Μια όμορφη γυναίκα με σπιλωμένο παρελθόν στρατολογείται από τον Αμερικάνο πράκτορα Ντέβλιν να κατασκοπεύσει έναν κύκλο από Ναζί στο μεταπολεμικό Ρίο. Η κατασκοπία αυτή φτάνει να γίνεται πολύ επικίνδυνη για την ζωή της αφού παντρευτεί τον πιο ευγενή από τον κύκλο των Ναζί, τον Aλεξ. Μόνο ο Ντέβλιν μπορεί να την σώσει, αλλά για να το κάνει αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσει τον ρόλο του στην απελπιστική κατάστασή της, να αναγνωρίσει ότι την αγαπούσε εξ αρχής και να της το πει.
Περισσότερο ρομάντζο με ψήγματα μιας προσωπικής κοσμοπολίτικης τραγωδίας για όμορφους ανθρώπους που μέχρι την τελευταία στιγμή, δεν ξέρουμε αν θα βρουν το κουράγιο να σώσουν ο ένας τον άλλο με το να παραδεχτούν ότι αγαπιούνται, παρά αγωνιώδες θρίλερ, το «Notorious», είναι δίχως αμφιβολία μια από τις πιο πλούσιες και απολαυστικές ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Ισως η πρώτη που όρισε το στιλ ενός classy χολιγουντιανού θρίλερ όπως το αναγνωρίζουμε σε φιλμ σαν το στη «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων», ή το «Κυνήγι του Κλέφτη», αλλά δίχως ακόμη τον ψυχοσεξουαλικό λαβύρινθο που θα χαρακτηρίζει τα αληθινά αριστουργήματά του Βρετανού δημιουργού, όπως ο «Δεσμώτης του Ιλίγγου».
Ομως το «Notorious» δεν είναι τίποτα λιγότερο από συναρπαστικό, στιλιζαρισμένο στο έπακρο, ατσαλάκωτο, ραφινάτο σινεμά ενός μαέστρου που επιτέλους αποκτά πλήρη έλεγχο των εκφραστικών του μέσων και την τεχνική δυνατότητα να τα εξασκήσει. Το φιλμ είναι γεμάτο από υπέροχα σκηνοθετημένες σκηνές, θεαματικά set ups και πλάνα που απαιτούν το χειροκρότημα, μα την ίδια στιγμή δεν βαραίνουν καθόλου την ιστορία, την καθαρότητα της αφήγησης, την συναισθηματική εμπλοκή του θεατή.
Μια ταινία χαρακτήρων, μια ιστορία για έναν έρωτα παγιδευμένο ανάμεσα σε μια σειρά από παράξενες συνθήκες, μια ιστορία μπερδεμένων ταυτοτήτων και μυστικών, το φιλμ χρησιμοποιεί το παραπέτασμα μιας κατασκοπικής ταινίας για να δημιουργήσει ενός άλλου είδους αγωνία, απ ότι συνήθως: Την αγωνία για το αν η Αλίσια και ο Ντέβλιν, θα μπορέσουν να είναι ποτέ μαζί. Κι αν το ρομάντζο αποτελεί εδώ το πραγματικό διακύβευμα, το σασπένς κάθε άλλο παρά απουσιάζει με την αγωνία να κρατά το ίσο και μια σειρά από αντικείμενα (ένα μπουκάλι κρασί, ένα μικρό κλειδί, ένα φλιτζάνι καφές), να ρίχνουν όπως γίνεται συχνά στις ταινίες του Χίτσκοκ, μια μεγάλη απειλητική σκιά.
Ολα μοιάζουν larger than life, στο «Notorious», από τα πλάνα ανθολογίας, (το μαραθώνιο φιλί, η σκηνή του πάρτι, η τελική σεκάνς) μέχρι τους αρχετυπικά χολιγουντιανούς πρωταγωνιστές του, που δεν σε αφήνουν να ξεχάσεις το μέγεθός τους, την ομορφιά, το όνομά τους, αυτό που αντιπροσωπεύουν, αυτό που είναι. Ο Κάρι Γκραντ και η Ινγκριντ Μπέργκμαν, δεν γίνονται ποτέ ολοκληρωτικά ο Ντέβλιν και η Αλίσια, μόνο που ακόμη κι αυτό, αντί να αποτελεί μειονέκτημα για το φιλμ, καταλήγει προτέρημα του.
Γιατί ο Χίτσκοκ ξέρει πως αν νοιάζεσαι για την τύχη δυο γοητευτικών ηρώων, θα νοιαστείς ακόμη περισσότερο γι΄αυτή δυο αληθινά ακαταμάχητων σταρ, με τον ίδιο τρόπο που το ψέμα του σινεμά σε μαγεύει ακόμη περισσότερο όταν δεν προσπαθεί να σε πείσει για την αλήθεια του, αλλά για την υπέροχη απόλαυση που θα σου προσφέρει αν το αποδεχθείς.
Και το ψέμα το σινεμά, σπάνια γίνεται πιο απολαυστικό από τις ταινίες του Χίτσκοκ, ειδικά όταν είναι τόσο πιο θεαματικό από την μάλλον βαρετή αλήθεια της πραγματικής ζωής.
