, μακριά από ανθρώπινα συμπεράσματα και ηθικές κρίσεις. Ο ρυθμός του είναι τεταμένος, η κάμερα του Ντάνι Κοέν ανυπόμονη και δυναμική, η αίσθηση του σωματικού σθένους που απαιτείται για τον πρωταθλητισμό γλαφυρή. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν, ο Μπεν Φόστερ δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, κάνοντας την υποκρισία του ήρωά του παγερή γκριμάτσα, αναπλάθοντας με τεχνική, σεβασμό και θάρρος έναν άνθρωπο που είναι ακόμα ολοζώντανος και στην επικαιρότητα.
Ωστόσο η ιστορία του Λανς Αρμστρονγκ είναι πολύ πρόσφατη, τα στοιχεία της είναι γνωστά και η προσωπικότητά του, όπως ξεδιπλώθηκε στα media, καθρεφτίζεται πανεύκολα στη μνήμη. Εκείνο που ίσως θα περίμενε κανείς, το παραπάνω, το βαθύτερα, το ευρύτερα, το πιο διαπεραστικό, από την ταινία του Φρίαρς, δεν έρχεται. Ο δικός του Λανς Αρμστρονγκ είναι ο ποδηλάτης με το τέλειο κορμί και το λαμπερό χαμόγελο και τα ανέκφραστα μάτια της δημοσιότητας και της εκπομπής της Οπρα. Ισως επειδή η ιστορία του, με τη δομή του «κυνηγιού του κλέφτη», βασίζεται στο βιβλίο του Γουολς, «Seven Deadly Sins: My Pursuit of Lance Armstrong», οπότε το βασικό αντικείμενο είναι η επιδίωξη της αποκάλυψης κι όχι η διερεύνηση των κινήτρων, ή των εσωτερικών συγκρούσεων. Ισως γιατί από διακριτικότητα ο Φρίαρς αφήνει κάθε στοιχείο της «εκτός δρόμου» ζωής του Αρμστρονγκ έξω από την ταινία. Ισως γιατί, πραγματικά, ο Αρμστρονγκ ήταν τελικά μόνο ένας υπερφιλόδοξος άντρας που θυσίασε ψυχρά τα πάντα για την επιτυχία. Οποια όμως κι αν είναι η πραγματικότητα, στο σινεμά χρειάζεσαι μια πιο σύνθετη γοητεία.
