Oταν συναντάμε για πρώτη φορά τον Αλέν, είναι μαζί με την οικογένειά του σε μια γιορτή country & western κοντά στο σπίτι του, κάπου στην επαρχία της ανατολικής Γαλλίας. Ο ίδιος δεν μπορεί να το ξέρει αλλά αυτή είναι η τελευταία του μέρα ως ευτυχισμένος οικογενειάρχης: σύντομα ο Αλέν θα αντιληφθεί ότι η κόρη του, η 16χρονη Κέλι, αγνοείται και αρχίζει μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την εντοπίσει, συνειδητοποιώντας στην πορεία ότι η κόρη του έκρυβε αναπάντεχα μυστικά που την έχουν οδηγήσει σε σκοτεινά μονοπάτια. Καθώς τα χρόνια περνούν, η αναζήτηση της Κέλι, με μόνο βοηθό τον μικρό του γιο, θα κοστίσει τα πάντα στον Αλέν, ακόμη και την ίδια του την οικογένεια. Η σκοτεινή οδύσσεια όμως είναι γεμάτη αποκαλύψεις για τους δυο καουμπόι και ο δρόμος τους θα είναι τελικά πολύ πιο μακρύς απ’ ό,τι φαντάζονταν.
Το «Les Cowboys» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που θα χαρακτήριζες «πυκνές». Περιέχει πολλή ιστορία, πολλές ιδέες, στην πραγματικότητα περισσότερη απ όση θα χρειαζόταν. Αυτή η οικογενειακή saga ξεκινά σαν μια ιστορία εξαφάνισης ενός νεαρού κοριτσιού στην διάρκεια μιας western γιορτής στην Γαλλία για να καταλήξει χρόνια κι αμέτρητες στροφές μετά να παρακολουθεί έναν άλλο χαρακτήρα από αυτόν με τον οποίο ξεκίνησε σε μια διαδρομή που δεν μπορείς παρά να χαρακτηρίσεις υπερβολική.
Το γεγονός ότι συμβαίνουν τόσα πολλά, συχνά τόσο άσχετα και μερικές φορές με τόσο άβολο τρόπο -όπως ένας κατά λάθος φόνος που είναι αληθινά κακοσκηνοθετημένος και μη πειστικός- δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του φιλμ. Πιο ενοχλητική είναι η αίσθηση ότι ακόμη κι ο ίδιος ο Τομά Μπιντεγκέν, δεν έχει ιδέα τι ακριβώς θέλει να κάνει με την ταινία του, εκτός από το να την οδηγήσει σε ένα τεντωμένο σκοινί συναισθηματισμού και ιδεών που θα μπορούσαν να είναι πολιτικά «ακανθώδεις».
Το φιλμ μπερδεύει στην σκέψη του παγκόσμιες φοβίες και ένα προσωπικό δράμα, αλλάζει αφηγηματική τροχιά κάπου στην μέση και στριμώχνει στην διάρκειά του τόσα συμβάντα και χαρακτήρες που θα μπορούσαν να γεμίσουν δυο σεζόν μιας τηλεοπτικής σειράς.
Μπορεί να κινείται συνεχώς μην αφήνοντας σε στιγμή να βαρεθείς, όμως δεν μπορείς να μην σκεφτείς ότι κάτι συνέχεια μοιάζει υπερβολικό και παράταιρο. Αν ο Μπιντεγκεν, ένας σεναριογράφος με αποδεδειγμένη πείρα ανακαλύψει στην πορεία την τέχνη της αφαίρεση, πιθανότητα θα μπορέσει να κάνει ένα σινεμά ουσιώδες και σημαντικό. Μπορείς να το δεις κι εδώ. Η ικανότητά του να γράφει χαρακτήρες, το ταλέντο του να δημιουργεί ατμόσφαιρα και εξαιρετικές στιγμές, είναι αξιοπρόσεκτη. Ομως χρειάζεται κάτι μεγαλύτερο, ή ίσως στην περίπτωση του «Les Cowboys» κάτι λιγότερο για να δώσει μια ταινία αληθινά καλή.
