Στη «Νέα Ηπειρο» η Αθήνα είναι μια πόλη των θαυμάτων, με λαγούμια που οδηγούν σε work in progress διαμερίσματα και ζωές εν εξελίξει. Στη «Νέα Ηπειρο», τα αγόρια παίζουν ακόμη και ερήμην σε ένα νουάρ που δεν έχουν επιλέξει, με ψεύτικα ή και αλήθινά πιστόλια που τους κάνουν να νιώθουν σιγουριά.
Στη «Νέα Ηπειρο» τα κορίτσια στριμώχνονται μέσα σε πατριαρχικούς ρόλους που δεν επιθυμούν, προσπαθώντας να επιβιώσουν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν μέσα σε ένα κόσμο που θα προτιμούσε να μείνει γυμνός από αισθήματα.
Στη «Νέα Ηπειρο», ο Φανής και η Μαρία ζουν το δικό τους love story, πρωταγωνιστές μιας ταινίας που κάνει την ιστορία τους να μοιάζει με κομμάτι ενός θαυμαστού (και με την τρομακτική του έννοια) νέου κόσμου.
Ο Παντελής Παγουλάτος, εδώ στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του μετά τα «Ονειρα Γλυκά» του 2003, επιστρέφει πιο πολύ στον ρομαντισμό του υπέροχου μεσαίου μήκους «Ιωάννα Σ’ Αγαπώ» (αν δεν το έχετε δει αναζητήστε το) και κινηματογραφεί την «ταινία» του Φάνη και της Μαρίας σαν ένα κομμάτι αμερικάνικου ανεξάρτητου σινεμά ακριβώς τη στιγμή που συναντά τη nouvelle vague, με τόνο παροξυσμικό και εντάσεις που ανοίγουν την εικόνα σε ένα μεγαλύτερο χάρτη ενός κόσμου που αγωνιά, θυμώνει, υποκρίνεται και ενηλικιώνεται - όπως συμβαίνει πάντα στα αληθινά παραμύθια - με τον πιο βίαιο τρόπο.
Δεν το κάνει πάντα με το volume στη σωστή ένταση, χάνοντας έτσι μεγάλο μέρος από την συναισθηματική ταύτιση του θεατή με δύο ήρωες που σωστά βρίσκονται και οι ίδιοι για πολλή ώρα σε μια γκρίζα περιοχή αυτογνωσίας. Και φορτώνει την ιστορία τους με έναν γκροτέσκα περίγυρο που άλλοτε κάνει την ατμόσφαιρα πιο νουάρ και άλλοτε την τοποθετεί στη σφαίρα της υπερβολής, αφήνοντας μεν ζωντανή την αίσθηση μιας γνώριμης όμως εδώ και αρκετά χρόνια αστικής αποξένωσης, αλλά και ψήγματα από κοινωνικά και πολιτικά σχόλια που - ωστόσο - δεν ολοκληρώνουν μια νέα κοσμοθεωρία για το εδώ και τώρα ανθρώπων και ονείρων.
Είναι στις πιο ήσυχες στιγμές της, που η «Νέα Ηπειρος» σου ανοίγει δρόμο μέσα από τα σύνορα της αφήγησής της. Στην κινηματογραφική μοναξιά του Χάρη Φραγκούλη, στα μεγάλα υγρά μάτια της Μαρίας Αρζόγλου, στην σαν από πάντα soundtrack της ζωής πολλών μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα. Εκεί όπου, ελεύθερος από παραγωγικές και σεναριακές αστοχίες, ο Παντελής Παγουλάτος αφήνει την ευαισθησία του να ξεχυθεί.
