Οι κινηματογραφικές μεταφορές του «Aρχοντα των Δαχτυλιδιών» έχουν περάσει από διάφορα στάδια πριν φτάσουν στην επιτομή της κινηματογραφικής εμπειρίας της τριλογίας του Πίτερ Τζάκσον. Η αλήθεια είναι πως χρειάζονταν αρκετοί πειραματισμοί, αλλά και η αναμονή για την κατάλληλη τεχνολογία, για να βρεθεί η σωστή φόρμουλα που θα μεταφέρει όσο το δυνατόν ολόκληρη την κλίμακα του έπους των βιβλίων του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.
Ισως είναι άδικο από μέρους μας να προσπαθήσουμε να συγκρίνουμε τις όποιες επόμενες προσπάθειες με τις ταινίες αυτές του Τζάκσον, όταν αυτές οι ταινίες έχουν βάλει τον πήχη ήδη τόσο ψηλά, αλλά όταν μια νέα ταινία κάνει την εμφάνισή της στις αίθουσες σχεδόν μια δεκαετία μετά την (μέτρια) τριλογία του «Χόμπιτ», οι ελπίδες είναι αρκετά μεγάλες.
Ομως «Ο Aρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο Πόλεμος των Ροχίριμ» όχι μόνο είναι η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων μετά την ψυχεδελική μεταφορά του Ραλφ Μπάκσι το 1978, αλλά πρόκειται και για την πρώτη anime ταινία η οποία εξελίσσεται στη Μέση-Γη. Μια ιστορία που «δεν έχει υμνηθεί μέσα από τα γνωστά τραγούδια», όπως μας αφηγείται η Εόγουιν της Μιράντα Οτο στην αρχή, αλλά έχει παρθεί από τις πιο τελευταίες και σκοτεινές, με μικρά γράμματα, υποσημειώσεις των έργων του Τόλκιν που, όμως όπως και αυτές, ποτέ δεν καταφέρνει να πάρει σάρκα και οστά.
Τοποθετημένη 183 χρόνια πριν τα γεγονότα της πρωτότυπης τριλογίας, η ταινία διηγείται τη μοίρα του Οίκου του Χελμ Χάμερχαντ, του θρυλικού βασιλιά του Ρόχαν. Μία ξαφνική επίθεση του Γουλφ, ενός έξυπνου και αδίστακτου λόρδου που θέλει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του, αναγκάζει τον Χελμ και τον λαό του να αντισταθούν μέσα από το αρχαίο οχυρό του Χόρνμπεργκ - ένα ισχυρό φρούριο που έγινε αργότερα γνωστό ως Χελμς Ντιπ. Απεγνωσμένη η Hρα, η κόρη του Χελμ, πρέπει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις της και να ηγηθεί της αντίστασης ενάντια σε έναν φονικό εχθρό που σκοπεύει να τους εξολοθρεύσει.
Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης Κέντζι Καμιγιάμα είναι πραγματικά ένας θρύλος στον χώρο των anime, έχοντας κάνει και πρόσφατα τα «Blade Runner: Black Lotus» και «Ghost In The Shell: Standalone Complex», ανάμεσα σε πολλά άλλα. Αλλά εδώ η τεχνική που χρησιμοποιεί ο Καμιγιάμα για να δώσει ζωή στον κόσμο της Μέσης-Γης φαίνεται κάπως παλιομοδίτικη, ειδικά καθώς προσπαθεί να συνδυάσει το παραδοσιακό 2D animation με κάποια, καλοσχεδιασμένα μεν, ανέμπνευστα δε, 3D περιβάλλοντα.
Η ταινία απαιτεί ένα στυλ animation πολύ πιο δυναμικό από αυτό που δίνεται από το στούντιο Sola Animation το οποίο φαίνεται αρκετά ασταθές στην κίνηση, κάθως χρησιμοποιεί τον ελάχιστο αριθμό καρέ που επιβαρύνουν περισσότερο την παρακολούθησή της. Ολα αυτά κάνουν ίσως ακόμα πιο δύσκολο το να συνηθίσει κάποιος αυτή τη διαφορετική αισθητική, που βασίζεται περισσότερο στο στυλιζαρισμένο σχέδιο, μιας δεν βοηθάει και τόσο στη σύνδεση του υλικού αυτού με ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι τελευταίες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές μεταφορές των έργων του Τόλκιν.
Αλλά αυτό που καταφέρνει, και μάλιστα αρκετά καλά, να δώσει δύναμη και μεγαλείο στην ταινία αυτή, είναι το πώς το anime μεταφράζει τις σκηνές δράσης και τις μάχες από χαρτί στην πράξη, καθώς μερικές είναι γεμάτες ενέργεια, δυναμισμό και αρκετά εντυπωσιακές. Από την άλλη το σενάριο μοιάζει να είναι βγαλμένο μέσα από κάποιο βιβλίο του «Game of Thrones», το οποίο, πέρα από τα όποια μικρά cameo, επικεντρώνεται περισσότερο στις δολοπλοκίες, τα διλήμματα, πισωμαχαιρώματα και στην ιστορία του πώς το Χελμς Ντιπ πήρε το όνομά του, αφήνοντας εκτός τα ξωτικά, τα χόμπιτ και τους νάνους, αλλά και την ίδια τη μαγεία που έκανε τον κόσμο της Μέσης-Γης τόσο αγαπητό.
Αλλά πέρα από την πολιορκία του Χελμ Ντιπ, πρόκειται στην ουσία για την ιστορία της Ηρας, ενός αρκετά δυναμικού χαρακτήρα ο οποίος δημιουργήθηκε αποκλειστικά και μόνο για την ταινία αυτή, σε μια αφήγηση που επικεντρώνεται στη σημασία της καταγωγή και τη γυναικεία χειραφέτηση, κάτι που ίσως μόνο και μόνο η αφήγηση της ιστορίας της Εόγουιν, της γυναίκας που σκότωσε τον Witch King, να το προϊδέαζε από την αρχή. Ομως η πλοκή ποτέ δεν καταφέρνει να δώσει τις αναμενόμενες ανατριχίλες (πέρα ίσως από ένα Forth Eorlingas στο τέλος), αρκετοί χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται όσο χρειάζεται (οι πράξεις του Γουλφ, του κακού της υπόθεσης, δεν βγάζουν ποτέ νόημα), και το φινάλε σε αφήνει με μια κάπως γλυκόπικρη επίγευση.
«Ο Aρχοντας των Δαχτυλιδιών: Ο Πόλεμος των Ροχίριμ» δεν είναι μια κακή ταινία, σε καμία περίπτωση. Ομως δεν είναι και μια σπουδαία ταινία, για το βάρος του ονόματος που φέρει. Απλώς, όπως δυστυχώς και το υλικό στο οποίο βασίζεται, είναι καταδικασμένη να παραμείνει ως μια υποσημείωση που γρήγορα θα αρχίσει να παραβλέπεται και θα ξεχαστεί.
