Η Εϊμι Σούμερ, έχοντας περάσει δυναμικά από την τηλεόραση και το stand-up comedy στο σινεμά, με το «Κατακούτελα» του Τζαντ Απατοου που έγραψε η ίδια, είναι μια έξυπνη, πληθωρική κωμικός, με τόλμη κι εξαιρετικό timing. Κι εκεί περίπου εξαντλούνται τα πλεονεκτήματα αυτής εδώ της ταινίας.
Γραμμένη και, για πρώτη φορά σκηνοθετημένη, από το δημιουργικό δίδυμο του «She's Just not that into You», Αμπι Κον και Μαρκ Σίλβερστιν, η ταινία παρακολουθεί τη Ρενέ, μια ανασφαλή κοπέλα που έχει εμμονή με τη μόδα και την ομορφιά, παρότι το στρουμπουλό κορμί της και το συνηθισμένο της πρόσωπο δεν την καθιστούν αντάξια να μπει στο κλαμπ των «όμορφων ανθρώπων», ούτε και να ανελιχθεί στην εταιρία καλλυντικών όπου δουλεύει. Μετά, ωστόσο, από ένα μικρό ατύχημα στο γυμναστήριο, εκτός από ένα καρούμπαλο στο κεφάλι, η Ρενέ θ' αρχίσει να βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη ως λυγερή καλλονή. Πράγμα που θα της προσφέρει την αυτοπεποίθηση που τόσο έχει ανάγκη και θα την κάνει να νιώθει έτοιμη κι ικανή για όλα, παρότι οι γύρω της εξακολουθούν να βλέπουν τη γνωστή Ρενέ.
Αυτό είναι το εύρημα στο οποίο πατά το σενάριο της ταινίας (και ντύνει με χαριτωμένα ρούχα και κεφάτη μουσική) και το οποίο εξαντλεί με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση, τόσο που ξεπερνά την ανθρώπινη αντοχή, ακόμα κι αυτή που χρειάζεται για να κάνεις μια ώρα σπίνινγκ. Η πρόθεση των δημιουργών είναι να «διδάξουν» την ανατροπή των στερεοτύπων της ομορφιάς, να κηρύξουν ότι το μόνο που χρειάζεται μια γυναίκα (κι ένα άντρας, γιατί όχι), είναι να νιώθει σιγουριά για τον εαυτό του κι όχι να μετρά τα εκατοστά της περιφέρειάς του.
Εκεί όπου καταλήγουν είναι ένα σενάριο τόσο ρηχό, τόσο παγιδευμένο στα στερεότυπα που δήθεν αποκηρύσσει, ώστε να παγιδεύεται στην ίδια του την πολιτική ορθότητα. Οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι γελοίες καρικατούρες, η Μισέλ Γουίλιαμς ως διευθύντρια της εταιρίας καλλυντικών είναι τόσο γελοία που σε κάνει ν' απορείς για τα κριτήριά της, ο άνδρας που κερδίζει το ενδιαφέρον της Ρενέ (πρέπει να) είναι σε άμεση επαφή με τη θηλυκή πλευρά του και αντί για βάρη κάνει ζούμπα, μην και πιστέψει κανείς ότι πάσχει από αντρίλα. Το κυριότερο, η ίδια η ηρωίδα της Ρενέ πάσχει από διπλωπία, μια και, τελικά, το μόνο που όντως την ενδιαφέρει είναι να τη θεωρούν όμορφη.
Ακόμα κι έτσι όμως, ακόμα κι αν δεν αναλάμβανε το ρόλο μιας κοινότυπης υπενθύμισης ότι... η ομορφιά βρίσκεται στο εσωτερικό της γυναίκας (έκπληξη!), η ταινία απλώς δεν είναι αστεία, ντυμένη μ' ένα παραπανίσιο βάρος στερεοτύπων και σαχλαμάρας, όχι στο εξωτερικό, αλλά, ναι, στο εσωτερικό της.
