Ως ένα πρίκουελ της πρώτης ταινίας «Ο Πλανήτης των Πιθήκων» του 1968, το φιλμ περιγράφει το πώς από ένα πείραμα καταπολέμησης του Αλτσχάιμερ, όπου όλα πήγαν στραβά, οι πίθηκοι μεταλλάχθηκαν γενετικά σε πανίσχυρα και υψηλής νοημοσύνης όντα και το πώς, από την κακομεταχείρηση και την επιθετικότητα του ανθρώπου προς εκείνους, οι πίθηκοι αποφάσισαν να κυριαρχήσουν στη Γη.
Η λέξη που έρχεται στο μυαλό βλέποντας τον «Πλανήτη των Πιθήκων: Η Εξέγερση», μετά το «βαριέμαι λίγο», «ωραίος ο Τζέιμς Φράνκο» και «αφού ο Πίθηκος Σίζαρ φοράει παντελόνι και μπλούζα, γιατί δεν του τα αλλάζουν καμιά φορά», είναι… «αλλαζονεία».
Η εντύπωση, δηλαδή, του θεατή είναι ότι η παραγωγή τόσο πολύ σίγουρη ήταν για την εμπορική επιτυχία της ταινίας που, πραγματικά, ασχολήθηκε το λιγότερο δυνατόν με τα βασικά συστατικά της.
Το σενάριο, πέρα από το σκελετό που προϋπήρχε, αποτελείται από διαλόγους τόσο σχηματικούς και απαίδευτους, που ένας κανονικός πίθηκος, όχι μεταλλαγμένος, σίγουρα μπορεί να τους καταλάβει.
Ο Τζέιμς Φράνκο, που ξεκίνησε πριν χρόνια ως ένας ωραίος νέος με σκληρά χαρακτηριστικά κι έχει μετατραπεί σε mega-hipster, αποδεικνύει προς το παρόν με κάθε του ταινία ότι είναι ανέκφραστος και αδύναμος ηθοποιός. Η Φρίντα Πίντο είναι καλλονή αλλά δεν τα λέει και μοιάζει ξεκάρφωτη και αναίτια. Ο κακός διευθυντής του επιστημονικού εργαστηρίου, κυρίως λόγω των ατακών που είναι αναγκασμένος να λέει, θυμίζει τους κακούς στις αργεντίνικες σαπουνόπερες. Από ρόλους, λοιπόν, η ταινία χωλαίνει. Αναμφισβήτητα την καλύτερη ερμηνεία δίνει ο Αντι Σέρκις ως Σίζαρ, πίθηκος-ηγέτης, αλλά αυτό και αναμενόμενο ήταν και αρκετό δεν είναι για να μιλήσει κανείς για χαρακτήρες και περιεχόμενο.
Στο βασικό της, ωστόσο, ατού, δηλαδή τη δράση και τα ψηφιακά εφέ, επίσης η «Εξέγερση» είναι χλιαρή. Η επίθεση των πιθήκων πάνω στη Golden Gate Bridge του Σαν Φρανσίσκο είναι εξαιρετική, γεμάτη ένταση, ακόμα και ελαφρά συγκίνηση και θεαματικό πλήθος πιθήκων με καταιγιστικές ερωταπορκίσεις βίας σ’ ένα μοναδικό ντεκόρ. Αυτή, όμως, είναι μάλλον η μοναδική αξιομνημόνευτη σκηνή της ταινίας. Κατά τα άλλα, τολμώ να πω ότι ακόμα και οι cgi πίθηκοι, στην όψη και, κυρίως, στην κίνησή τους, μου φάνηκαν ημιτελείς, λίγο ψεύτικοι και λίγο παιδικοί.
Επειδή, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να πιστέψει ότι μια από τις πιο πολυαναμενόμενες αμερικανικές υπερπαραγωγές του καλοκαιριού έγινε με προχειρότητα, ή ότι οι συντελεστές βιάστηκαν να τελειώσουν για να πάνε διακοπές, το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι δημιουργοί του «Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση» ήταν τόσο βέβαιοι για το εισπρακτικό αποτέλεσμα της ταινίας τους και τόσο αντι-μερακλήδες που ενώ είχαν και το budget (90 εκ. δολλάρια) και τη γνώση και την παράδοση, δε θεώρησαν απαραίτητο να τα σεβαστούν, ούτε και το κοινό που περιμένει το νέο installment μιας αγαπημένης αλλά και ταλαιπωρημένης σειράς ταινιών.
