Η Βιολέτ είναι σε ηλικία γάμου το 1852, όταν ξαφνικά όλοι οι άνδρες του χωριού αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν λόγω του πολέμου. Οι γυναίκες περνούν μεγάλο διάστημα απομονωμένες, κάνοντας όλες τις εργασίες μόνες τους, και παίρνουν έναν όρκο: εάν εμφανιστεί κάποιος άνδρας, θα είναι για όλες τους.
Ξεκινώντας από μια ιδέα και μια ψυχολογική και συναισθηματική δυναμική που έχει εξερευνηθεί αρκετές φορές στο σινεμά –πιο πρόσφατα ίσως στην «Αποπλάνηση» της Σοφία Κόπολα, το φιλμ της Μαρίν Φρανσέν βρίσκει μια γοητευτική διαφορετική οπτική για να εξερευνήσει ζητήματα κοινωνικά, φύλου, αισθητικής, επιθυμίας, σάρκας και πνεύματος.
Βασισμένη σε ένα μόλις 38 σελίδων βιβλίο γραμμένο το 1919 από την Βιολέτ Αϊλό, το οποίο εκδόθηκε μόλις το 2006, δεν μοιάζει παράδοξο ότι η αφήγηση χτίζεται με αδρές πινελιές, σε τόνους υπαινικτικούς καθώς η δημιουργός του ενδιαφέρεται εξίσου περισσότερο για τις θεματικές που σπέρνει η ιστορία παρά για την εν δυνάμει ερεθιστική υπόσχεση που αφήνει.
Ο άνδρας που οι γυναίκες ελπίζουν να φανεί, εμφανίζεται φυσικά όμως ο τρόπος που η ιστορία θα εξελιχθεί δεν θα έχει τίποτα από οποιαδήποτε στερεοτυπική ή σχηματική πιθανότητα μπορείτε να φανταστείτε. Η Φρανσέν θα χτίσει μια απόλυτα φεμινιστική ταινία στα όρια σχεδόν ενός ονείρου, κάνοντας την πολιτική της στάση δομικό υλικό κι όχι αυτοσκοπό.
Τοποθετημένη σε μια απόλυτα σαγηνευτική φύση που καθρεφτίζει την σαρκική υπόσταση της δίψας των γυναικών για ζωή, την ερωτική τους επιθυμία και τα ένστικτα της διαιώνισης της ύπαρξής τους, η ταινία χτίζει υπέροχα πλάνα που μεταμορφώνουν τον τόπο σε χαρακτήρα και ενισχύουν την άχρονη αίσθηση ενός μύθου, ή μιας παραβολής που αναδίδει η ταινία.
Η σκηνοθέτης να αναφέρει ως βασικές αισθητικές επιρροές της τα φιλμ του Αρμένιου «ποιητή» ντοκιμενταρίστα, Αρταβάζντ Πελεσιάν και τους πίνακες του Ζαν Φρανσουά Μιγέ που απεικόνιζε σκηνές της αγροτικής ζωής με ομορφιά μα και ξεκάθαρα μια πολιτική ματιά και δεν είναι τυχαίο ότι επιλέγει ως τίτλο της ταινίας αυτόν ενός από τα γνωστότερα έργα του «ο Σπορέας» (κι όχι ο Θεριστής όπως μεταφράζεται το φιλμ στα ελληνικά).
Η αφοσίωσή της σε μια αισθητική γλώσσα και ο διακριτικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τα ζητήματα της σεξουαλικότητας, του φύλου, της κοινωνικής θέσης, μπορεί να στερεί από την ταινία την ένταση που ίσως το θέμα της υπόσχεται, εν τούτοις το φιλμ της Φρανσέν παραμένει ένα απόλυτα ενδιαφέρον ντεμπούτο που κερδίζει δίχως αμφιβολία την προσοχή.
