Οι «Ανδρες με τα Μαύρα» του Μπάρι Σόνενφελντ, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ και Τόμι Λι Τζόουνς, ήταν μια από αυτές τις τριλογίες που με το φινάλε της ένιωθες πως τόσο ο κόσμος όσο και το ίδιο το σινεμά είχε σωθεί από την μετριότητα των τελευταίων κυρίως ταινιών της. Αλλά από ότι φαίνεται εφτά χρόνια μετά την τελευταία εξόρμηση της στις κινηματογραφικές αίθουσες, το frachise αποφασίζει να αποκτήσει το δικό του soft reboot με δυο καινούργιους πράκτορες, καινούργιους εξωγήινους και περισσότερες διαστημικές απειλές, που όλα όμως καταλήγουν σε μια ακριβώς από τα ίδια.
Ο Φ. Γκάρι Γκρέι, ο σκηνοθέτης που πρόσφατα μας έδωσε το «Fast and Furious 8», δεν χρειάζεται να προσπαθήσει αρκετά για να προσδιορίσει ξανά τους κανόνες σε ένα ήδη καλά θεμελιωμένο σύμπαν των προηγούμενων ταινιών και το μόνο που κάνει είναι να κάνει μόνο μια μικρή αναφορά έτσι ώστε να περάσει αμέσως στη δράση. Η ταινία ξεκινά με το να μας γνωρίσει λίγο καλύτερα το παρελθόν των δυο νέων ηρώων, του H, ένας από τους καλύτερους, και τους πιο γοητευτικούς, πράκτορες που φόρεσαν ποτέ το μαύρο κοστούμι, ο οποίος μαζί με τον Χάι Τ έσωσε τον πλανήτη από την χειρότερη εξωγήινη απειλή, και της Μ στην πρώτη της επαφή με τους Ανδρες με τα Μαύρα και τους εξωγήινους όταν ήταν μικρή, καθώς από τότε ψάχνει απεγνωσμένα να τους βρει.
Η πλοκή από εκείνο το σημείο και μετά ακολουθεί ένα αρκετά γνώριμο μονοπάτι, η Μ στρατολογείται, συνεργάζεται με τον Χ και προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο από μια ακόμα εξωγήινη απειλή. Ακόμα και όταν η MiB παρουσιάζεται ως μια παγκόσμια οργάνωση νιώθεις ένα περίεργο είδος dejavu σε κάθε σκηνή που περνάει, σαν να έχουν χρησιμοποιήσει το neuralyzer πάνω σου σβήνοντας κάθε ίχνος από τις προηγούμενες ταινίες καθώς τα πάντα μπορεί να δείχνουν διαφορετικά αλλά για έναν περίεργο λόγο μοιάζουν τα ίδια. Εξάλλου το σενάριο δεν είχε ποτέ και τόσο μεγάλη σημασία στη σειρά αυτή, και εδώ φαίνεται πόσο γρήγορα ξεμένει από ιδέες αφήνοντας τα πάντα να μπαίνουν σε έναν αυτόματο πιλότο.
Ο Γκρέι στήνει την δράση του χωρίς πολλές εκπλήξεις με πολλά κυνηγητά, εκρήξεις, πιστολίδια με περίεργα διαστημικά όπλα, και φυσικά πολλά τέρατα και εξωγήινους με περίεργες δυνάμεις, μέχρι να φτάσει σε ένα φινάλε που μοιάζει κάπως «λίγο» μπροστά σε άλλα καλοκαιρινά blockbuster. Το χιούμορ είναι χλιαρό με τις περισσότερες καλύτερες στιγμές του να ανήκουν στο μικρό γλυκό sidekick εξωγήινο που ακολουθεί τους πράκτορες, τον Πιονάκι, αλλά και στις νέες αποκαλύψεις για το ποιοι διάσημοι είναι στην πραγματικότητα εξωγήινοι.
Αυτό που δίνει αρκετούς πόντους στην ταινία όμως είναι η χημεία μεταξύ του Κρις Χέμσγουορθ και της Τέσα Τόμσον οι οποίοι, αν και δεν έχουν καταφέρει ακόμα να διώξουν τελείως την ρετσινιά του Θορ και της Βαλκύριας από πάνω τους - εξάλλου υπάρχουν αρκετές αναφορές σε αυτό - δείχνουν να διασκεδάζουν μέσα στους νέους τους ρόλους και τα νέα τους παιχνίδια με το ίδιο κέφι και μπρίο. Μόνο που το σενάριο δεν τους δίνει ποτέ την δυνατότητα να γίνουν ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, να ξεφύγουν έστω και ελάχιστα από το παρελθόν τους, αφήνοντάς τους ως το τέλος σε ένα μονοδιάστατο καθαρτήριο.
Οι νέοι «Ανδρες με τα Μαύρα» καταλήγουν να είναι ένα από εκείνα τα reboot που κανείς δεν ζήτησε, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει περισσότερα αλλά αρκετοί θα πάνε να δουν. Θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι φρέσκο στη σειρά, κάτι έξυπνο ή έστω κάτι πρωτότυπο, ακολουθούν όμως πιστά τον κανόνα «αν κάτι δεν είναι χαλασμένο, μην προσπαθείς να το φτιάξεις» και καταλήγουν απλά να είναι μια από τα ίδια, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τον καθένα.
