Ενα κορίτσι μεγαλώνει στο Νιου Τζέρσεϊ του '80. Μπορεί εμείς να ξέρουμε ότι πρόκειται για την πριγκίπισσα της μουσικής βιομηχανίας, κόρη της Σίσι Χιούστον που ξεσήκωνε λαό τραγουδώντας γκόσπελ, ξαδέλφη της Ντιόν Γουόργουικ, βαφτισιμιά της Νταρλίν Λαβ, αγαπημένη «ανιψιά» της Αρίθα Φράνκλιν, εκείνη όμως μοιάζει έκπληκτη με τη ζωή, με τη μουσική βιομηχανία, με το χάρισμα της φωνής της, με τον κόσμο γενικότερα: αθώα. Κάτω από τον πέλεκυ της καταπιεστικής μαμάς της, η νεαρή Γουίτνι δοκιμάζεται στο τραγούδι, αποκτά μια στενή φίλη, τη Ρόμπιν, με την οποία τις συνδέει ένας αδιέξοδος έρωτας. Γίνεται διάσημη, μια από τις πιο ευπώλητες τραγουδίστριες στην ιστορία της μουσικής, γνωρίζει και παντρεύεται τον Μπόμπι Μπράουν που είναι αλητάκος, κάνουν και λίγα ναρκωτικά, κάνει και μια κόρη και συνεχίζει να τραγουδά και να μαγεύει τα πλήθη.
Κάπως έτσι κυλά, στα φλύαρα 146 λεπτά της, η κινηματογραφική βιογραφία της αριστουργηματικής, πολυσύνθετης, αυτοκαταστροφικής Γουίτνι - the voice - Χιούστον, σε σκηνοθεσία των μελιστάλαχτης προσέγγισης αφροαμερικανικών δραμάτων «Eve's Bayou» και «Harriet» και σε σενάριο του Αντονι ΜακΚάρτεν που, κρίνοντας από το «Bohemian Rhapsody» κι αυτό εδώ, το νέο opus του, θα μπορούσε να βγάλει σε παιδική βερσιόν και τη βιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι η ιστορία γράφεται με λευκόχρυσα γράμματα, επιφανειακά, αποστειρωμένα, επιλεκτικά - μια και, έτσι κι αλλιώς, κάποιοι από τους ήρωες βρίσκονται ακόμα στη ζωή ή και είναι συμπαραγωγοί της ταινίας. Είναι κι ότι η Λέμονς ακολουθεί μια άνευρη, παρατακτική αφήγηση, εστιάζοντας περισσότερο στη σχέση της Γουίτνι με τον (επίσης παραγωγό του φιλμ) παραγωγό της, τον Κλάιβ Ντέιβις της Arista, παρά σε ολόκληρη τη συγκρουσιακή, πολύκροτη ζωή της, σταματώντας μάλιστα σ' ένα υπέροχο live, πριν το θάνατό της, συμπληρώνοντας, και πάλι εξωραϊσμένα, τα γεγονότα με κάρτες τέλους. Μετά από δυο συγκλονιστικά ντοκιμαντέρ, το «Whitney» του Κέβιν Μακντόναλντ και το «Whitney: Can I Be Me» του Νικ Μπρούμφιλντ, η ταινία της Λέμονς μοιάζει σαν να κήρυγμα ενός ψεκασμένου Ευαγγελιστή. Τουλάχιστον η Ναόμι Ακι, μ' ένα τέλειο lip sync, κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει ψυχή στην κινηματογραφική Γουίτνι και, φυσικά, το soundtrack, με πρωτότυπες εκτελέσεις, χαρίζει ένα best, ακόμα ικανό να ξεσηκώσει και να συγκινήσει.
